UIT DE SCHRIFT

HET DICTAAT.

Er is een merkwaardige tegenstelling tusschen de naamgevingen op de eerste bladzijde van het Oude Testament, en de groote naamgeving op de eerste bladzijde van het Nieuwe Testament.

In eerstgenoemde proeven we een improvisatie van de menschen.

In de tweede een dictaat van God.

In de eeiste zoekt de mensch uiting te geven aan zijn gedachten, zijn verlangen, zijn hopen en vreezen. Hij neemt het potloodstift, en tracht den plattegrond te teekenen van de evangelische stad: hier is een monument, ginds weer een. Of: een schets van den messiaanschen weg; hier een mijlpaal, daar een mijlpaal.

Maar in de tweede beveelt de engel des Heeren plaats in te ruimen voor het dictaat van God. Dat dictaat, waarin Zijn raad wordt afgekondigd. Zijn plan wordt aangegeven. Hij neemt wel een „menschen-griffel" (om met Jesaja te spreken), d.w.z. Hij spreekt wel in gewoon menschen-schrift en zelfs in gewone-menschenschrift; en zulks alles vanwege zijn groote goedertierenheid, opdat wij Hem recht verstaan zouden en niet van Hem en van zijn stem zouden worden overweldigd. Maar, — op dat proclamatiebord dat de Heere trouwens zelf geplaatst heeft op het forum van de Kerk-stad, daar schrijft toch Hij. Het sclirift is „mensclienschrift". Doch de hand is gansch en al Gods hand. Het is een dictaat, een bevel, een openbaring, die geen discussie toelaat: gij zult zijn naam heeten Jezus.

Zoo is het feit reeds in zichzelf, het feit van een hemelsch dictaat aangaande den naam Jezus, een consequentie van wat in de Adventsweken ons bezighield. We hebben toen gezegd, dat de valsche profetie spreekt niet uit het Woord, doch „uit het hart". Reeds het enkele feit van dit uit-het-hart-spreken stempelde haar tot valsche profetie, en daarmee tot een antimessiaansche. Daairentegen is de ware profetie gebonden aan het Woord: ze staat onder gezag. En deze gezags-lijn trekt de Heere God nu verder, als Hij, tot Jozef gekomen, hem dicteert den naam van Jezus.

O Jozef, 't is een pijnlijk uur voor u. Weken aaneen hebt gij uw zorgen gekend: was die bruid van u, ja of neen? Het waren uw zorgen. Gij zijt met één slag — voorzoover gij gelooft althans — van deze zorgen nu ontslagen door het woord van den engel van uw God. Ge kunt en moogt uw ondertrouwde vrouw nu hemen, — onder wefs-verband althans, en derhalve in onthouding vooralsnog. Die vrouw is niet van u, ze is van 't Zaad' en van de kerk. Maar al roepen ook uw ingewanden vanwege de angsten en de uitreddingen, die gij hebt ondervonden, — de naam van 't kind zal over al die particuliere dingen zwijgen moeten. Noem zijn naam naar zijn ambt. Zijn ambt is voor de kerk. En hiermee basta. Jozef.

Het valt niet mee, in 't snijpunt van de wegen van de valsche en van die der ware profetie te staan. Nooit heeft „het hart" zich zóó bewogen gevoeld, als toen Jozef zijn vrouw kreeg en zij beiden hun kind (ook hij werd dadelijk ingeschakeld). Maar nimmer heeft het subject, 't menschen-hart, zóó moeten zwijgen als in dit verschrikkelijk uur.

Keer nu even met uw gedachten terug naar die eerste bladzijden van het Oude Testament. De namen, die men daar den kinderen geeft, zijn, denk maar aan de authentieke „interpretatie" van de ouders, een tasten met onzekere hand. Kaïn — een man, zegt Eva; de sterke, de verpletteraar misschien? 't Was juist dat element van kracht, dat in de moederbelofte zoo naar voren was geschoven: „den kop der slang vermorzelen". Maar Kaïn bouwt niet, doch hij breekt. Dan komt daar Habel — „ijdelheid" beteekent dat — wie gister te veel roemde, prijst morgen te min.

Zoo is de kerk begonnen — zoekend, tastend. Een belofte had ze; maar de wijze en de tijd en 't tempo van de vervulling der belofte was haar niet ont-dekt. Zoo zoekt de Kerk. en tast mis. Zoo rekent ze, en valt in mis-rekening. Ze taxeert en 't komt niet uit.

Maar daarom schiet van Boven straks die engel neer met een hemelsch dictaat, 't Is „menschen-schiift'[, want Jozua's (Jezus-sen) waren er voor dien, zijn er bij honderden in de dagen van keizer Augustus en zullen er altijd blijven; er zijn ettelijke Jozua's (Jezus-sen) gestorven in de concentratiekampen van onlangs. Maar de kommentaar bij 't menschen-schrift, die is hemelsch. Hij zal zijn volk zalig maken, en dan wel van hun zonden.

Zoo hebt ook gij, o mensch, wie gij zijt, den naam van Jezus als dictaat-van-Boven te eerbiedigen. Dat is te zeggen: Hem te gelooven op Gods gezag. Niet van achteren, wanneer het in de ervaring uitgekomen iS' doch van te voren hebt gij Maria's zoon te eeren als den Zaligmaker, die verlost van zonden. Ge moogt Hem niet „probeeren". En den heilsweg moogt gij niet , .ontwerpen". En den openbaringsgang moogt gij niet , , pro-jecteeren". En de Rekening van onze Redding moogt gij niet , , begrooten".

Gij hebt slechts op gezag Hem, te aanvaarden, die Zijn naam van boven zag gewaarmerkt worden, en beschermd, en die tot u gezonden is met rijke beloften, echter nimmer zonder , , bevel van geloof en bekeering" (Dordtsche

Leerregels).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen