Niet genoeg kan de droeve klacht

Niet genoeg kan de droeve klacht herhaald over het vooralsnog achterblijven van zoo vele lieve vrienden, van wie ieder gewenscht en gehoopt had, dat ze in deze reformatie van onze kerken vooraan zouden gestaan hebben, en die nu terugbleven.

Niet alsol noodzakelijkerwijs alle geloovigen in elke kerkelijke beweging van dien aard saam moesten gaan.

Dit te beweren zou indruischen tegen de groote les, die de kerk van Christus met name in de dagen der Reformatie heeft geleerd.

Nu reeds eeuwen lang zijn er gansche geslachten van vrome, brave Christenen geweest, die toch ónze Belijdenis niet volgden, niet uit ónzen Catechismus hun kinderen leerden, en niet met óns zich geroepen gevoelden om in de gezalfde taal van de Dordsche vaderen te protesteeren tegen het voortwoekerend Remonstrantisme.

De Luthersch-gezinden in Duitschland, Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken, en de onderscheidene groepen die in Engeland en Amerika andere paden kozen, deelen nu eenmaal onze overtuigingen niet.

En de Gereformeerden, wel verre van deze broederen daarom buiten het Koninkrijk des Heeren te sluiten, hebben integendeel steeds met waardeering aan hen gedacht, met liefde over hen gesproken, en waar het pas gaf, hun Christelijke gemeenschap met hen betuigd.

Niet alsof ze een oogenblik twijfelden aan de meerdere zuiverheid van hun eigen Belijdenis, of ook maar dachten aan het prijsgeven hunner roeping om deze zuiverder Belijdenis met alle kracht voor te staan; maar omdat ze wis'^en en bekenden, dat andere groepen < f3.n Christenen weer een andere roeping konden erlangen, en reeds Paulus hen in het waardeeren ook van nog minder heldere inzichten was voorgegaan. Ketterij is voor hen steeds heel iets anders geweest dan ontstentenis van volledigheid en volkomen zuiverheid.

En in die lijn van gedachten leefden ze zelven rijk en gelukkig en hadden ze voor de broedeien liefde in het hart.

Het zijn dan ook niet de Gereformeerden die de Lutherscben, maar wel de Lutherschen die de Gereformeerden vervolgd hebben, zelfs tot op het schavot.

Geen onzer verloochent dus óf zijn Belijdenis óf het standpunt onzer vaderen, zoo hij ook thans afziet van den eisch, om de grens van zijn overtuiging te latensaê, mvallen met de grens die Gods kinderen en de kinderen der wereld van een scheidt.

o. Neen, het kan niet anders of veel begenadigde kinderen zullen ook op onze erve steeds bloeien en wegsterven, zonder al de diepte en de heerlijkheid der Gereformeerde Belijdenis te hebben verstaan.

Daar ligt dus de grenslijn niet.

Maar wel ligt die grens in de Belijdenis.

Wie één in Belijdenis zijn, die hooren ook uitwendig sa^m te wonen.

En daarom, en daarom meest, blijft het ons een oorzaak van smart, als we zoo menigeen, die toch ook bedoelt Gereformeerd van Belijdenis te zijn, thans met de Synode tegen de broederen zien staan.

Och, ware er toch meer consequentie in het belijden!

Meer logische éénheid ook in de godvruchtige overtuiging!

Die te ver vooruitliepen, met wie achterbleven^-en allen die thans den moed tot breken hadden, ja, allen die God voor hun Gereformeerde belijdenis danken kunnen, brenge God de Heere die weer eens als in de dagen van Dordrecht, in teedere, in hartsterkende liefde saam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen