VAKWETENSCHAP EN PRAKTIJK

Bijbelsche Zeevaart.

De stranding.

II.

We hebben in een vorig artikel geziien, dat die graanaanvoer voor het oude Rome — zoowel tijdens de Republiek als onder den keizer — steeds een aangelegenheid' van den Staat is geweest. In 22 voor Chr. voerde de Keizer zelf controle uit. Nog later hield een „procurator annonde" met een staf van ambtenaren de administratie over den laanvoer der levensmiddelen. Een speciale vloot van groote koopvaardijschepen bracht graan aan vanuit Egypte en Afrika. OsÜa — de voorhaven van Rome —was een belangrijke zee- en handelsr stad. De graanaanvoer had dus plaats onder den Romeinschen adelaar en was een zaak die rechtsti-eeks door den Staat beheerd werd, zooals trouwens- alle organisaties van eenige bebeekenis aan (haar onderworpen waren. Egypte, Afrika en SiciUë moeten groote hoeveelheden graan leveren. De gemeenschappelijke aanvoer van koiren bedroeg jaarlijks 400.000 ton, waarvan de helft uit Afrika, 1/4 uit Egypte, i/i uit Sardinië, SicUië en Zuidi- Rusland«). Breusing«) deelt mee, dat Keizer Claudius, om den aanvoer van koren te bevorderen, aan de koopvaardijschepen vergoeding der schade toezegt, die zij op reis gedurenide den winter door stormweer zouden oploopen.

Men zou dus bij deze scliipbreuk kunnen spreken van abandonnement

Maar dan is het wel typisch om in deze omstandigheden eerst de ankers te laieuWen. Of was het de bedoeling het schip op strand te zetten voor zijn behoud? Een manoeuvre die ook plaatSi heeft. Maar dan kan men nog niet spreken van abandonneeren.

Heeft het dan voorkeur vers 40 te vertalen, Kooals de Oxford Bible geeft? : casting off the anchors, they left them ia the sea. Ook Luther is deze meening toegedaan: Sie hieben die Anker ab und lieszen sie dem Meer.

Dus de Oxford-Bible, Luther en ook Harting (Handw. N. T.) meenen, dat overgeven niet slaat op scliip, maar op ankers.

Prof. de Zwaan leest beide') èn ankers kappen èn het schip aan de zee overlaten.

(Met ankers kappen worden natuurlijk de ankertouwen bedoeld.)

Deze lezing is mogelijk en komt met de praktijk overeen.

Er zijn dus Schriftvertalers die meenen dat de ankers werden gehieuwd en het schip geabandonneerd (Staten-overzetting en Pransche vdrt.)) Anderen staan de vertaling voor dat 'de ankers werden gekapt en het schip aan de zee overge^ laten (de Zwaan).

Weer anderen, dat de ankers werden gekapt en dat die de zee als buit ten prooi vielen. (Oxford, Luther en Harting). Het Wil ons voorkomen dat deze laatste opmerking overbodig is. Waar men ankers kapt komen ze als vanzelf de zee toe. Breusing en Balmer komen al iets dichter bijl Zij vertalen (Balmer): „sie war f en die Ankers

Het Wil ons voorkomen dat deze laatste opmerking overbodig is. Waar men ankers kapt komen ze als vanzelf de zee toe.

Breusing en Balmer komen al iets dichter bijl Zij vertalen (Balmer): „sie war f en die Ankers los und lieszen sie im Meere".

' Bardes) geeft terloops een meening weer die toch even onze aandacht vraagt.

„Men heeft het voorstel gedaan om perielóntes (van periairéoo) te vertalen doior „de ankers opge- Ihaald hebbende om het schip heen".

W.at hier de juiste bedoeling is, kunnen we niet zeggen. Maar de vertaler zal piogeMjk gedacht hebben aan het grondwoord „peri". Dit woordi geeft naar liet sdüjnt moeilijkheden. Maar wie zich een Voorstelling kan maken ho© mogelijk de achterankers aan dek waren vastgemaakt, voor die komt er hopelijk in dezen tekst eenig licht.

Met Breusing en Balmer meenenj we te mogen veronderstellen dat de ankers niet zijn gehieuwd', noch zijn gekapt. Naar onze meening is het evenmin de oorspronkelijke bedoieling der zeehedan geweest het schip tot wrak te maken. Maar de ankers zijn losgegooid en vielen als vanzelf te water.

Deze ankers zullen waarschijnlijk om ©en spil (kaapstander) of O' m bolders gplegdl zijn. Misschien voorts nog met een vierlijn om het luik. Maar dat doet er weinig toe. Het gaat hier om de boldersj, waar ze omheen (peri) — in den omtrek van — zijn gelegd.

Men zou dan vers 40 als volgt kunnen lezen.': „Ze maakten de '.ankers los (van de bolders) en lieten ze slippen".

Het slippen wijst er dan op, dat het schip vooruit ging terwijl de touwen nog even O'ver het 'dek sleepten, tot ze in zee vielen. De rest loopt nu vanzelf. Terstond brengen ze de stuurinrichting in orde. De stuurriemen idde ingetrokken waren en bij de kluizen lagen vastgebonden, worden losgemaakt. De riemien in zee gestoken. En het schip was weer bestuurbaar. Om drang op het roer uit te oefenen, heschen ze 'een Z'eü. Het grootzeil was overboord. Maar de Alexandrijnelrs hadden vooruit een kleine mast, akatios. Hieraan werd een klein 'Vierkant zeil geheschen, dat bij Nestle artémO'On heet. De wind bolde dit zieil, waardoor de kop zoo hoog mogelijk kwam te liggen en zoo hoO'pten ze het veilige strand tie bereiken.

Maar ze zijn er nog niet.

De baai waarvoor ze geankerd hebben gelegen len die nog St. Paulusbaai heet, Mgt aan de noordoostelijke zijde van het ddand. Ze loopt in zuid-zuid^westelijke richting het land binnen. De Britsche Admiraliteitskaart geeft op grond van het Lucas-verhaal zoo nauwkeurig mogelijk koers en plaats aan waar het scliip met Paulus aan boord de baai invoer en strandde. Want de strandiu'g is hun tenslotte nog overvallen. Dë plaats waar zij meenden het schip te kumien opzetten hebben ze Inooit bereikt. De Staten-vertalers laten dit ook duidelijk zien in vers 41: „Maar" — dit wijst op een tegenstelling met het voorafgaande — „ver- •vallende op een plaats, die de zee aan b'eide zijden had."

De historische plek die aangewezen wordt als strandingsplaats heet Üians St. Paulusbank. Ze hgt even ten oosten van liet eiland Gzeier (een eilandje aan den noordkant van de baai). Tegenwoordig staat •er 7 tot 10 vaam water. De plaats der stranding wordt in het Grieksch door Lucas genoemd: tópon idiüialasson, letterlijk: plaats van de dubbele zee.

Breusing 8) beroept zich in zijn co'mmientaar O'p de beroemde grieksche aardrijkskundige Straboi"). Hij zegt dat de groote geograaf de vraag bespreekt of de Oceaan tusschen da westkust van Europa en de Oostkust van Azië ©en vrije doorvaart heeft, of, dat ze door rotsen of banken bemoeilijkt wlordt M.a.w. of vanuit de Middellandsche Zee, die door Strabo Oceaan genoemd wordt, de Atlantische Oceaan per schip gemakkelijk is te bereiken of niet. Strabo komt 'dan tot de conclusie, dat de doorvaart (de straat van Gibraltar) hindernissen ondervindt. Die hindemlssen doen een dithalassos on'tstaan.

Zoo was ook de plaats waarop het schip van Paulus strandde een bank — onder of boven water doet er niet toe .— die de diepte der zee aan weerszijden scheidde.

Breusing noemt het „Auszengrun'd", d.w.z. ©en bank die niet een uitlooper is, van den wal, maar een ondiepte midden in de baai, los van het strand'.

Als het schip daarop met het voorschip is vastgeloopen breekt spoedig het in het water hangende stuk af en in weinige oogenMikken is de eens zoo trotsclie Romeinsehe koo'pvaarder een wrak gelijk. Het wrakhout heeft velen nog tot redding gediend.

„En zoo is het geschied, dat ze allen behouden aan het land gekomen zijn."

Ten slotte nog een opmerking.

In 2 Cor. 11 schrijft Paulus dat hij driemaal schipbreuk heeft geleden (vers 25). Deze brief is, we meenen geschreven 'Op zijn derde zendingsreis. In ieder geval vóór den todht onder Julius. Zoo heeft hij met deze reis mee vier maal schipbreuk geleden.

5) Koster, Ostia, die Hafenstadt Roms, blz. 3-A.

6) Breusing, Die Nautik der Alten, blz. 161.

7) Prof. Dr J. Zwaan, Tekst en Uitleg, Handel, d. Apost.

8) Barde, Handelingen der Apostelen, blz. SS? .'" ''

9) Breusing, Die Nautik der Alten, blz. 202.

10) Strabo was geboren plm. 63 v. Chr. te Amasia in Pantres en te Rome gest. 24 n. Chr.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen