UIT DE SCHRIFT

Verbondenheid — nog geen gemeenschap.

Niet alleen, niet zonder begeleiding, gaat Christus den weg naar Golgotha op. Een groote menigte Volgt Hem. En de scharen zijn bewogen. Vele vrouwen weenen. Ze doen het op oostersche wijze: ze maken groot rumoer, ze maken er een demonstratie van. 't Is geen verbeten snikken achter een kanten zakdoekje; 'tis linea recta stadsnieuws. De executie van den Nazarener, zoo zou men 't vandaag in de bladen vertellen, bracht een groote menigte op de been; er klonken luide kreten van protest, velen gaven aan hun gevoelens demonstratief uiting.

Zeg niel, dat zij het niet meenden. Zeg ook niet, dat het een massa-suggestie was. Zeg vooral niet, dat zij allen op dezelfde manier en met gelijke gedachten of gedachteloosheid misbaar maakten.

De één herinnerde zich een wonder van den Heiland, de ander een preek, de derde kende famiüe van familie, die door Hem gezegend was. Een vierde vond al dat bloed maar vrecselijk, een vijfde was verontwaardigd over de manier, waarop de Romeinen straften; — moest déze kruisigingsgruwel voor 't oog der kinderen van Mozes worden voltrokken, van Mozes, die niet de levenden, doch de dooden hangt? Een zesde verdroeg het wèl dat het lichaam van de natie tot bloedens toe geslagen wordt; daar is nu eenmaal niets aan te doen in een onvolmaakte, zondige wereld. Maar — moest het nu juist de zweep van R om e zijn, die slaat en Israels rug doorgroeft? Een zevende weende — uit liefde voor den mensch, die sterven gaat, en zie! Hij is een Heiland toch gebleken.

Ze weenen.

Maar Jezus keert zich om en zegt tot deze tranen: neen.

Hij wil geen tranen van verbondenheid alleen. Tranen schreien overeenkomstig de meenmg van den Geest, — daarvoor is noodig, niet maar een of andere verbondenheid, doch waarachtige gemeenschap. Zijn eigen gemeenschap. De gemeenschap van Christus Jezus, door den Geest.

Verbondenheid wel te onderscheiden. toch is van gemeenschap

De menschen, allemaal, zijn aan elkaai- verbonden door de overeenkomst der menschelijke natuur. Zoo kan de eene mensch waarachtig weenen, als de andere geslagen wordt; de Rus kan weenen over den Fin; in den granaattrechter, waar de Duitscher zich verstopt heeft, en waar de Franschman onverhoeds in neertuimelt, is het de Duitscher, die den Franschman het mes in 't lichaam steekt: „doe ik het hem niet, dan doet hij het mij". Maar straks moet hij zijn smart verbijten, om den stervende, die ook een vrouw en kinderen heeft. „Kameraad", laat hem Remarque zeggen.

De mensch weent om de menschelijkhcid.

Zoo kan de Jood weenen om de schending van het Joodsche bloed, of reeds om zijn verlies. En het ras kan weenen om de krampen van den rasgenoot. Hel bloed kan weenen om het bloed: het ki-uipt nog daar, waar het niet gaan kan. Wie zich heeft vastgezogen aan den bodem, die kan hysterisch worden, als er een man van anderen bodem komt, om te gaan wieden. Of de schaar van den vreemde nu over onkruid wiedt, dan wel in edele gewassen een ravage aanricht, of die schaar gifplanten loswoelt, dan wel vruchtboomen snoeit, dat blijft buiten beschouwing. De bodem, de bodem, en de autarkie!

'Men kan vaak hooren schreien in de wereld. Schreien uit de verbondenheid van mensclielijkheid, van nationahteit, van bloed en ras en bodem. En in al zulk schreien maakt de één met den ander, dien hij beklaagt, gemeene zaak. Tot op zekere hoogte. Het is juist de hoogte van de humanitaire, nationale, racistische, biologische, geografische verbondenheid.

Die verbondenheid heeft tranen uit de oogen geperst, toen de profeet van Nazareth den kruisweg opging.

*

Maar Jezus, die de Christus is, komt heden profeteeren, dat in die tranen van verbondenheid hij nog niet „geestelijk onderscheiden" is.

Want verbondenheid is nog geen gemeenschap. Het mensch-zijn is geen principe van samenbinding. Dat is alleen de Geest van God, die 't mensch-zijn en de verbondenheid der menschen, dienstbaar stelt aan God, naar het Woord. Jezus weigert een mensch te heeten. Hij is de Zoon des mensclien; en wie Hem zóó niet ziet, diens tranen mag Hij niet. Het Jood-zijn is al evenmin principe van vereeniging; dat is alleen het Israëliet-zijn naar den Geest, en het gelooven met den geloovigen Abraham. Zoo kan het bloed van Abraham, ofschoon hel verbondenheid brengt, geen gemeenschap stichten, noch haar onderhouden. Dat kan alleen de Geest van God, i n het bloed, maar straks ook vrij van 't bloed, als 't Pinksterfeest zal zijn. Dat Pinksterfeest, — het zal de dood voor het vleeschelijkc Israël zijn, doch de opstanding en het leven voor het geestelijke.

En daarom — weent niet over Mij. Maar gelooft. Eerst dan is er een droefheid overeenkomstig God, een droefheid, die een onberouwelijke bckeering werkt tot zaligheid.

Weent niet over Jezus. Maar gelooft in Jezus Christus.

Gelooft alleenlijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen