Naar sommiger oordeel, was onze bespreking

Naar sommiger oordeel, was onze bespreking van het droef geval, waaraan Ds. K. W. Vethake zijn naam verbond, te zeer gespeend aan dien heiligen toorn, waarin de verontwaardiging trilt.

Toch is dit niet zoo.

Ons schrijven ging uit van de onderstelling, dat Ds. Vethake uitsluitend gehandeld heeft uit ernstige overtuiging. Bij die onderstelling nu verliep hij o. i. in schromelijke dwaling; maar tegen den dolenden broeder toornt men niet. Dien vraagt men in ernstigen zin rekenschap, om, ligt die rekenschap voor u, er de fout in aan te toonen. e D S

Die rekenschap moet en zal dan' ook komen, en naar we sedert uit Arnhem vernamen, heeft Ds. Vethake die zelfs toegezegd. o z

Nu zal die rekenschap, ook al mocht er een fout in schuilen, bij den eersten indruk overweldigend moeten zijn.

Immers in 1887 heeft Ds. Vethake zijn diepe overtuiging, dat met de Synodale organisatie moest gebroken worden, zoo plechtig, zoo ernstig, zoo kras, en in zoo heilige, teedere woorden uitgesproken, dat alleen & & a. overweldigend bewijs hem nu kan doen brandmerken, wat hij toen toeschreef aan een getuigenis van den Heiligen Geest in zijn hart.

Toen toch schreef hij:

Ik kwam in hooger beroep!

Niet bij menschen; want van mijn aanvankelijk voornemen, om mij tot de Synode te wenden, zag ik op raad van wijzeren af.

Of, was het niet juist de Synode, die tot een heftige vervolging der kerkrechtelijk-Gereformeerden de »lagere" besturen aangezet had?

Neen! ik breidde mijn »afzettingsbul" uit voor het aangezicht van den grooten eenigen Koning der kerke!

En Hij — veroordeelde mij niet om hetgeen ik gedaan had.

Integendeel, liefelijke gunstbewijzen heb ik toen, evenals te voren in de dagen van spanning, van mijn trouwen Heiland genoten. In onze eerste samenkomst na mijne schorsing heb ik er u iets in het openbaar van mogen mededeelen, geliefde gemeente!

»Vrees niet; want Ik ben met u; " — zóó riep Hij mij toe; — »gedenk aan de vorige dingen niet, en overleg de oude dingen niet. Zie, Ik zal wat nieuws maken, nü zal het uitspruiten : zult gijlieden dat niet weten ? Ja, Ik zal in de woestijn een weg leggen, en rivieren in de wildernis" (Jesaja 43 : 18 en 19).

Nu, daaraan had ik genoeg; méér dan genoeg !

Mijne ziele kon slechts „amen" zeggen, op die genadige belofte, die zoo krachtig door den Heiligen Geest op mijn harte werd toegepast.

En in zijn circulaire aan de gemeente liet hij zich aldus uit:

Geliefden! Dankt met ons den van God e gezalfden Koniiig, die ook aan onze kerk uit d vrije gunst deze hoognoodige reformatie schenken wilde. Hij heeft gewerkt; Hij heeft ons van zondige slaafsche banden bevrijd; Hem alléén zij de eere! c

En voorts: Laat u toch niet misleiden door et geroep der Synodale tegenstanders en vervolgers, die u diets willen maken dat ge, door met deze reformatie mede te gaan, u ^feitelijk afscheidt van de Ned. Herv. gemeente en kerk; " — want dit zeggerr wij u in den naam des Heeren: slechts dan scheidt ge u feitelijk van de Gereformeerde kerk onzer vaderen af, wanneer ge hare belijdenis verzaakt of bestrijdt, óf wel bewust een kerkorde handhaaft, die met het Woord des Heeren in tegenspraak is. g i b m d

Daaiom, geliefden! verwerpt de Synodale organisatie met alle beslistheid; . maar blijft bij uw kerkt

Steunt uw wettigen kerkeraad; en erkent slechts die mannen als uwe opzieners en armverzorgers, die niet met schoone woorden alleen, maar ook in de practijk der kerkregeering het oppergezag van Jezus Christus toonen te huldigen (Mattheus 7 : 21).

Wie dit leest, zal toestemmen, dat het niet wel mogelijk is, zich plechtiger, heiliger, ernstiger, krasser uit te drukken.

Zelfs ligt er iets ontzettends in de gedachte, dat een Dienaar des Woords nu voor zonde verklaart, wat hij nog zoo kort geleden, in den naam des Heeren plechtiglijk betuigde als door den Heiligen Geest a& n zijn hart bezegeld te zijn.

Men staat hier dus voor het pijnlijk dilemma, dat er óf met het heilige gespeeld is, óf wel dat een overweldigend licht voor dezen broeder opging.

En staande voor zulk een dilemma, mag men, tot het tegendeel blijkt, niet anders dan het laatste onderstellen.

Maar dit stemmen we toe, overweldigend

zal die rekenEchap moeten zijn. Want dit spreekt vanzelf, dat het nog heel iets anders is, onder een hiërarchisch verbasterde organisatie te blijven voortleven, dan, gelijk Ds. Vethake, er meê gebroken te hebben, en er dan, met schuldbelijdenis, toe terug te keeren.

In de Kerkbode onder zijn redactie las men 28 Juli 1888 omtrent den heer Ds. Perk dit:

Een ^veelzijdig talent.'"

De Synode van het Nederl. Herv. kerkgenootschap heeft voor het jaar 1888/89 '»' haar voorzitter benoemd, den heer Ds. M.A. Perk, beslist modern predikant bij de Waalsch-Geref. gemeente te Amsterdam. Wederom dus een erkend loochenaar van de Godheid onzes Heeren Jezus Christus op J> het hoogste eeregestoelte verheven van een genootschap, dat in art. 11 van zijn «grondwet" nog immer «handhaving der leer" vordert van allen, »die in onderscheidene betrekkingen met het kerkelijk bestuur zijn belast." O, »leugen in de kerk"!

Van dien heer Perk kan nog worden medegedeeld, dat hij tevens »eere-voorzitter" is van de Vereeniging tot veredeling van het volksvermaak (d. i. tot organiseering van ietwat fatsoenlijker kermissen) en »secretaris" van het Nederlandsch Tooneelverbond en spenningmeester" van de Noordhollandsche Vereeniging het Witte Kruis (welke Vereeniging zich onlangs befaamd maakte door hare premieleening, profijtelijk niet voor hare geldschieters, maar te meer voor haar zelve)! Terecht vraagt de Standaard: «Waarom zou een begaafd man niet meer dan ééne betrekking kunnen vervullen ? Misschien wordt de uitdrukking »een veelzijdig talent" (een uitdrukking, die we altijd eenigszins duister vonden) het best toegelicht als men wijst op iemand, die tegelijk secretaris van het Tooneelverbond en voorzitter van de Ilaagsche Synode is."

We voegen er bij: en «penningmeester van een loterij!"

Thans zond Ds. Vethake aan dezen zelfden Ds. Perk als voorzitter van de Haagsche Synode zijn schuldbelijdenis in.

Voor een raadsel staat men hier dus.

Blijkens de door Ds. Vethake zelven onderteekende notulen greep op 20 Juni 1887 in den kerkeraad te Amsterdam iets zeer buitengewoons plaats.

Daar toch leest men:

De Voorzitter verzoekt dat allen van hun zitplaatsen opstaan, en met opsteking der handen, onder aanroeping van den Name des Heeren, wordt het juk der Synodale hiërarchie van de geheele gemeente afgeworpen."

Toen riep dus Ds. Vethake zijn medebroederen op, om zich door weinig minder dan een eed te verbinden, om voor altoos met de Synodale Organisatie te breken.

Thans vond men den i6den Augustus op het Predikbeurtenbriefje der Arnhemsche Synodalen deze korte, maar veelzeggende mededeeling:

De Kerkeraad der Nederduitsch Hervormde gemeente bericht, dat de heer K. W. Vethake, in zijne vergadering van 11 Augustus 11., na plechtige vernieuwing van de verklaringen en beloften, bij de belijdenis des geloofs afgelegd, weder als lidmaat der Hervormde kerk is aangenomen.

Nog eens, we staan hier voor raadsel bij raadsel. Voor het raadsel ook, hoe Ds. Vethake aanvankelijk nog kon aanbieden tot I October e. k. in dienst te blijven.

En toch, een oordeel vellen we niet, eer we zijn rekenschap gelezen hebben.

Een rekenschap uit den Woorde Gods aantoonend, dat de Ned. Gereformeerde kerken de regeering van den Christus in zijn kerk tegenstaan, en dat de Synodale Organisatie onder Ds. Perk deze beter tot haar recht laat komen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen