Voor Kinderen.

DE ELF WEEZEN.

Dicht bij de groote stad Frankfort, aan den Main in Duitschland, ligt een plaatsje dat Friedrichsdorf heet. Men vindt daar. wat zeker niet elk er zou zoeken, een kerk waarvan de leden allen afstammelingen der Fransche Hugenoten zijn, die zooals bekend is, door de vervolging onder koning Lodewijk XIV uit hun land verdreven werden.

De vrienden zullen wel weten, dat vele van die vervolgde Protestanten, welke niet tot de Roomsche kerk wilden overgaan, zijn gevlucht. Een menigte gingen naar Nederland; vandaar de Walen kerken die we hier hebben; andere weer zochten een schuilplaats in Duitschland of in Engeland.

Nu woonde er nog kort geleden in dat Friedrichsdorf een oude vrouw, een grootmoeder. Zij heette van zich zelf Privat en stamde af uit een hoog, adellijk geslacht doch haar hoogste adel, gelijk die van haar voorouderen, was zeker dat zij den Heere Christus dienden en zijn versmaadheid grooter rijkdom achtten dan al de schatten van hun vaderland. Zij bleven trouw aan de waarheid en stelden Gods Woord hooger dan de inzettingen en dwalingen der menschen, gelijk de Roomsche kerk die leerde. Daarom heeft de familie Privat veel moeten lijden en hoe daarin klein en groot, ouders en kinderen deelden, heeft onlangs de grootmoeder aan haar nageslacht verhaald. De lezers vinden het hier.

»Er was eens", zoo begint de grootmoeder letterlijk te vertellen, »in Frankrijk een koning, Lodewijk XIV, die, nadat hij lang had geregeerd en vele dingen gedaan, die God mishaagden, besloot zijn ziel vrij te koopeh."

»Om den hemel voor zich te openen, besloot hij alvorens hij daar kwam er de Protestanten te doen binnengaan, al moest hij hen er heen drijven met de punt van de sabel zijner dragonders. Louvois i), zijn minister, die in ongenade was gevallen, maakte van deze gelegenheid gebruik om zich bij den koning weer nuttig en aangenaam te maken, en zei tot hem:

«Herroep het Edict van Nantes, dit Hendrik IV gegeven heeft ("een wet, waarbij de Protestanten tamelijk veel vrijheid kregen) laat al de Hugenoten Roomsch worden of anders, dat zij sterven".

Zoo is de inleiding, en nu vertellen we verder.

Het werd toen voor allen, die den Heere dienden, in Frankrijk een schrikkelijke tijd. De ruwe dragonders drongen in de huizen der Protestanten om hen te dwingen afvallig te worden Zij kwamen ook in het huis, waar de Privats] woonden, en maakten het daar zeer erg. De vrouw ontstelde zoo zeer en leed zooveel, dat zij het bestierf De man, die Abraham Prirat heette, werd gegrepen, aan vrouw en kinderen ontrukt en in een vesting opgesloten

»Gij hebt nu vier weken tijd", sprak men tot hem, »om u te bedenken of ge u wilt bekeeren tot de Roomsche kerk. Zoo niet, dan zal het slecht met u afloopen."

Zoo bleven dan de kinderen alleen over. Het gezin telde er niet minder dan elf Het waren twee jongens en negen meisjes, van welke de jongste nog geen twee jaren telde. De oudste zoon die, evenals zijn vader. Abraham heette, had den leeftijd van zestien jaar bereikt; de tweede heette Anton en was twee jaar jonger.

(Wordt vervolgd.)

AAN VRAGERS.

Twee gaan voor één. Vriend V. moet nu een weinig geduld hebben en wachten tot de vrienden K. V. D. en J. D. te B! een beurt gehad hebben. Zij komen met het verzoek, te mogen weten, waar de uitdrukking „aan de kaak stellen" van daan komt en wat zij beteekent.

De »kaak'' die hier wordt bedoeld, is niet die van het aangezicht, maar een geheel andere. Oudtijds beduidde men met »kaak" ook een ton In zulk een ton werden lieden die kwaad gedaan hadden soms tot straf te pronk gezet. Later gebruikte men in plaats van de ton een verhevenheid van hout of van steen, waarop dan zij geplaatst werden die tot straf te kijk werden gezet ; ook werd de boosdoener wel aan een paal tentoongesteld, die eveneens »kaak" heette en een schandpaal was.

De vrienden begrijpen nu zeker wel, dat men even goed kan zeggen »< ? / de kaak stellen" als y, aan de kaak", welk laatste nieuw en meer gebruikelijk is. Wie het eerste zegt, denkt aan de verhevenheid; wie het tweede gebruikt, aan den paal.

De uitdrukking wil in beide gevallen zeggen: iemand te schande maken; openbaar als een die verkeerde dingen gedaan heeft, ten toon stellen, hem verachtelijk maken in de oogen van anderen.

De vriend, die gaarne weten wilde, of 't waar is dat sommige vogels zoo lang leven als men wel eens zegt, had er wel bij mogen voegen hoe lang. We zullen hem dan ook maar niet raden om te doen als die vrouw, welke gehoord dat een raaf wel vijf eeuwen leven kan, en er toen een kocht om er zich van te overtuigen.

Dat echter een raaf wel over de honderd jaar kan worden evenals een arend en een zwaan is bekend. Verder leven papegaaien en reigers ook zeer lang, wel een zestig jaar, doch ganzen brengen 't zelden verder dan veertig. Pauwen en distelvinken leven gewoonlijk veertien k vijftien jaar minder; duiven een jaar of twintig, evenzoo het sijsje; faizanten en leeuwerikken bereiken meestal slechts hun vijftiende of hun dertiende jaar. Een haan van tien jaar is een oud heer en min verkieselijk in de soep. Het winterkoninkje eindelijk regeert maar kort: drie jaren.

Alles, wel te weten, indien genoemde vogels niet voor dien tijd door koude, roofdieren, ziekten enz. aan hun eind komen, wat zeer gebeurlijk is.

I) Spreek uit Loe-woa.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen