Natuur en geest in de geneeskunde - pagina 29

reaktie van de alleen natuurwetenschappelijk geschoolde artsen moest zijn, zoals Bodamer het uitdrukte: 'Vom Sinn der Krankheit zu reden, scheint widersinnig'i. Toch heeft de prominente representant van de officiële geneeskunde niet geaarzeld in deze rede, die uiteraard zeer de aandacht getrokken en veel opzien gebaard heeft, het oeroude probleem van ziekte en zonde in het middelpunt te plaatsen - en dat niet alleen voor de neurosen, waarvan men reeds lang geleerd heeft, dat ze ook en vooral finaal zijn te verstaan, maar ook voor organische ziekten. Vanuit zijn overtuiging, dat de ziekte in het leven van de mens een zin te vervullen heeit, trachtte hij zijn hoorders tot het inzicht te brengen, dat ziekte óf een gevolg is van zonde, iets te doen heeft met 'Aus-derOrdnung-Fallen', er een symbool of een teken van kan zijn, dat een mens met de problemen van het leven niet klaar komt en er schipbreuk aan dreigt te lijden - óf dat ze 'Anruf Gottes' is, een weg tot rijping en voorbereiding op de dood. Hier ontmoet men een Christelijk-anthropologische visie op de ziekte, zoals die het eerst is gegeven door de kerkvader Augustinus^, die tegenover een Bijbels gefundeerd begrip natuur de genade stelt, zelfs van een gratia medicinalis spreekt - een visie, welke men later aantreft bij Pascal, die een gebed voor het recht gebruik der ziekten schreef, en in onze dagen bij Paul Tournier. De onderscheiding tussen natuur en geest treedt ons hier tegen als die tussen natuur en persoon, welke te verstaan zijn als begripsmatige dimensies van de ontologische eenheid mens (Kautzky^). Het persoonsbegrip heeft in het medische denken een eigen ontwikke^ Joachim Bodamer, Gesundheit und technische Welt (Klett, Stuttgart 1955), blz. 189. ^ Zie over Augustinus o.a.: P. C. J. Eykenboom, Het Christus-medicus motiefin de preken van Sint Augustinus (diss. Nijmegen, Assen i960). W. Leibbrand, Der Gottliche Stab des Aeskulap (3de druk, Muller, Salzburg 1939; hoofstuk vii Augustinische 'Existenzerhellung'). E. Dinkier, Die Anthropologie Augustins. Serie: Forschungen z. Kirchen- und Geistesgeschichte, Bd. 4 (Kohlhammer, Stuttgart 1934, blz. 93 en w.). Over het Christus-medicus motief zie ook: H. Schipperges, Zur Tradition des 'Christus Medicus' im frühen Christentum und in der arztUchen Heilkunde. Arzt und Christ 1965, No. i, blz. 12-20. Zie ook: A. Jores, Die Christliche Lehre von der Krankheit als Folge der Erbsünde im Lichte psychologischer Krankheitsbetrachtung. Arzt und Christ 1958, No. 2, blz. 98-101, met Theologische Nachschrift van Leonhard M. Weber, ibid. blz. 101-103.

^ Rud. Kautzky, Die Bedeutung der Person des Menschen in der modernen medizinischen Wissenschaft. Arzt und Christ. 1964, No. 3, blz. 162-176. 25

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen