Voor Kinderen.

Koning Karel van Frankrijk ging eens met verscheiden ridders ter jacht in een woud. Men reed in kleine groepen, en zoo gebeurde het dat. de koning, slechts door twee ridders vergezeld, een kolenbrander tegenkwam, die met zijn ezel, die hout droeg, door 't bosch ging.

»Hoever is 't nog van hier naar den eikenheuvel ? " vroeg de koning.

»Nog een uur, '' was 't antwoord, »maar ik zou u raden terug te keeren, want er dreigt onweer, en dan is 't. niet aangenaam in het bosch, vooral wanneer men den weg niet weet."

»Onweer? " riep de koning, »bij zoo'n heldere lucht! Hoe weet gij dat ? "

»Dat zie ik aan mijn ezel, " sprak de kolenbrander, »als die zijn ooren zoo plat neerlegt, komt er altijd slecÜt weer."

»Nu, wij zullen maar wijzer zijn dan ezels!" sprak de koning. »Vooruit, heeren!"

En de heeren draafden weg.

Geen half uur later betrok plotseling de heldere hemel. Een felle wind ruischte door het dicht geboomte. Weldra vielen groote regendruppels en hoorde men in de verte 't rollen van den donder.

De koning begon nu berouw te krijgen. »We moeten terugkeeren, " zoo sprak hij, en aldus geschiedde.

Intusschen nam 't onweer toe, en bij den feilen wind en den regen was 't heel moeilijk den rechten weg te houden. De drie ruiters zwierven een poos in 't rond, en waren blij toen zij eindelijk een armoedige hut vonden. Haastig stegen ze af en traden binnen; hun fraaie kleeren dropen van den regen, en ze zagen er geweldig bestoft en beslikt uit.

Ben oogenblik later trad een man de kamer binnen; 't was de kolenbrander van vanmorgen. Hij groette beleefd en zette zich zwijgend neder. De vrouw des huizes stookte het vuur op, en de koning met zijn ridders plaatsten zich daarbij om hun kleederen wat te drogen.

Eindelijk hield het noodweer op en de heeren maakten zich gereed te vertrekken.

»Ziet gij nu wel, dat mijn ezel gelijk had, " sprak de kolenbrander.

»Ja vriendlief, " zei Karel Vil, »gij hebt gelijk. Gij kent mij niet Ik ben koning Karel en moet met schaamte erkennen, dat de eenvoudige kolenbrander den vorst een les heeft gegeven. Ik was te trotsch om mij door een ezel te laten waarschuwen. Nu heb ik ervaren dat zelfs de hoogste van den geringste leeren kan. Hier hebt gij een goudstuk, al is de goede les voor ons daarmee lang niet betaald."

Weet ook iemand waar in de Schrift nog gewezen wordt op het voorbeeld der redelooze dieren en de Heere klaagt dat zijn volk minder kennis heeft dan zij ?

De viervoetige profeet.

VOOR WEETGRAGE LEZERS.

Men kan velerlei dingen op verschillende wijzen doen, en toch ten slotte tot een goed einde brengen.

sAlle wegen leiden naar Rome", zegt het spreekwoord. Men dient daarbij echter op te merken, dat, al komt-men er ook slotte, het toch veel scheelt of men uit Nederland over Bazel, dan wel over St.-Petersburg naar Rome reist. Niet alle wegen zijn even lang en even verkieslijk.

Zoo zijn er ook verschillende wijzen om een boek te lezen, ook al is men den leeftijd ontwassen, waarop men met het boek onderste boven voor zich zit en er toch wakker uit op los zingt.

Er zijn menschen die, als zij aan een boek beginnen, b. v. een verhaal, niet laten kunnen eerst eens even achterin te kijken, om te weten hoe 't afloopt. Zij lezen zoo wat «achterste voren", wat bij een Hebreeuwsch boek wel gaan zou, maar alle boeken zijn geen Hebreeuwsch, en die lieden doen toch als ik zooeven zei.

Andere menschen willen eerst weten of een boek j> mooi" is, d. w. z. of het nog al in hun smaak zou vallen. Nu gaat het echter moeilijk tot den schrijver een briefje te richteii, met de vraag: »Is het boek mooi? " Want hij zou terecht antwoorden: »Leelijkeboeken hoop ik nooit te schrijven."' Dus blijft hun niets over dan zoo hier en daar eens eerst een paar blaadjes te lezen; vallen die in hun smaak dan grijpen zij moed en beginnen van voren af aan.

Weer anderen doen niet als de vorigen, maar denken: Beginnen bij 't begin. Maar, zoo zeggen ze verder, ik behoef niet alles te lezen. Wat kan het mij schelen hoe een huis of een landschap of iemands gemoed er uitzag? Ik lees veel liever wat er gebeurde, wat de menschen deden. Al dat andere is maar ballast en saai; ik sla het over.

Ook vindt men menschen en zelfs zeer vele, die nooit de voorrede van een boek lezen. Dat is voor de liefhebbers, zeggen ze; 't is ons om 't verhaal zelf te doen. Ja velen vergeten zelfs te zien wie de schrijver of schrijfster is van 't boek, dat ze lezen.

Niet minder groot eindelijk is 't aantal van hen, vooral tegenwoordig, die geen dikke boeken willen lezen. Ze lezen liever tien dunne boekjes dan één dik, al staat in dit laatste ook minder dan in al de andere samen. En als een boek uit twee, drie deelen bestaat, beginnen ze er maar niet eens aan.

Zoo zijn er dus velerlei lezers, onder jongen en ouden, behalve nog zij die niets lezen dan wat zij volstrekt moeten, b. v. brieven, berichten enz. Dat zijn ongelukkige wezens, zooals ik er eens een sprak, die zei: »Wat kan ik er aan doen; ik heb er geen trek in." Het is dan ook opmerkelijk hoe de vrome Engelsche dichter Watts, wiens liederen nog n heel Engeland en Amerika gebruikt worden telkens in zijn verzen er voor dankt, dat hij lust tot lezen heeft en het een zeer slecht teeken vindt, als iemand daarvan afkeerig is.

Of men nu zoo moet lezen als boven beschreven, dan wel anders — daarover, zoo de Heere wil — een volgenden keer.

HOOGENBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen