Voor Rinderen.

Eeu viervoetige reas.

III-

Overigens is de huid van het lichaam glad, onbehaard en slechts bij het begin des hoorns, aan de randen der ooren, en aan de punt van van den staart met eenige borstels bezet. De buik en de binnenzijde der pooten zijn door elkander kruisende groeven in kleine vlakken verdeeld. Ook over den snuit loopen dwarse groeven. Bij de jonge dieren is de kleur der huid veel lichter dan bij de'oudere.

Het geluld van onzen neushoorn heeft veel overeenkomst met het knorren van het varken.

Als hij woedend is stoot hij geluiden uit, die meer een geloei gelijken.

Het liefst houdt hij zich op in moerassige boschachtige streken, bij meren, met modderige en met struikgewas begroeide oevers, in welker nabijheid zich grazige weiden bevinden ^n bij rivieren, die do©r het menigvuldig bui­ ten haar oevers treden, modderkuilen en poelen vormen. Slijkbaden toch, minstens eenmaal per der dag, zijn voor hem iets onontbeerlijks, daar zijn huid hoewel op de plooien hard, in de vouwen dun en zacht is en deze plaatsen door de vliegen naarstig gezocht worden. Tegen den pijnlijken steek dezer vijanden, weet zich het dier slechts door het opleggen van een dikke modderhuid te beschermen. Daarom verwijdert hij zich veel minder van de moerassen dan de olifant en vóór hij op voedsel uitgaat ijlt hij naar de oevers der rivieren en meren, graaft met zijn hoorn een gat en wentelt zich daarin zoolang rond, dat zijn gansche lichaam met slijk bedekt is. Bij zulk een bad kan men hem van genot luid hooren grommen en knorren. Valt het slijkdek weder af, wat bij de groote hitte spoedig gebeurt, dan rent het dier naar de boomen en zoekt door het wrijven aan hun stammen de pijn te verminderen, die S het steken der vliegen hem veroorzaakt.

Daar hij een vijand van groote hitte is, brengt hij den dag meest slapend door onder een vooruitstekend rotsblok of in de schaduw van een boom, roerloos uren lang staande of met den kop uitgestrekt in zijn volle lengte op den grond liggend. JHij gelijkt dan uit de verte gezien volkomen op een rotsblok. Met het vallen van den avond als het koel wordt, richt hij zich op, , om zijn slijkbad te nemen en op voedsel uit te gaan.

Op zijn wandelingen is het hem onverschillig, hoe het landschap zich voordoet; of er hooge bergen of diepe kloven zijn, open vlakten of nauwelijks toegankelijke bosschen, of dat er zich met riet begroeide moerassen of blanke watervlakten bevinden Hij zwemt voortreffelijk, beklimt bergruggen waarop anders slechts weinige viervoetige dieren afdwalen en baant zich met zijn zwaar lichaam door de meest ineengestrengelde takkenmassa met het grootste gemak zijn weg. Slechts de stevigste stammen gaat hij voorbij. Wat hem buitendien in den weg staat wordt of neergeveld of met den hoorn ter zijde gebogen, zoodat de vreeselgkste verwoestingen zijn spoor aanwijzen. De wegen die hij op deze wijze maakt schijnen door menschen aangelegd. Het zijn ronde openingen, overal even breed en hoog, met den omvang van het dier overeenkomend, en die nauwelijks den doordringenden reus de noodige ruimte laten.

De gladde zy wanden verraden, dat deze wegen wellicht reeds eeuwen door rhinocerossen betreden werden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen