De Gideonsbende

Ergens in Nederland.

De Raadsveridezingen staan voor de deur.

Daar „ergens in Nederland" hebben een aantal Gereformeerden als kiezers een eigen üjst ingediend. Zij meenen, trouw aan het Antirevolutionair adagium: „•Tegen de revolutie het Evangelie" niet meer onder de vaan van de antirevolutionaire partij te mogen optrekken.

Het interesseert ons hier, laat ons zeggen „Op en om het Kerkplein", geen zier of deze broeders met dat optreden naast en tegenover de lijst van de antirevolutionaire kiesvereeniging goed deden of niet.

Dat laten we voor het oogenblik rusten. Maar we stellen vast, dat het optreden van de broeders, beslist idtkomend voor wat huns inziens eisch van Gods Woord was, rustig en waardig was, d.w.z. in overeenstemming met wat ze om 's HEEREN wil meenden te moeten doen.

Maar wat ons nu interesseert is de reactie, die hun optreden had onder hen, die zich door de indiening van hun lijst het meest bedreigd voelden.

In een circulaire, waarin de broeders rekenschap aflegden van hun optreden en hun klein getal rechtvaardigden, schreven zij o.m. „Gideon hield slechts een bende over".

En prompt werd daarop gereageerd door de toezen-< 3ing van een fakkel en een kruik aan een der leden van de Gereformeerde Kiesvereeniging met het opschrift : „Voor de Gideonsbende bij de a.s. raadsverkiezing".

Er stond nóg een opschrift op.

Een parodie op het bijbelsche: „Voor den HEERE en voor Israël": , , Voor Schilder en voor Lievaart". )

Indien een man van het talent van Braakensiek in een blad als „De Waarheid" uit die motieven een caricatuur geteekend had, we zouden den esprit van den teekenaar hebben gewaardeerd in dezelfde mate, waarin we van zijn profanie een afkeer hadden gehad. We zouden van den geest van den teekenaar en zijn gewaagd spel met wat heilig is hebben gezegd: „het vat geeft uit wat het in heeft".

We zeggen dat laatste nu ook.

Maar we huiveren bij de gedachte, dat bij gemis aan talent, bij gemis aan moed om als wijlen Braakensiek openlijk voor den dag te komen, dit „vat" den wereldschen caricaturist slechts evenaart om niet te zeggen overtreft in het spel met het heilige.

De onbekende auteur van deze profane boertigheid schuilt niet bij de Communisten, niet bij de menschen van de Partij van den Arbeid, ge vindt hem ook niet onder de mannen van Vrijheid en Democratie, maar hij is een, die eens de man onzes vredes was, een die met ons brood, het brood gegeten heeft.

We denken er niet aan de antirevolutionaire kiesvereeniging ter plaatse voor deze profane leut verantwoordelijk te stellen.

We nemen bij'voorbaat aan, dat men van wat hier gebeurde, gruwt.

We zouden zélfs gaarne denken, dat dit een incident was.

Maar we vreezen, dat we hier te doen hebben niet met een incident, maar met een symptoom.

Dat er achter dit geval méér ligt.

Een zedeUjk bederf.

Wat erger is: een geestehjk bederf.

In deze dingen proeft men in welken geest over „de eenendertigers" gesproken wordt.

En we vragen den broeders in allen ernst bij liet beproeven van de geesten óók eens te denken aan de kruik en aan den fakkel, die ergens in Nederland werd bezorgd „voor de Gideonsbende".

Wij voor ons zouden geneigd zijn deze als emblemen te aanvaarden.

Maar voor Schilder en voor Lievaart gaan we niet in het vuur.

Hetgeen trouwens nóch Schilder nóch Lievaart begeert.

Heel die Schilder-cultus is maar een fabeltje. Hetgeen men aan de overzijde ook zéér wel weet. Maar zoo'n oudwijfsch fabeltje kan bij gebrek aan argumenten uitnemend dienst doen als schrikdraad om de synodoeratische wei.

1) De naam is gefingeerd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen