Honig uit den rotssteen - pagina 171

167 kleine ongerieflijkheden heenzet. Thuis hindert alles u kunt ge o, zoo velen; weegt al wat niet naar eisch loopt, u o zoo zwaar. Maar zijt ge uit logeeren, och, wat bekreunt ge er u dan eigenlijk om, of het u eens minder gemakkelijk, minder naar den zin, minder ;

weinig

uw

naar lijkste

behoefte is? Zoo weinig, dat ge dan alles met het vriendegezicht u aan laat leunen, u zonder er een woord van te

zeggen in alles schikt. En als men er u over spreekt en iets verhelpen wil, zeg zelf, ligt u dan het woord niet haast op de lippen bestorven: „o. Dat is nietsT Zoo zou ik dan zeggen, zoo ge nu waarlijk ook op aarde en in uw lichaam slechts wwoont, d. i. slechts „logeert," gelijk wij dat noemen, waarom dan ook daarbij dienzelfden geest der gemakkelijkheid en inschikkelijkheid

niet

toegepast,

bij het ongerieflijke, dat u in het het ongerieflijke als uw lichaam niet wil gelijk gij in dat leven om ons heen hapert er telkens wat aan; ook in dat lichaam is, o, zoo telkens iets, dat ons hindert! Welnu, tel ook dat niet te zwaar, denk ook daarbij dan: „Ik logeer hier slechts," en heb dan den moed, ja, den hoogen moed, om ook

leven

telkens

hindert wilt? Ook

en

te zeggen: „o, Dat is niets T' of ik al den weg ongeëff'end en mijn beddeke min zacht gespreid vind, en het juist anders loopt dan ik het zou wenschen. Want

daarvan eens Niets,

het is mijn huis niet en ik heb hier geen wetten te stellen, noch eischen te doen gelden. Ik woon hier slechts in! Ja, niets! om dat dan ook eens te zeggen van uw krank en tobbend lichaam, dat maar niet wil, zooals de ziel wil; en maar niet loopen kan, zooals de geest in u loopt, en waar ge dan telkens

tegenaan botst en op stoot en pijn van hebt. o. Ook daarvan te zeggen: „Dat is niets, mijn lichaam, verontschuldig u maar niet, gij kunt niet anders!" het is wel moeilijk, men moet er wel eens voor op zijn lippen bijten; maar het kan toch en het gaat toch, als ge

maar

nooit vergeet, dat ge in uw lichaam, gelijk het nog niet thuis zijt, niet leeft!

nu

is,

hoogstens

^>^woont, en

En daar eens overheen, o, dan komt ook het verdere en meerdere en hoogere: het rekenen van uw staat en stand naar het huis, waar ge van uittvoont, zoo gemaklijk. Want, niet waar, ook in het maatschappelijke hangt uw positie niet af van het huis waar ge slechts logeert, maar wel van het huis van uw vader, van uw moeder, van uw eigen huis. En zoo ook doet het er dus niet toe, hoe ge het hier hebt. Een koning kan wel in een hut vernachten, maar blijft toch koning. En zoo blijft ook gij immers „prinsen van het hemelrijk," indien ge althans Jezus tot uw broeder en het vaderhuis tot uw erfenis hebt. En zou het dan niet een bespotting wezen, indien ge al maar tobdet om een wat hoogere positie op aarde te krijgen en uw

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen