Voor Kinderen.

Onze hleeren,

II.

LINNEN EN ZIJDE.

Linnen dus wordt gemaakt van vlas. Men laat de vlasplanten weken in water totdat de bast rot en de vezels overblijven, die de stof leveren waarvan eerst draden worden gesponnen, die vervolgens tot linnen of doek worden geweven. Vroeger geschiedde dit met spinnewielen en werd het weven ook wel door den werkman aan huis verricht. Tegenwoordig geschiedt het bijna overal in fabrieken en met stoomkracht. Dat kost minder en gaat vlugger. Weet gij wel waar in ons land spinnerijen en weverijen zijn?

Van hetgeen de vlasplant levert maakt men zoowel het groote, harde, zware zeil van een koopvaardgschip als de fijne, dure kant, die de kleeren der dames versiert. En verder dient het linnen voor allerlei kleederen; om wonden mee te verbinden enz. enz. Eindelijk als het oud en versleten is werpt men 't nog niet weg. Neen, het wordt zorgvuldig bewaard, verkocht en afgeleverd aan den papiermolen. Na eenigen tijd krijgen we het dan weerom en wel als — papier, 't Zou kunnen gebeuren dat iemand over een jaar of wat op het papier schrijft, dat hij vroeger als linnen aan 't lijf droeg.

De zijde, de sehoone, dure, zachte stof, die ge wel kent, komt niet van een plant maar van een dier. Dat weten trouwens vele kinderen, die voor de aardigheid zijwormen houden. Het zijn eigenlijk geen wormen maar rupsen en wel geen fraaie, doch wat zij leveren is toch zeer mooi. Wat gering is voor 't oog levert vaak wat nuttigs en schoons! Hoe heerlijk zingt niet de grauwe, onoogelijke nachtegaal. Des Heeren werken, vrienden, zijn ook daarin wonderlijk.

De rups spint zich, na een poos geleefd te hebben, in een omhulsel gelijk alle rupsen. Maar alleen bij deze vuilgele rups levert het de zijde. Die is eigenlijk, zooals iemand heel juist heeft gezegd, »het gouden graf, waaruit een rups komt in den vorm van een vlinder." De zijde is als 't ware een doodskleed, of liever er zit een schijndoode pop in. Laat men hem echter uitkomen, dan wordt de zijde bedorven. Ten minste meestal wordt vóór dien tijd de zijde, die dan uit heel dunne draden bestaat, afgewonden. Dat is een lastig karreweitje, zooals menigeen wel zal weten. Men moet er een werktuigje voor hebben, zal 't goed lukken.

In het Oosten was de zijde al vroeg bekend, In den Bijbel lezen wij van zijden kleederen en behangselen. Doch natuurlijk was 'taltijd een dure stof. Waarschijnlijk hebben de Chineezeh 't eerst de kunst om zijde te maken ontdekt. Doch hoe 't zij, eerst eeuwen na de geboorte onzes Heeren raakte men in Europa met die kunst bekend.

Een paar monniken van de Grieksche kerk waren naar China gereisd. Daar zagen zij hoe de zijde werd bereid en zij vonden die kunst zoo mooi, dat zij eens wilden beproeven die over te brengen naar Europa. Zij wisten eenige eieren van de zijrupsen machtig te worden en verborgen die in de knoppen van hun wandelstokken, waar het bovendeel van afgeschroefd kon worden. Met behulp van die stokken wandelden zij terug, en kwamen eindelijk te Konstantinopel, dat toen de hoofdstad was van 't Grieksche keizerrijk.

Daar lieten zij aan den keizer zien wat zij mee hadden gebracht, en deze was er terecht zeer mee in zijn schik. Want nu konden in zijn land zelf misschien de fraaie kleederen vervaardigd worden, die men anders duur moest

koopen. Men liet de eieren in de warmte uitbroeien, en oitl kort te gaan, mettertijd leerden de Grieken evengoed zijde maken als de Chineezen. De zijde echter waarvan de dames nu japonnen dragen, komt niet uit China of uit Konstantinopel, maar meest uit Zuid-Frankrijk, vooral uit Lyon. Wel heeft men beproefd ook hier zijwormen te kweeken, maar 't gaat niet best, wijl men hier niet het voedsel dat zij behoeven, moerbeibladen — tenminste de meest geschikte - • genoegzaam krijgen kan.

Om niet.

»Zij hebben allen gezondigd en derven de heerlijkheid Gods, en worden om niet gerechtvaardigd."

Dat lezen wi in de Schrift en soms zoo maar zonder er veel bij te denken, en toch is het zulk een heerlijke waarheid, dat alle raenschen en engelen saam er over zouden kunnen juichen, en niet één het recht doorgronden zal.

Wanneer wij er iets van willen begrijpen wat het zeggen wil om niet te worden gerechtvaardigd, dan moeten we maar eens zien op hen, die in hun blindheid beproeven hun eigen gerechtigheid uit te werken, gerechtvaardigd te worden door hun werken. Dezulken zijn er vele en niet van allen merkt men het zoo duidelijk. Om het recht te zien, moeten we gaan bij de heidenen b.v. in Indië.

In dat land zijn vele plaatsen, die men als heilig beschouwt. Duizenden menschen wandelen elk jaar honderden uren ver om die plaatsen te bezoeken. De heiligste stad is Benares in Noord Indië. Daarop volgt in rang de tempel van Rameshvara.

Nu moet gij weten, dat deze tempel ligt op een klein eiland tusschen Indië en Ceylon. Zie eens op de kaart welk een afstand dat is! Welnu, het grootste en verdienstelijkste dat elk Hindo of Indiër kan doen is, dien ontzettend langen tocht van Benares naar Rameshvara, en dit alles om daarmee de zaligheid te verdienen. Voor iemand die fiksch doorstapt is 't een wandeling van 300 uren. En als gij nu bedenkt dat heel ons land nog geen 40 uur breed is, dat Indië een zeer heet land is, en allerlei gevaren op den weg zijn, dan kunt ge eens begrijpen wat zoo'n tocht zeggen wil. Een week of tien gaat er zeker mee heen.

En toch is dat nog lang niet alles, zooals we verder zien zullen.

( Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen