Zoo zal U de gelijkschakeling overkomen als een gewapend

Op Zaterdag den 4en December zijn —^ volgens ons lijfblad „Trouw" — de Nederlandsche onderwijzers in groote drommen naar Utrecht getogen. En dat op zulk een tijd! „Noch het Sint Nicolaasfeest, noch de aanhoudende regenval heeft Zaterdagmiddag de onderwijzers er van. terug kunnen houden om in drommen naar Utrecht te trekken. De Tivolizaal was opgepropt vol, ook de foyer, en nog stonden honderden buiten, zoodat ook de groote schouwburgzaal gehuurd moest worden". Aldus ons allereigenste lijfblad.

Wat onze onderwijzers bewoog?

Ze waren samengekomen, „omdat zij vreezen op sommige punten achtergesteld te zullen worden bij de ambtenaren. Ze waren naar Utrecht getogen, omdat de regeering nog steeds niet in het bezoldigingsbesluit had vastgelegd dat de onderwijzerssalarissen gelijktijdig en evenredig met die der ambtenaren wijziging dienen te ondergaan”.

Een salariskwestie dus!

Over die zaak schrijven we hier niet.

We gelooven, dat de Heilige Schrift óók met het oog op onze menschen, die in de school staan, geschreven heeft dat men „een dorschenden os niet zal muilbanden" en dat „de arbeider zijn loon waardig is". En als er nood is in onze onderwijzersgezinnen, dan meenen we, dat er naar middelen en wegen behoort te worden omgezien om dezen nood te verhelpen.

Maar dan zijn we t.a.v. wat er op 4 December te Utrecht gebeurde geneigd te zeggen tot onze c h r i s-t e lijk 6 onderwijzers: „Niet alzóó, broeders!”

De Utrechtsche meeting was belegd door de A(Igemeene) N(ederlandsche) O(nderwijzers) F(ederatie), waarbij helaas ook de groote organisatie vah christelijke onderwijzers is aangesloten. En op die meeting is ove^ de salariskwestie ook van en (Tóór onze christelijke onderwijzers gesproken, alsof de salariëering van de christelijke onderwijzers een zaak is tusschen hèn en de overheid.

Dáár ligt de fout.

Zijn er geen schoolvereenigingen meer?

En hebben die vereenigingen geen besturen meer?

En is het niet de taak van de ouders, om in die vereenigingen en door die besturen het recht des HEEREN te bedienen aan de mannen en vrouwen die in h u n school hun kinderen onderwijzen, in de vreeze en vermaning des HEEREN? Hebben zij niet toe te zien, dat in hun school „dorschende ossen" niet .„gemuilband worden", dat in hun school „het loon der werklieden" getrouw worde uitgekeerd? En is het de roeping der ouders niet om als de regeeringssubsidie te gering is om de onderwijzers naar behooren te salarieeren, uit eigen beurs hun onderwijzers van een rechtvaardig loon te voorzien? En is het de roeping onzer christelijke onderwijzers niet om óók hun salariëering te bespreken met het bestuur, dat hen benoemde en dat de zedelijke roeping heeft toe te zien, dat ook het door hem benoemde personeel „zonder zorge" leven zal?

Thans richtten óók Christel ij ke onderwijzers in een protestmeeting in Tivoli zich rechtstreeks tot de ovei heden alsof die hun „broodheeren" zijn.

Kamerleden, óók Antirevolutionaire, geven van hun belangstelling blijk. daarbij

Maar de christelijke school als instituut van de ouders, die in christeüjke, sociale gemeenschap achter die school staan, is daarmee verraden.

Dat mógen de ouders, dat mógen de besturen niet dulden.

Maar — we voegen er terstond aan toe — hun eigen zonden kastijden hen.

Zij hebben sedert de financieele gelijkstelling van hun school de zaken laten loopen. De besturen zich veelszins laten misbruiken als de onbetaalde administrateurs van de overheid.

Hier is reformatie gebiedende eisch.

Als dit doorgaat, als Christel ij ke onderwijzers, alsof ze staatsambtenaren waren, met anderen samenkomen in protestmeeting, dan zal langzaam maar zeker de gelijkschakeling van èlk christelijk gemeenschapsleven ons overkomen als een gewapend man!

We weten het, op die protestmeeting zijn óók goede woorden gesproken: „Als het noodig is soberder te gaan leven als gevolg van de algemeene verarming, dan zullen wij van (ïod de kracht begeeren dit te dragen".

Maar deze goede woorden hadden, niet daar gesproken moeten zijn.

Ze zijn op die plaats geweest wat een uitnemend offergeschenk in Israël was als het gebracht werd op een „hoogte", op een plaats, van welke de HEERE niet gesproken had!

Laten we toezien!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen