Voor Kinderen.

Uit nood en dood gered.

III. {Slot: ) k

Met een gebed tot den Heere in 't hart, ondernam onze vriend de moeilijke klimpartij. Steeds de oogen op zijn vijand gericht houdend, ging hij op den zak staan, hief langzaam beide armen omhoog, en sloeg de handen om den balk, De klim was niet moeilijk. Weldra zat hij een eindweegs boven den grond, en een oogenblik later reeds stond hij op den balk en reikte aan het dak.

Hij had goed gerekend. Gemakkelijk kon hij zijn hand door het stroo heen steken. Zoo bedaard mogelijk en toch vlug, begon hij nu het stroo los te trekken. Dat ging nog al goed, en 't duurde niet lang of er was een gat ontstaan, zoo groot dat een man er door kon.

En nu sprong hij er uit, denkt gij? Neen, vrienden, nog niet Om er uit te komen moest de Boer natuurlijk eerst zijn hoofd door 't gat steken, en dat juist dorst hij niet dadelijk, want dan zou hij meteen zijn vreeselijken vijand uit het oog verliezen, en als deze nu eens van de gelegenheid gebruik maakte en hem, terwijl hij half uit het dak hing, bij de beenen greep ! Dit was toch zeer wel mogelijk, en de Boer ijsde als hij er aan dacht.

Er was evenwel geen tijd tot lang beraad. De schemering was begonnen; 't zou spoedig donker zijn, en Boer Peters wist, dat de luipaard juist in de duisternis te eer moed zou hebben om hem aan te vallen. Eén zaak stelde hem echter eenigszins gerust. Tot'nog toe had het dier wel nauwlettend met de oogen elke beweging van den Boer gevolgd, maar zonder eenige poging te doen om hem aan te vallen, 't Is niet onmogelijk, dat de luipaard zich als in een val gevoelde, opgesloten zon der kans tot ontsnappen, en men weet dat vele wilde dieren, vooral wolven, in zulk een geval al hun moed verliezen. Hoe 't zij, het beest zat roerloos. Boer Peters nam een kloek besluit, hief zich (pet kracht op en in enkele oogenblikken had hij zijn lichaam door de opening heen gewerkt. Hij was gered!

Gered, ja voor 't oogenb'ik, want alle gevaar was nog niet voorbij. Immers, de luipaard zou ongetwijfeld beproeven denzelfden weg te volgen, als de Boer gegaan was. Deze wachtte dan ook niet lang, maar riep zijn knechts toe hem een langen stok te brengen Daarlangs gleed hij nu van 't dak, dat gelukkig niet hoog was, naar beneden. Zoodra hij op vasten grond stond ijlde hij, tot groote verbazing der knechts, die er niets van begrepen, naar het huis, en greep zijn geweer, dat nog altijd geladen gereed stond-

Het was hoog tijd. De luipaard, il het luik gesloten vindende en misschien 't werk niet vertrouwend, was ook naar de opening gesprongen en wilde er door.

Reeds zag de Boer den kop en 't bovenlijf van zijn vijand, die weldra — want de dieren van 't kattengeslacht zijn uiterst vlug — op het dak zou zijn. Doch — daar knalde een schot! De Afrikaansche Boer schiet goed De kop verdween, en met een slag tuimelde het dier in de opening terug.

De luipaard was doodeUjk in den kop getroffen. Men ging hem niet dadelijk opzoeken, wat gevaarlijk zou zijn geweest. Doch den volgenden morgen vond men hem dood, liggende in zijn bloed.

De Boer liet den luipaard villen. Van de huid werd een kleed gemaakt, dat voortaan de huiskamer sierde. Met vrouw en kinderen dankte hij, nog staande bij het gedoode dier, den Heere God, die hem zoo genadiglijk voor een schrikkelijken dood bewaard en uit zoo grooten nood gered had.

»Ik houd niet van alleen te wezen" placht den Boer later te zeggen, »'k rook graag mijn pijp gezellig in mijn huis. Maar liever zwerf ik dagen alleen in de vlakte dan weer met een tijger te zijn opgesloten."

De waarde van 't verk.

De kleine Hendrik liep eens met zijn oudsten broer Jan te wandelen. Zij kwamen voorbij een winkel, waar allerlei fraais te koop lag. Daaronder was ook een kunstig gesneden houten bord uit den ouden tijd. De prijs stond er op : Veertig gulden.

»Wel verschrikkelijk, wat veel, " zei Hendrik ; »'tis toch maar hout. Als't nu nog zilver was."

»Ja maar", sprak zijn broer, »dat komt door al het werk. Er zit zooveel arbeidsloon in."

Dat vatte Hendrik niet recht, doch hij vroeg niet meer, maar wachtte tot hij thuis kwam. Toen vertelde hij vader wat hij gezien had en vroeg ook wat Jan, die er niet bij was, toch bedoeld had.

»Wel", sprak vader, »hij bedoelt, dat niet dat stuk hout zelf zooveel waard is, maar wel al het werk dat gedaan moet worden om het zoo sierlijk uit te snijden. Vat gij dat? "

»Ja vader."

»Ik wil u nog eens een duidelijk voorbeeld geven, " ging vader voort. »Hebt gij dat blok ijzer gisteren zien liggen voor de smelterij? "

»0 ja vader", zei Hendrik.

»Dat stuk ijzer", sprak vader, »kost, zooals de meesterknecht mij vertelde, twaalf gulden. Maar weet gij nu wel hoe 'taan te leggen om te maken dat het wel duizendmaal zooveel waard is? "

Dat wist de kleine jongen niet.

„Laten we eens zeggen", vervolgde vader, »dat er van dat blok hoefijzers worden gemaakt. Dan zijn die allicht tweemaal meer, d. i. 24 gulden waard.

«Misschien evenwel is er iemand die dat ijzer bewerkt voor naalden, dan kan hij voor deze een kleine 1000 gulden krijgen.

»N0g meer evenwel brengt het op als het verwerkt wordt voor fijne messen, want dan krijgt men er meer dan 7000 gulden voor.

»Wie echter 't meeste wil hebben die moet dat blok verwerken tot die fijne veeren, welke in de zakuurwerken zitten. Dan is zulk een blok, goed verwerkt, ver over een half millioen gulden waard.

„Maar ge begrijpt, mijn jongen, dat er heel wat tijd en moeite en arbeid noodig is eer 't zoover is gebracht. Dat heeft uw broer bedoeld, toen hij zei dat in dat houten bord zooveel arbeidsloon zat."

HOOGKNBIBK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen