Ter Synode .

Tweemaal ben ik bij de synode geweest.

De eerste maal aan den vooravond van de opening; in den bidstond, die zonder kerkelijke uniformenshow verliep. De tweede maal tegen het eind.

Die eerste en die tweede keer, dat was een héél verschil.

Den eersten keer was ik er om zoo te zeggen officieus.

En den tweeden keer was ik er officieel: voor de pers. Met zijn perskaart heeft D. E. C. zich aan de moderamentafel gepresenteerd en liep daar den scriba in de armen, die als een A.K.O.-jongen van het Centraal-Station zich liep uit te sloven. De man had acta, rapporten, strikt-vertrouwelijke stukken. Reformaties, Groningsche Kerkbodes en zoowaar ook De Roeper!

Toen hij alle tafels was langs geweest, stoof ik op hem af, stelde me voor en werd toen allervriendelijkst door den schrijver rondgeleid. Hij bracht me eerst op de hoogte van de afgevaardigden, de orde waarin ze naar. hun diverse ressorten waren geplaatst, wees me de tafel van de prae-adviseurs en zóu me juist voorstellen aan het moderamen, toen een lange dominee uit Zuid-Holland langs ons heenschoot, den achtbaren scriba een draai om hét hoofd gaf, en zei: „zoo ventje, loop jij je weer uit te sloven? " Ik vroeg: „is dat dominee Knoop? " „Neen" — zei het „ventje" — „ze hebben uit Zuid-Holland ditmaal twee keer zooveel bruto-register-ton gestuurd als de vorige keer in Groningen". De lange zei: „maar het komt maar op het netto aan". Waarop het ventje repliceerde: „staat met dat netto óók nog te bezien". De lange Rotterdammer zei toen: „aap!" en liep verder.

Intusschen was het moderamen verdwenen onder de koffiedrinkende synodeleden en de scriba nam mij opgetogen mee naar de tik-kamer. Juist zou hij beginnen me een uiteenzetting te geven over het werk van de tik-juffrouwen toen wéér de lange ons voor de voeten liep en wijzend op den scriba zei: „hij is van Lotje getikt" en de kerk inschoof. Ik dacht, dat er wat achter zat, maar na informatie bleek dat niet het geval te zijn: geen der tikjuffrouwen heette Lotje.

Nadat ik zeer veel goeds over de tiksterren had gehoord kwam dan eindelijk het groote moment: ik, D. E. C. werd door den scriba voorgesteld aan het moderamen. Het begon bij den praeses. Omdat ik toch wat zeggen moest, zei ik: „als ik het wel heb, staat U de laatste jaren in Groningen, niet? " Hij zette een gezicht, of hij een mop wou tappen of mij wég kijken en hij deed geen van beide. Vervolgens werd ik gedirigeerd naar den assessor, die zijn pijp uit den mond nam, me drie vingers toestak, keek, alsof hij het heelemaal niet belangrijk vond en voorts een beetje lachte in de richting van den jongen man aan de tafel van de prae-adviseurs, dien hij goed scheen te kennen. Tenslotte kwam ik dan bij den anderen scriba terecht. Dat scheen beter te gaan. Die praatte tenminste tegen me. Maar ook dat viel weer tegen. „Waarom komt U hier? " vroeg hij. „Voor de pers", zei ik. „Maar waarom komt U dan bij de synode? U moet bij de plaatselijke kerk beginnen". Toen ik vroeg of ik dan maar eens zou komen, was het óók weer niet , goed: „we doen in Noord-Holland onze zaakjes" wel af zónder de pers”.....

Toen hèr-begon de vergadering.

De acta werden vastgesteld.

's Jonge, wat kreeg me dat scfibaatje er van langs! Hij had ergens een woord met één e geschreven, dat twee ee's moest hebben, de nummering van de artikelen was niet in orde, hij had ergens curatoren gezet, waar deputaten-curatoren moest staan, en ook de professoren lieten zich niet onbetuigd: één van hen 'prae-adviseerde het schrijverke om ergens op het woordje „voor" twee klemtoonteekens te zetten, dus „vóór”.

En wat'nu het gemeene van dat ventje was? Hij had zooeven in de tik-kamer, toen de tiksters er bij waren, deze dames zéér geprezen, een mond vól gehad over accuratesse en zoo. Maar nu kregen in de volle synode — „pleno consilio" zou die dominee uit Assen zeggen — die dames van alles de schuld-het waren allemaal tik-fouten, weet U. De tiksters hadden zich „vertikt". En-de-synode-sUkte-het. Het-héélegezelschap-scheen-het-te-gelooven. Maar ik had het schrijverke — dien „scriba synodi" om met den eerwaarde uit Assen te spreken — in de link! En als ik die tiksters geweest was, dan zou ik, wetende publiek — „coram populo", zei Drente — beschuldigd te zijn me vertikt te hebben, geweigerd hebben nog langer te tikken; ik had het eenvoudig vertikt.

Waarmee ik maar zeggen wil, dat het ook op zoo'n synode maar alledaags toegaat.

Na de sluiting zeiden er een paar: „een goeie synode". Maar één van de Friezen, die altijd per auto uit het Noorden kwam, zei: „Jammer van die rijvergunning op Zondag. Als dat er nou eens doorgegaan was Maar nou zitten we over drie jaar nóg met de kwestie!” -

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen