Met het oog op

Met het oog op de ineensmelting van de twee bestuursreeksen op het ééne terrein der Gereformeerde kerken, zij het ons toegestaan ditmaal te wijzen op een woord uit de Acta der Synode te 's-Hertogenbosch, door de Christelijke Gereformeerde kerk gehouden, waarin we op blz. 87 in een rapdort over de Theologische School dit lezen:

»Een menigte broeders buiten onze kerk, die wij om hun geloof, godsvrucht en uitnemende talenten hoogschatten en liefhebben, o hoe gaarne hadden wij hen in ons midden, hoe gaarne zouden wij ons van hunne heerlijke gaven bedienen. Tot dusver schijnt dat tot de vrome wenschen te moeten behooren. Zij meenen: Zij mogen niet breken met een bestuur, dat aan een maatregel tegen de Schrift zijn bestaan te danken heeft; een bestuur, dat van zijn bestaan tot op den huldigen dag, niet anders gedaan heeft, dan het Koningschap van onzen Heiland met voeten treden, de vromen te verdrukken en te vervolgen, de leer der apostelen, de leer der Gereformeerde kerk, de leer der geuzen en der martelaren door het slijk te sleuren. Heere! hoe lange? mogen wij hier wel vragen, moet ziilk een onhoudbare toestand nog worden bestendigd? Hoe lang zal uw volk in Nederland, dat in het wezen der zaak met elkander in leer en in leven één is, nog van elkander verwijderd blijven? ''

Voor dit kostlijk woord, thans in herinnering gebracht, zijn we erkentelijk, al passen we ook den daarin gegeven lof niet op onszelven toe. Maar zooveel staat dan toch vast, aan het daarin gesteld beding is onzerzijds voldaan. Het eenig daarin genoemd bezwaar is door ons uit den weg geruimd.

De toon, toen aangeslagen, is thans de toon die ook in ons hart weerklinkt. Nog dit zij hieraan toegevoegd. Vóór jaren schreven de broeders aan de overzij steeds: „V/at wij van u vergen is niet, dat ge u in ons genootschap laat opnemen, maar alleen dat ge een einde maakt aan uw verband met de Synodale hiërarchie!" Is het nu denkbaar, dat deze broederen dit destijds geschreven hebben met de bedoeling dat we op apart terrei7t voortdurend naast hen zouden blijven staan.? Immers neen!

Maar dan volgt er ook uit, dat in dit zeggen het ruime reformatorische begrip sprak, dat zij bereid waren, om de armen der broederlijke genegenheid wijd voor ons te openen, en ons een weg te ontsluiten, om naar 's Heeren gebod één met hen te worden, zonder dat de collegiale band van hun genootschap ons behoefde te omklemmen. Welnu, dat is thans het eenige waar het op aan komt.

Wij willen niets dan duigen zijn, mits slechts de hoepel, die om hun duigen en de onze staat geslagen te worden, het merk van Christus en dat alleen vertoone!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen