Theologische Hoogeschool

De rectoraatsoverdracht heeft plaats gevonden; een kort verslag van prof. Holwerda's rede is reeds opgenomen.

We komen er nog even op terug. Omdat we zoo dankbaar zijn. En omdat het goed is, aan de kerken de stof ook voor haar eigen concrete dankbaarheid te laten zien.

Na de vrijmaking hebben alle aftredende rectoren getoond, in de keus van hun onderwerp, en de bewerking van de stof direct verband te zien en te onderhouden met de nooden van het kerkelijk leven. Het is duidelijk, dat de voor dergelijke . redevoeringen noodzakelijke spreek-en betoogtrant vaak het nadeel meebrengt, dat niet ieder volgen kan wat in zulke redevoeringen wordt opgedischt. Dat is ook niet erg; de hoogleeraren zouden hun taak uit het oog verliezen, indien zij wetenschappehjken arbeid op nietwetenschappeUjke wyze gingen opzetten. Maar de band aan de kerken, en de nastreving van het eigenlijke doel van de theologische opleiding zullen toch altijd nummer één moeten blijven. Harerzijds zullen dan de kerken zoolang zij daarvan de levende bewijzen aanschouwen, of via de daartoe aangewezen kanalen leeren kennen, daarop antwoorden met blijvende belangstelling en onverflauwde liefde.

Welnu, aan de reeks van onder dit aspect opgebouwde rectorale oraties heeft prof. Holwerda verleden week een nieuwe toegevoegd, die ook aan deze plaats een woord van warmen dank verdient. Er wordt nog al eens gemopperd; soms is dat het normale verschijnsel van de betrekking tusschen wie in den grond elkaar liefhebben, soms is het schuldig ontevredenheidsgestook, dat wel stemmingen wekt, maar te traag is, om vooraf zorgvuldig het terrein te verkennen. Daartegenover wil ik wel eens uitspreken, dat wat verleden week gebeurd is, ieder die de kerken liefheeft tot dank moet nopen.

Want zóó staan de zaken: enkele jaren geleden moesten we de plaatsen vervullen van degenen die waren weggeloopen, door uit den naar gemeen accoord aangeganen band der eenheid revolutionair zich los te scheuren. We deden dat, in Enschede. Een ontroerend woord van den praeses; een verstikte stem van den dankbaren en met Gods zegen verlegen Greijdanus; vreeze en beven vanwege den zwaren last bij de benoemden. Ze zijn inmiddels gekomen; ze hebben allen hun eigen geluid, hun eigen accent, hun eigen belangstelling. Ze hebben moeten worstelen met de eerste moeilijke jaren (het professoraat leert men slechts al doende). Maar nu, nu ze alle drie him eerste rectorale rede gehouden hebben, heeft elk hunner bijgedragen aan den opbouw der gemeente. En ook de laatste redenaar leverde een werkstuk, waarvan ik durf verklaren, dat het in beteekenis gelijk staat met b.v. een rede ter afsluiting van het levenswerk bij sterren van de eerste grootte. Een paar jaar hard werken, en zie, onze oudtestamenticus pakt een probleem 'aan, dat reeds jaren lang op een oplossing wachtte; en dat om 's Heeren wil niemand mocht laten loopen; hij pakt het aan op een critiek punt; levert dan een rede, opgepïopt met argumenten — elke zin was er in een vlot voorgedragen geheel in bepaalde perikopen weer één —; en schiet dan meteen niet maar negatief een bres in het grondwerk van vijanden, die ons jaren lang uit het veld gehouden hadden, niet voor wat het gelóóf, maar wél voor wat het mee-kunnen-praten over hun beweringen betreft, doch brengt ook positief een geheel nieuwe beschouwing, waaraan ons eigen kerkelijk leven en theologisch onderzoek een kluif hebben zal, om ze nader uit te werken; in hooge maté prikkelend. Een paar jaar werken, en prof. Holwerda brengt de gereformeerde theologie verder, dan anderen gedurende een menschenleven zelfs maar hebben beoogd.

Ik kan dat allemaal niet in bizonderheden uitwerken. Maar ik wilde dit woordje toch graag kwijt. Men kan niet klagen, dat wij, die in Kampen samen mogen werken, elkaar b.v. in deze krant vaak met stroop smeren. Als ik zulke mooie uren mag beleven, denk ik: wie nu wil blijven zeuren over dit en dat, en blijven pietepeuteren over wat hier niet deugt en ginds niet naar zijn zin is, die moet zijn gang maar gaan. Ik ben er zeker van, dat alle gezeur over samensprekerij met menschen, die hun synodocratische deur potdicht houden — wat voorspeld is — niets kan veranderen aan het feit, dat vlak naast ons een mooi werk opschiet; nieuw leven bruist; een in het geloof hervatte arbeid met sprongen V.U. en Kamper dépendance vóórkomt; en dat men niet dan tot zijn eigen schade zich 't leven verzuurt door dit niet te zien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen