Appendix

Dr de Bondt heeft ook uit de dissertatie van dr S. V. d. Linde (de leer v. d. H. Geest bij Calvijn) citaten aangehaald; nog steeds in het bekende verband.

Nummer één is: , , De H. Doop is (naar Calvijn) een middel, een zegel, tot de versterking van 't reeds geschonken geloof". Als dr v. d. Linde bedoelt, dat het sacrament, GEBRUIKT ZIJNDE, het geloof versterkt, dan staat daar natuurlijk niets anders dan wat in den catechismus gezegd wordt. Maar als dr de Bondt dit heel onschuldige zinnetje annexeert voor ZIJN betoog, dan worden we voorzichtig. Wat wil HIJ ermee? Zijn voorstelling bevestigen. Natuurlijk. Daarom letten we op wat er van Calvijn zelf wordt aangehaald. Het is dit: „De Heilige Doop is een bevestiging der ons geschonken genade, een appendix, om de genade te verzegelen". Zóó haalt dr v. d. Linde, en op zijn gezag dr de Bondt, aan van Calvijn.

Maar als we Calvijn zelf opslaan (9, 105), dan lezen we iets anders. En dan krijgt dr de B. daar geen steun. Calvijn herinnert eraan, dat hij beweerd had, dat Westphal, een lutheraan, zoo men zich herinnert, de fakkel van tweedracht had ontstoken. Wat weet de man ter verdediging aan te voeren? Alleen maar dit: dat zulke brandstichters en helsche furies waren alle degenen, die hun godshuizen niet versieren met idolen; voor wie de doop een aanhangsel bij de belofte is (aanhangsel = appendix), een hulpmiddel tot bevestiging van de genade, maar geen oorzaak der zaligheid; die dit doen; en die dat doen, altemaal dingen, waardoor de protestanten zich onderscheiden van de roomschen, maar die Westphal blijkbaar nog lang niet in orde vindt, omdat hij, lutheraan, zich eenmaal in het hoofd gezet heeft, dat de doop niets doet, als men van hem zou moeten leeren, dat hij de genade niet zelf geeft.

Het gaat in dit. citaatje dus erom, dat de door Westphal bestreden doodgewone gereformeerden zich van de Roomschen o.a. daarin onderscheiden, dat ze den doop geen oorzaak van zaligheid noemen (de doop zou dan een voertuig van de genade zijn, en het uitwendig waterbad de afwassching der zonde zelf), maar iets, dat by de belofte des evangelies bekomt (appendix) en een hulpmiddel tot bevestiging van de genade. Teeken en zegel, geen oorzaak van genade.

De tegenstelling: een bijkomend hulpmiddel ter bevestiging der genade, maar geen eigen oorzaak van het heil, is duidelijk bij Calvijn. Maar die tegenstelling is bij dr de B. geheel verwaarloosd. Waarom toch ? Als hij , de citaten, die we tot nu toe bespraken, zeJf bij Calvijn gelezen heeft, dan kon hij ook dit ééne gecontroleerd hebben : het heeft dan op zijn tafel gelegen, want het is nog steeds uit hetzelfde geschrift tegen Westphal. Hoe het zij: die verdoezeling der tegenstelling brengt den lezer van dr de Bondt op een dwaalspoor. Hij denkt, dat hij wat krijgt vóór de synode van 1944, en zie, hij ontvangt niet anders dan een weergave van catechismus, antwoord 72. Dat is één ongeluk.

Het tweede is dit: dr de Bondt probeert een „candidaat" als van Calvijn gedistancieerd te toonen. Hij schrijft dr V. d. Linde na: de doop een appendix van de ons geschonken genade. Ligt nu de candidaat? Neen — als er iemand ligt, dan dr de Bondt. Want Calvijn schrijft: appendix van de BELOFTE. En verder: hulpmiddel tot bevestiging der genade. Dat is een goeie preek namelijk ook.

We hebben nog meer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen