Zullen we eens wat gaan doen ? ?

De Amerikaansche journalist John Gunther vertelt in zijn boek „Inside Europe" (in Ned. vertaling verschenen onder den titel: „Europa in de brandisg"), dat Stalin op een congres van de communistische partij „eenigen tijd besteedde aan diegenen, die graag toegeven aan de veel verspreide Russische neiging tot spraakzaamheid".

Stalin zei: „Ik voerde eens een gesprek met één van dergelijke kameraden, een achtenswaardig kameraad, maar een onverbeterlijke kletskous, die in staat was ieder levend wezen onder een vloedgolf van welsprekendheid te bedelven.

Welnu, het gesprek liep als volgt:

Ik: Schiet je goed op met het zaaien? Hi]: Met het zaaien, kameraad Stalin? Wij hebben voorbereidingen getroffen.

Ik: Wel, en wat verder?

HiJ: Wij hebben het vraagstuk zoo eenvoudig mogelijk gesteld.

Ik: En verder?

Hij: Er, is verandering op komst, kameraad Stalin, er komt weldra schot in.

Ik: Maar?

Hij: Er is al eenige vooruitgang te bespeuren. Ik: Alles goed en wel, maar hoe staat het nu met het zaaien?

Hij: Van zaaien is nog niet gekomen, Stalin". kameraad

Toen we dat lazen, vonden we voor de eerste maal van ons leven kameraad Stalin sjonpathiek. En nu we dat zoo rustig neerschrijven zijn we dankbaar, dat we niet in Moskou wonen. Want als we daar woonden, dan schreven we over kameraad Stalin zoo niet. Maar we hoeven niet in Moskou gewoond te hebben om „onverbeterlijke kletskousen" te kennen. Die ontmoeten we onder de broeders zoo af en toe even goed als kameraad Stalin onder de kameraden. Want die hier gesignaleerde spraakzaamheid is waarlijk niet specifiek Russisch en ook niet specifiek communistisch. We hebben een zwijgzamen broeder, dien we eens uit zijn tent wilden lokken, eens hooren verzuchten: „ik zou wel wat zéggen, maar dan moet ik praten". De man was ons liever dan anderen, die we soms véél hooren praten, maar bijna nooit iets hooren zeggen.

Ge vindt ze onder de organisatiebroeders en de liefhebbers van vergaderingen. Het leven begint voor deze mensohen 's avonds na zessen. Ze ontwaken uit hun traagheid, als het scheermes met dat prettige geluid door den baard glijdt en ze gekleed en gekapt straks naar „de vergadering" gaan. Daar zijn ze thuis. Daar komen ze los. En tot haar verbazing hoort moeder de vrouw soms langs een omweg, dat man-lief op de vergadering tot de klinkers behoort. Maar ge moet niet altoos vragen wat er nu door die praters wordt gedaan. D. E. C. is wel eens bang, dat er ook onder hen, die de leuze: „de kunst om de kjmst" verwerpen, soms georganiseerd wordt om te organiseeren en vergaderd om. het vergaderen en gepraat om het praten. En hij vond den man „om te zoenen", die na veel gepraat in een vergadering, die zich al maar had bezig gehouden met organisatorische kwesties, doodleuk de vraag stelde: „broeders, zullen we eens wat gaan dóen? "

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen