De heer Dr. J. H. Gunning hield bij zijn

overgang uit Gouda naar Leiden twee toespraken, die hij in het licht zond.

Men zond ze ons ter recensie, ook al ligt het natuurlijk niet op onzen weg, afscheids-en intreêpredicatiën te critiseeren. Reeds is alle critiek op predicatiën uiterst moeilijk, en schier elk wapen valt ons voor geestelijke critiek, uit de hand, als een scheidend of keerend leeraar, weggesleept door den overweldigenden indruk van het oogenblik, u in schoone en bezielde taal vaak meer de uitstorting van zijn eigen gemoed, dan een eigenlijke predicatie voorlegt.

Daarom ook over deze predicatiSn niets.

Maar wel een kort woord over de kerkelijke positie die Dr. Gunning hier inneemt. Hij waant ^^^« kerkelijke positie in te nemen, want van partijen of partijnamen is hij volstrekt afkeerig. Dit alles is hem een contrabande die hij haat.

Maar natuurlijk is hij daarom toch wel partijman, gelijk ieder dit is; om de eenvoudige reden, dat hij nadenkt en eenheid aan zijn leven poogt te geven, en dus wei partij moet kiezen en zich partij moet stdlen, voor den een tegen den ander.

Dit komt dan ook daar zelfs uit, waar hij waant zich geheel aan den invloed eener alles verdragende liefde over te geven.

Zoo leest men op blz. 18 deze toespraak aan de dienaren des Woords te Gouda:

Met hoevelen mocht ik niet in deze stad te samen werken in eenigheid des geestes, hetzij tot onze eigen gemeente behoorende, gelijk gij, ijverige en hulpvaardige Visser! dien ik hier met zooveel opgewektheid mocht zien arbeiden, en wien ik voor zoo menigen dienst heb te danken, hetzij in een ander deel van 's Heeren wijngaard geplaatst, gelijk mijn »Luthersche" broeder Geelhuysen, mijn «Christelijke Gereformeerde" collega Van den Berg. of mijne »Darbystische" vrienden De Raadt. Ik noem u opzettelijk met deze »bijnamen", omdat ik zoo heerlijk heb mogen ondervinden dat, ook roet behoud van eigen zelfstandigheid en kerkelijke indeeling en afdeeling, de liefde van Christus waarlijk vereenigt allen die den éénigen Naam tot zaligheid boven alles liefhebben. God zegene u, naar den rijkdom zijner goedertierenheid!

Hoe ruim niet waar? De dienaren van alle kerken, zelfs de voorganger der Dsrbysteii wordt in liefde herdacht; edoch de dienaar des Woords in de Nederduitsche Gereformeerde kerk te Gouda wordt, natuurlijk met voorbedachten tade, doodgezwegen.

Dus een partij kiezen tegen de Doleantie. Een pagina later heet het tot de leden van den kerkeraad: Leden van den kerkeraad! ik wenschuGods zegen, dien gij begeert en behoeft om deze gemeente naar 's Heeren wil en gebod te regeeren. Gij weet wat zij noodig heeft, gij weet wat zij begeert, en bovenal gij weet wat Gods Woord van u eischt. Wijkt daar? an geen duimbreed af. Weigert standvastig van onze Kerk een genootschap te maken waar »elk wat wils" vindt, en vergeet het niet dat de Gemeente, die u kort geleden opnieuw haar vertrouwen schonk, door de benoeming van leeraars, opzieners en diakenen wederom aan u op te dragen, nu ook verwacht dat gij, met Gods hulpe, in mijne plaats een ander zult roepen, wiens bazuin evenmin als de mijne (ik dank den Heer het in ajlen ootmoed te mogen zeggen) een onzeker geluid geeft. God schenke u bij die keuze zijnen Heiligen Geest, en bij al uwe besluiten, en in al uwe daden, "zijne genadige, onmisbare nabijheid!

Geen kerk voor „elk wat wils." Dus een partij kiezen teq; en de Synodale organisatie, die juist hierop gebaseerd is. Zijn opvolger moet geen Moderne en mag geen Groninger zijn. Liefst moet het er een zijn van het i^enre Dr. Gunning.

Dus alweder partij kiezen tegen het Modernisme en de Groninger richting.

Toch mag ook dat partij kieaen weer niet tot moeilijkheden leiden. Wel mogen de ouderlingen te Gouda „geen duimbreed" wijken; maar te Leiden aangekomen spreekt Dr. Gunning den hoogléeraren in de godgeleerdheid aldus toe:

Professoren aan deze doorluchtige Hoogeschool, en in het bizonder gij, Hoogleeraren in de Heilige Theologie! hoe gaarne zoude ik mij nog eens aan uwe voeten neerzetten, om uit den schat uwer geleerdheid aan te vullen, wat mij aan wijsheid ontbreekt. Wilt mij uwen omgang niet ontzeggen, en weest verzekerd dat ik altoos van u leeren wil. Er is niets dat zoozeer tot altoos dieper en steeds ernstiger studie dringt, dan de blijde ervaring, die ik Goddank met Fillippus deelen mag: -D^Ï^ hebben gevonden." Die zalige kennis, die wel het beginsel is van alle waarachtige wijsheid, zij ook u door 's Heeren genade boven alles begeerlijk, en worde het u meer en meer, mag het zijn ook door mijnen geringen dienst in het Evangelie!

Van deze moderne h®ogleeraren vraagt hij dus om „wijsheid, " (zie i Oor. i : 2\) en te Gouda waarschuwt hij zijn ouderlingen te^en de moderne wijsheid. En tot zijn collega's te Leiden, waaronder ook Modernen zijn, zegt hij: Buigen wij niet te zamen onze knieën voor Immanuël, als onze Hee r en onze God? ", al weet hij dat dit niet zoo is.

Doch genoeg.

Wat we uit deze toespraken alleen willen aantoonen, is tot welk zelfbedrog en tot welk een zelf misleiding men vervalt, als men, staande te midden van den strijd, weigert onderscheid tusschen vriend en vijand te maken, en acht, zich aan de ontzettende en moeielijke verplichting van artij kiezen te kunnen onttrekken.

Ten slotte grijpt men dan den droeven moed, om voor allen, ze'fs voor de loochenaars van den Christus een hoogst vriendelijk woord te hebben, en de onvriendelijke toon van het hart komt dan alleen uit tegenover de Gerejormeerden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen