KERKSTRIJD IN KOREA.

Ds C. V. d. Waal schrijft in Kb. Leerdam:

Wij zijn vaak geneigd om aldus te redeneren: wij hier in Holland zijn zeer bekrompen mensen; ons land is een land met dijken en vakjes en zo; één Hollander een belijdenis, twee Hollanders een kerk. Maar weet u wel, dat daar in Korea ook plaatsjes zijn met twee gereformeerde kerken? Weet u, dat daar ook felle voorstanders en felle tegenstanders van de Wereldraad zijn? Weet u, dat daar ook theologen zijn, die zich net als dr Schilder (van ds tot prof.) weren tegen Barth en Brunner? We doen zo vaak alsof wat viij meemaken, nu ja, wel wat dwaas is. De bijbel zegt ons, dat als vervolging (kerkstrijd) ons overkomt, wij dat niet als iets vreemds moeten beschouwen. Dat is normaal. Maar we zijn steeds geneigd om ons een beetje te schamen voor de situatie, waarin we ons bevinden en te doen, alsof dat komt, omdat wij als hollandse theologen, nu ja, wat heethoofdig zijn. We zijn vaak bezig alles uit psychologische situaties te verklaren. Zo weinig zien we onze strijd in het licht van de gróte strijd tussen Christus en anti-christ. God en satan, vrouw en draak (Openbaring 12). Zie, omdat die strijd overal woedt (in het kerkelijk en persoonlijk leven), daarom zal ook overal die strijd losbreken. Hier in het polderland Bn op bergen en in dalen van Korea.

Nog niet zo heel lang geleden, omstreeks 1890, werd het evangelie het eerst in Korea gebracht. Vooral de presbyterianen uit A.merika, Canada en Australië hebben aldaar zeer intens gewerkt. De presbyterianen zijn van calvinistische oorsprong. Hun belijdenis, de Westminster Confessie, komt in grote trekken met de onze overeen. Het woord presbyteriaan is afgeleid van presbyter, ouderling. De presbyterlanen werden in de. zeventiende eeuw in Engeland zo genoemd, omdai zij tegen het bisschoppelijk stelsel waren, zoals dat in de engelse staatskerk (Church of England, Anglicaanse Kerk) tot gelding werd gebracht.

Welnu, dank zij de missionaire activiteiten ontstonden er op Korea verschillende kerken, die een calvinistische inslag vertoonden (thans plm. 480.000 presbyterianen in N.-en Z.-Korea).

Wat we echter steeds in de kerkgeschiedenis zien, zien we ook ten aanzien van de zending. De verscliillende zendende kerken deformeerden, handhaafden de belijdenis niet trouw meer. En het gevolg?

Ds v. d. Waal vervolgt:

Zo kerk, zo zending. Ook op het zendingsterrein ging men het niet zo nauw meer nemen met de band aan het Woord. Zo sloop het verval de jonge Koreaanse kerken binnen.

We willen dit nader aantonen. Toen J3, pan, zoals dat voor de laatste oorlog het geval was, het bew: nd over Korea verkreeg, na China verdreven te hebben, trachtte het de keizerverering in te voeren. Ieder moest eer betuigen aan de shinto-heiligdommen. Nippon wilde ook, dat de kerken aan de keizerverering deelnamen. De synode van de presbyteriaanse kerk van Korea capituleerde in 1939 en dreigde zelfs bij ongehoorzaamheid met tuchthandelingen. In het Rome der caesaren werden christenen voor de dieren geworpen ome at ze weigerden wierookkorrels te offeren aan het beest, de staatsmacht. Maar , , gereformeerde" kerken op Korea verzetten zich niet tegen de verering van den Japansen keizer. En hier moest ook gelden: de zendellr.gen traden slap en toegefelijk op. Er waren echter verschillende kerken, die zich om deze kwestis vrijmaakten. Want het ging hier maar niet om een politieke kwestie. Maar om een geloofszaak. De infiltrerende modernistische leiding had de handen slap gemaakt. Zodoende deed men mee met de shintorellgle. Iets dergelijks zien we vandaag in Hongarije, waar dank zij het barthianisme de gereformeerden de volksrepubliek steunen.

In de Koreaanse presbyteriaanse kerk is nog een sterke orthodoxe groep. Helaas krijgt die zeer weinig steun van de verschillende zendelingen, die uit kerken komen, waar ook de leervrijheid heerst. Begrijpelijk! Iemand, die in Amerika in één kerkverband samenwerkt met vrijzinnigen, zal heus niet den Koreanen adviseren: scheidt u af, wat gemeenschap heeft Christus met Belial? Het mag dan ook wel een wonder heten, dat er vandaag nog Koreanen zijn, die willen strijden voor het geloof, dat den heiligen is overgeleverd. Want hun strijd is zwaar. Zij moeten niet alleen strijden tegen hun medebroeders, doch ook tegen vooraanstaande

kerkelijke figuren uit de Oecumene. Gelukkig krijgen ze hierbij steun van „bijbelgetrouwe" Amerikaanse presbyterianen.

Eind 1949 heeft dr Emll Brunner, een bekende dialectische theoloog, met dr John A. Mackay, voorzitter van de Internationale Zendingsraad (waar helaas de niet-vrijgemaakte Gereformeerde Kerken in Nederland bij aangesloten zijn) Korea bezocht. O.a. Koreaanse theologische studenten hebben zich toen in een verklaring tegen Wereldraad en Barthi^nisme verzet. Het doet het hart goed, te lezen dat jongelui met vreemde namen als Sang en Bansik schrijven: „Wat ons aangaat, wij geloven, dat de Bijbel inderdaad Gods Woord is en houden vast aan de Bijbel, die wij verdedigen. Omdat wij trouw willen zijn aan het Woord tot de dood, staan we dwars tegenover hun (n.l. van Brunner en Mackay) confessie en theologie". Brunner had n.l. gezegd, dat de orthodoxen een afgod van de bijbel maakten, dat het gezegde dat de Bijbel Gods Woord is, 'n Joods idee is, dat het niet nodig is aan jonge mensen de V.^estïninster Confessie te leren, enz.

Om de kerk van Korea wordt slag geleverd. De Wereldraad wil deze op sleeptouw nemen. Er is verzet. Zal het s'nrk zijn? Laat ons niet alleen aan de oorlog denken, waarover de kranten schrijven. Maar aan die, waarover Gen. 3 : 15 spreekt. En laat ons sterk aanhouden in het gebed. Opdat Koreanen en Nederlsmder? trouw zijn aan het Woord, ook als God roept ten strijde.

Sang en Bansik, — ik denk er aan, dat er meer menschen met vreemde namen zijn, van wie tot onze waarschuwing gezegd wordt, dat ze velen zullen voorgaan in het koninkrijk Gods.. K. S.

TOLERANTIE.

Terwijl de haagsche synode „tolerantie" heeft uitgeroepen, mits men eerst bukte voor haar beslissingen, lacht ds Woelderink ((Herv.) in „Eenigheid des Geloofs" om de intolerantie van dezelfde heeren, sprekend over 't Praeadvies:

„Dat men zich later van dit geschrift gedistantieerd heeft, weet ik ook wel; nochtans had toen reeds dit 'geschrift veel kwaad gedaan en ik ben overtuigd en velen met mij, dat de geestesrichting, die daar aan het woord was, de bittere strijd in de Gereformeerde Kerken heeft ingezet en doorgezet niettegenstaande de wijziging in de formulering, waartoe men later is overgegaan. Ik ben het niet eens en zal het ook nooit eens worden met wat in het Prae-advies is geleerd. Nochtans zouden dergelijke leringen te verdragen zijn, zoals men op de Dordtse Synode de supralapsarlstische gedachten wilde verdragen, maar het onverdraaglijke lag hierin, dat de voorstanders van deze extreme gedachten ze aan anderen wilden opleggen en ieder onder dit caudijnse juk wilden laten doorgaan. Dit gebrek aan verdraagzaamheid tegenover anderen, die men niet begreep en als afvalligen beschouwde, roept altijd een strijd op, die ook bij de tegenstander de verdraagzaamheid doodt".

Aldus ds Woelderink, aangehaald door ds C. v. d. Waal in Kb. Leerdam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen