Voorbede.

Het is een eigenaardige trek in de gesohiedenis' van den hoofdman te Kapernaum, dat, niet de knecht, voor wien hij in voorbede tot .Iezu.s gaat, niaar hijzelf, de voorbidder, om wien het niet ging, den eersten en rijksten zegen ontvangt. Aan zichzelven had deze edele niet gedacht. En zoo 'hij al zichzelven een oogenblik noemen moet, 'dan doet hij' het om zich'achteruit te zetten: „Heere, ik ben niet waardig " Hij komt voor een ander. En hoe schoon is hij in dat komen. Hij vraagt eigenlijk niets van Jezus; hij maakt alleen den nood van dien ander bekend. „Heere, mijii knecht ligt tehuis geraakt, en lijdt zware pijnen". Hij vraagt niet, maar hij klaagt. Dat toont, hoe hij in de ellende van zijn knecht inleefde en er zich in betrokken gevoelde; de bewogenheid van zijn hart' spreekt er uit; hij blijft niet buiten het lijden van dien ander, doch hij lijdt er in mee, en klaagt . er uit. Dit is het standpunt vadi. den echten voorbidder.

En nu wordt die voorbidder gezegend. , 0 zeker, straks óók die ander; maiar.éérst die voorbidder. Die ontvangt den éérsten zegen. Nu krijgt die hoofdman aanraking, geestelijke werkzaamheden met den Heeré Jezus; in den weg van die voorbede wordt zijn geloof meer uitgehaald, zijne geestelijke kracht, zijn gebed, zijn vertrouwen meer geoefend. In den weg van dat worstelen bij Christus voor een ander brengt de Heiland dien hoofdman verder tot het licht, maakt zijne ziel levendig en geeft hem heerlijke ervaring van de almacht eu de genade Gods; en straks gaat. die voorbidder uit, gekroond door Jezus: „groot is uw geloof”.

AVat brengt dit verhaal dan een heerlijken trek tot openbaring, die nog altijd in jhet lichaam des Heeren ervaren wordt; -deze, dat het bidden en geestelijk worstelen voor anderen onszèlven? ; .hiet, eerste loon der genade ophrèngt.

Oorspronkelijk en volledig ligt deze trek in Met Hoofd. Christus heeft de volle waarheid er van ondervonden.

Niet voor Zichzelven, voor anderen kwam Hij op aarde om te bidden en te worstelen bij God. Hij leefde in hun nood in; h, unne ellende werd de Zijne; hij klaagde er uit bij God. Opwaarts ziende na, ar den hemel zuchtte Hij. En daarom heeft God Hèm uitermate verhoogd; Hij geniet den éérsten en hóógsten zegen. Zijne heerlijkheid is loon op Zijne worsteling voor anderen. „Om den arbeid Zijner ziel zal Hij het zien en verzadigd worden.”

En uit dat Hoofd daaJt die trek neer in jhet lichaam, en komt ook in de gemeente van Christus tot uiting. Wij weten, nog slechts ter h.elfte — indien maar ter helfte — met wat welgevallen onze God nederziet op alle ziel, die bij Hem in voorbidding worstelt voor anderen; Hij herkent diaarin het beeld Zijns Zoons, over Wiens werk Hij juichte in V^dervreugde; 'en Hij zal ook óns in dien wee de ervaring van .Ziino-gnnstrijfcerJia: '. bijheid doen ondervinden.

Hoe vaak geschiedt het, dat wij zèlven doodsch en dor ons bevinden, en dat dan juist de nood van anderen, waarin wij mogen inleven, en waaruit wij tot God mogen klagen, het middel wordt, waardoor de Heere ónze ziel opwekt en werkzaam maakt, zoodat wijzèlven den eersten zegen der voorbidding smaken en wij uit de worsteling bij God verlevendigd en verkwikt mogen voortkomen.

Welk een schoone weg opent zich hier, waarin God ons geestelijk leven wil verfrisschen • en verhoogen in kracht! En welk eene dringende aanleiding biedt Onze tijd om dien weg te betreden!

Mijn lezer, zijt gij wel eens begaan, waarachtig begaan, met de ellende van anderen? Gij klaagt over uzelven; het is in uw geestelijk leven zoo lusteloos, zoo mat en zonder spanning. Kan het ook zijn, omdat uwe ziel zoo gesloten is voor de ellende en het lijden van aaaderen? Daar is een onbekeerde in uwe omgeving. Denk u zijn toestand eens in; zet er u eens met ernst toe; en laat uw hart eens door ontferming bewogen tot uw God komen, met dat eeuwig verderf, waarnaar die mensoh op weg' is: „'Heere, .hij ligt geraakt". Daar is een zieke onder uwe kennissen. Laat zijn lijden eens door uw bart gaan, en ga daarmede eens tot Jezus in de binnenkamer: „Heere, hij lijdt zware pijneri”.

O. wat zou de kerk des; ; Heeren bloeien, wanneer ze in dezen hangen& .tijd niet m.aar alleen kennis nam van den jammer rondom haar in maatscha, ppij en volkerenwereld, en daarover heel gewichtig het hoofd schudde, — maar wanneer ze als priesteresse dat lijden meevoelde en in ware bewogenheid voor God bracht. Ze zou niet veel behoeven te vragen. • Ze zóu den Heere niet behoeven te zeggen, wat Hij te doen had. Indien ze maar waarachtig klaagde! Indien ze maar in zuiver medegevoel, gelijk die hoofdman te Kapernaum, haren. God bekende: „Heere, het is zoo droevig gesteld”.

Wat zou haar eigen leven er door opgewekt worden, haar eigen geestelijke kracht verhoogd! Wat zou haar tot God opstijgende .voorbede straks als verkwikkende dauw op haar zélve weer terugdalen !

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen