KUYPER- BIBLIOGRAFIE.

door J. C. RULLMANN.

LXXIIL.

Uit de Revisie-artikelen veroorloven we ons de volgende cita.ten:

Bladz. 77 en 78.

Wie Gereformeerd, is, is van den mensch en steunt op God alleen. af,

Zijn lijden en--worstelen is zoomin voor een substantie of een letter van eenig confessioneel document, hoe gevierd en innerlijk waar ook, maar alleen en eeniglijk, om voor den hoogen God, dien Heilige en Eeuwige, te kunnen bestaan, en Diens onuitsprekelijken naam te doen triomfeoren in heerlijkheid en glorie over alle naampjes en hoogheden van menschen, en dus van zijn eigen ik allereerst.

Van lellerzifterij of boekengewurm heeft een met hysop ontzondigd kind van God den diepsten af' keer. Een afkeer dien hij dim slechts overwint, als hij in de oonsciëntie geperst werd, dat het tegenover anderer letterversnijding en boekenreconstructie op een ziften en pluizen gaan móet. Maar van nature, neen, komt hij er waarlijk niet toe.

Naar zijn geestelijke natuur toch dorst hij naar gemeenschap met den levenden God, naar zalving met den Heiligen Geest, naar bedeelingen van genade, naar gaven, krachten, werkingen; en verre van op eigen gereformeerdheid van ziel en zinnen te stoffen, is veeleer al zijn worstelen, of God Almachtig hem, weerbarstig on onvolgzaam als hij is, toch ondanks zichzelf niet alle drie jaren, maar eiken dag en elk uur in de ziel in revisie onderwerpe en in de nieren r ef o rme er e.

Jezus is hem konin, g geworden; hij koning-af! Dat is al zijn Confessie!

Zijn Confessie is één doorloopende biecht.

Eén belijden niet alleen van de diepte van eigen schuld en zonde, maar evenzeer van zijn volstrekte machteloosheid, om zelf weer het leven te maken, te vinden of ook maar aan te grijpen; en dus daartegen overstaande, van de hoogheid van Gods heilig Wezen, en de volstrekte almacht van die Liefde om wél heil-te scheppen, tot ons te brengen en het ons te doen aannemen.

„Ik klein, niets, ónder het niet weggezonken, en mijn God groot, alles, ja in alles groot oneindiglijk!" •— ziedaar het kort begrip van elk Gereformeerd belijder.

Bladz. 79 en 80.

Komt ge op het eeuwige, op wat der ziele zaligheid raakt, op wat u het Brood zal zijn des levens, dan is een Gereformeerde zoo goed als vergeten, dat zijn kerk een confessie heeft, en drinkt hij maar aldoor met volle teugen uit de zuivere wateren des Woords. En eerst als ge op kerkrechtelijk terrein komt en schiften wilt, 'wat wel en wat niet bij uw kerk hoort, eerst dan leest hij u voor uit zijn confessie.

De Form'ulieren van eenigheid zijn dus nooit voor de vrienden, maar alleen en uitsluitend voor de heeje, halve en kwart vijanden.

Indien er niets dan vrienden waren, zou - men God loven, zou men saam klagen en dan weer. jubelen en met alle macht des Woords de groote werken Gods verkondigen, maar aan het opst^ls| len van een Belijdenis zou niemand denken.

Maar nu er vijanden buiten zijn die lasteren, en vijanden van binnen, die de levenswateren der kerk telkens onzuiver maken en vergiftigen, nu moet de kerk wel tot den vijand van buiten opstaan en zeggen: „Wat gij mij toedicht is niet mijn be lijden; maar wilt ge weten wat ik belijd, zie het hier!" en voorts tot den vijand van Joinnen er bijvoegen: „Zie toe, dat ge mijn schapen niet van den Sprinkader des levenden Waters naar uw gebroken waterbakken toelokt, want dan zal ik de trouwe Herder zijn, die a als wolven in de lammerenvacht, aan mijn Confessie openbaar!"

Va.ndaar dat zulk een Confessie alleen in den nood wordt geboren, en in' haar kern nooit een , theologisch opstel, maar een noodkreet der ziel en een kreet van verrukking over de grootheid van Gods ontfenningen is.

Men gaat daar niet zoo eens voor zitten; nien_ benoemt daar geen Commissie voor, men pluist dat, ; : -^ niet uit.

Neen, ' zulk een Confes; sie is voor den Gereforroeei-de poëzie, een lied der ziele, een. kunststuk, prodiact van geestes-genia ia de^ziel van een daartoe door Grod bereid instrument.

Er is niet zekere heer De Bres, die zeker opstel van artikelen samenlijmt en dit nu aan een Syno-de toezendt, om het te laten keuren. Neen, - maar er is de leveade G-od, die zich ontfermt over zijn wegzinkende kerk, en nu een De Bres doet geboren worden en hem tot een instrument bereidt en met Zijn Geest in hem werkt, en er het geloofslied in artikelen-strophen 'uit doet komen, en het nu aan zijn kerk brengt en tot haar spreekt: „Ziehier het •woord naar uw hart!"

Bladz. 95 en .96.

Wie .met het beweren voor den dag komt, dat de goede naam onzer Confessie niet ongerept meer is, die moet dat niet maar zoo in een hoek of op de markt zeggen, maar die moet zijn aanklacht tegen haar indienen ter plaatse waar zulks behoort, d.i. bij den kerkelij ken rechter. Niet opeens bij den Hoogen Raad, maar eerst bij de Classis. Dan hooger op. En zoo eindelijk bij de Synode.

En n'u imoet iemand, komende tot den kerkelijken rechter, niet zeggen:

„Lieve rechter, ik kom beschuldiging inbrengen tegen uw Confessie; dus maak, bid ik u, een plaatsje voor .mij naast 'u, dat ik met u als rechter ga zitten"; want dan zou men, onder menschen van gezonde zinnen, zeggen: „Vriendlief, uw onzinnige vraag toont, dat ge zelf tot het instellen van een actie - onbevoegd zijt!"

Neen maar, dan moet de kerkelijke overheid rechter zijn, de Confessie de a a n g e klaagde, de - ontevreden broeder beschuldiger, en de Schrift regel van beslissing.

Weet nu ieder, dat volgens de onwrikbare rechtsbeginselen, die in het vp-ezen van het recht zelf gegrond zijn, en dlis alt ij d en bij alle recht gelden, dat de rechter de onschuld van den aangeklaagde moet beschermen, zoo tegenover het - openbaar ministerie, als tegenover den particulieren aanklager, zoolang de schuld niet bewezen is, — dan volgt hieruit, dat ook de kerkelijke rechter in casu de Synode, de onschuld, d.i. de ongereptheid en zuiverheid der Confessie, te maintineeren heeft, tot tijd en wijle wettiglijk haar onzuiverheid zal zijn bewezen.

Een fiksch, doorzichtig, helder en flink in elkaar zittend stelsel dus, waai' alzoo vierderlei in steekt. 1. De Confessie geldt voor zuiver, tot tijd en wijle haar onzuivei'heid voor den • rechter bewezen en d-oor • dien rechter erkend zijn.

2. Wie haar van onzuiverheid beschuldigt, moet deze beschuldiging indienen bij den rechter, op risico van zijn eigen positie.

3. Als de Confessie aangeklaagd wordt, moet ze in den rechter een beschermer vinden, tot tijd en wijle. ze in den re-chtstrijd bezwijkt.

En 4. de aanklager kan geen rechter zijn.

Aan het slof v.a, n zijn londerzo-ek genaderd, spreekt Dr Kuyper nog - over 'het - excepfio-neel k'arakter, dat de eerstkom-ende revisie zal 'hebben te dragen, nu het - eind - der 18e en ih-ef begin 'der 19e eeuw één dier gro-ote .keerpunten in de geschiedenis van ons geslachit vormt, die evenals - de eeuw der Kerkhervorming, (machtig plegen in fe werken op de bestaanswijze , van het bewuste 'niiensch-enleven. Daarvan - zegt hij op blz. 146:

N'u de denkwereld en het leven en dus ons bewustzijn zoo machtige wijziging onderging, ontstaat de zeer ernstige vraag, op wat wijs de door onze vaderen beleden waarheid, die ook wij onveranderd met hen en op hun voetspoor wenschen te belijden, met dit veelszins gewij, zigd bewustzijn in bewuste aanraking en verbinding kan blijven. En toch, daar en daarop vooral komt het voor de toekomst der Gereformeerde Kerk aan.

Over de voor-waarden, waaraan bij voortgaande ontwikkeling der Calvinistische geestesrichting een revisia .gebonden is, heeft Dr Kuyp-er zich later mieer-jiitvoerig uitgelaten in zijn: Calvinisme en , R; evisi-e, 1891.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen