Hendrik „Buurman"

In een van de tuinbouwdorpen van ons vaderland woonde voor jaren een tuinder, die als Hendrik Buurman bekend stond. Zoo heette hij niet, zoo werd hij ook nooit aangesproken, zoo werd er wel óver hem gesproken: Hendrik Buurman. Dat was zoo gekomen doordat Hendrik Weerman — dat was zijn eigenlijke naam — om zoo te zeggen al zijn horloges op buurmans horloge gelijk zette. Vele malen per dag keek hij over het heggetje, dat zijn bedrijf van den daarnaast liggenden tuin scheidde, om te zien wat daar gebeurde en wat er dus in zijn eigen, tuin gebeuren moest. Ontdekte hij in het najaar, dat men aan den anderen kant de rietmatten ging uitleggen op hèt platte glas, dan werden al zijn knechts opgetrommeld om hetzelfde aan dezen kant van de heg te doen. En op een of anderen voorjaarsdag gebeurde hetzelfde, zij het met dit verschil, dat de matten bij buurman eerst en bij Hendrik daarna van het glas naar de' mattenschuur werden gedragen. Werd er bij de buren vanwege de temperatuur dubbel „lucht ingestoken", dan kregen Hendriks knechts opdracht: „een dubbel luchie, jongens". Zoo ging het met alle.-; . Als zoo tegen den herfst het teeltplan voor het volgend jaar moest worden klaar gemaakt, dan ging Hendrik eens een avondje buurten om te hooren wat buurman van plan was. Aan de knechts was deze hoerigheid van Hendrik niet ontgaan en toen een van hen eens uit zijn mond liet vallen: Hendrik „Buurman", was Hendriks officieele achternaam voorgoed onder de tafel en was zijn bijnaam op eenmaal gevestigd. Het was ook gemakkelijk zoo. Want het aantal tuinders, dat Hendrik Weerman heette, was groot op het dorp en thans was déze Hendrik tenminste zonder moeite en omslag van zijn naamgenooten te onderscheiden. En schade heeft het geval hem niet gebracht. Want buurman was een tuinder, die er wezen mocht. Een, die de knepen van het vak kende. Zijn horloge liep goed en wie zijn uurwerk op dat horloge gelijk zette, kon er van op aan, dat hij den juisten tijd had. Zoo tuinde ook Hendrik „Buurman" wèl. Hoewel dat meer geluk dan wijsheid was. Maar zonder geluk vaart niemand wel. **

Op en om het kerkplein ben ik veel menschen tegen gekomen, die me altoos.weer aan dien Hendrik „Buurman" deden denken. Ik geloof, dat men ze ook in en om de kerk nogal eens tegen komt. Broeders, die altoos varen op andermans kompas. Die het nooit zélf weten, maar altoos eerst de kat uit den boom kijken voor ze met hun oordeel voor den dag komen.

Het is onder de menschen precies als onder de hanen. Die laten hun gekraai hooren als het daghet in den Oosten. Zégt men. Maar het is een fabeltje. Waar vele hanen in elkanders buurt zijn, daar is er meestal één, die kraait onldat hij het morgenrood ontdekt heeft. De rest kraait van den weeromstuit. Niet omdat ze waakzaam den morgenstond hebben afgewacht, maar omdat ze van het kraaien van den altoos matineuzen buurhaan zijn wakker geschrokken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen