VU Magazine 1974 - pagina 36

herinnering aan de plaats die Afrika inneemt op het wereldtoneel. Van de hulp wordt gezegd dat ze bestaat uit schenkingen van de ene regering aan de andere en uit zwaar gesubsidieerde leningen van de rijke aan de arme landen. In de politiek gaat het om prioriteiten en iedere beslissing om het geld van de belastingbetaler aan hulp te besteden, is niet alleen een politieke beslissing, maar ook een beslissing waarin menigmaal een ideologische boventoon te beluisteren valt, die niet is ontbloot van bijbedoelingen op het gebied van strategie en veiligheid. In breder verband is de hulp een onontbeerlijk onderdeel geworden van de internationale diplomatieke praktijk, zonder dat daarbij de gedragsregels in acht worden genomen. Ik zal me, in volgorde van belangrijkheid, wagen aan een zeer korte beschouwing over het ingewikkelde doolhof van motieven, argumenten en opinies achter het hulp-beleid van de rijke landen.

Doelstelling Ruwweg 70 procent van alle ontwikkelingshulp is afkomstig uit de Verenigde Staten en ongeveer 94 procent van alle hulp uit de welvarende landen is gebonden aan concrete en ingewikkelde doelstellingen die er geheel anders uitzien dan de officiële bedoeling, te komen tot een internationale inkomensherverdeling. Ongeveer 80 procent van de amerikaanse hulp gaat op aan de salarissen van amerikaans personeel in de ontvangende landen en deze salarissen zijn belastingvrij; meer dan 78 procent van de totale economische en militaire bijstand die de VS geeft, gaat naar de bondgenoten en naar andere landen langs de chinese en russische grenzen. Van het hulpbeleid zoals dat in elk van de donorlanden is ontwikkeld, kan nauwelijks worden gezegd dat het enige overtuigings-

34

m

kracht heeft, of samenhang vertoont. Alleen magaziriB het hoofddoel: het veiligstellen van de gevestigde belangen, is gelijk gebleven. De commissie voor buitenlandse zaken van het afhankelijke gebieden 'zonder verantwoordeAmerikaanse Huis van Afgevaardigden lijke regering'. Vanaf die tijd, tot 1957, werd maakte met betrekking tot het hulpbeleid in het Britse beleid, althans op papier sterk ronduit haar nobele oogmerken kenbaar, de nadruk gelegd op particuliere investerinnamelijk dat 'de belangrijkste reden' (wa.RTom gen vanuit Engeland. Na de publikatie van hulp zou moeten worden gegeven) 'is, dat de het Witboek van 1963 richtte het beleid zich landen vastbesloten zijn zich te ontwikkelen. op het 'ondersteunen van de stabiliteit in de A Heen door aan dat proces deel te nemen, zul- ontwikkelingslanden', een activiteit die 'tenlen wij de kans hebben hun ontwikkeling langs slotte aan de donorlanden ten goede' zou kolijnen te doen verlopen, waarmee onze belangen men. De Export Guarantees Act legde er het best zijn gediend'. Zo zit dat. ook de nadruk op, dat de ontwikkelingslanDoor sommige intellectuelen in voormalige den zouden kunnen profiteren van het feit koloniale hoofdsteden kan men wel horen dat ze in staat werden gesteld contracten af zeggen, dat de hulp moet worden gezien als te sluiten met 'de meest voordelige bron van delging van de schuld uit het koloniale ver- voorzieningen'. leden. Ook enkele afrikaanse intellectuelen Bijna tachtig procent van de franse hulp gaat hangen deze zienswijze aan. 'Deze mensen naar franstalige gebieden. Ook Frankrijk is moeten hun koloniale schulden betalen,' zeg- duidelijk in haar motivering waarom hulp gen zij. Ik vind ook, dat er op dit moment in wordt gegeven. Toen Pompidou nog minisde Afrikaanse geschiedenis geen twijfel, of ter-president was, vatte hij het regeringsbeonduidelijkheid mag bestaan, over wie nu leid aldus samen: 'Het blijft niettemin een feit eigenlijk aan wie betaalt bij het verlenen van dat de multilaterale hulp via grote internatiohulp. Maar wanneer hulp NIET geboden wordt zonder verwachtingen, het zij in de vorm van dankbaarheid, prestige of invloed, dan verliezen deze verklaringen hun samenhang en zijn ze nauwelijks meer aanvaardbaar.

Britse hulp De Britse hulp vanaf 1940 tot heden kan globaal worden geschat op 12.000 miljoen dollar, waarvan ongeveer 40 procent naar de Gemenebestlanden is gegaan. De geschiedenis van de Britse hulpverlening gaat terug tot 1929 (de tijd van Ramsay MacDonald) via 1940 (Colonial Development and Welfare Act) tot 1950 (Grants-in-aid). Steeds was de hulp erop gericht, fondsen te verschaffen aan

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen