De martelaren.

LXXVI.

lOWYSKEIV KYCKEJfPOORT.

Standvastigheid te midden der vervolgingen om der waarheid" wil is door den Heere niet alleen geschonken aan den jeugdige, maar ook aan den oude. Dit zien we aan Lowysken Kyckenpoort, de weduwe van Hugo Moyart. Zij was 60 jaren oud omstreeks, toen zij in 1568 door de overheid van Renaix, hare geboorte-en woonplaats, werd gevangen genomen. Niets minder had zij gedaan, dan dat zij in 1566 met toestemming harer kinderen toegestaan had, dat in hare schuur het Woord Gods door eenen leeraar werd gepredikt.

Zij was eene godzalige vrouw, wier barmhartigheid voor armen en behoeftigen bij velen bekend was, daar zij voor hen maaltijden aanrichtte. Zeven maanden bleef zij in den kerker.

Toen zij ter dood veroordeeld was, kwam de pastoor der St. Maartenskerk bij haar in den kerker, om haar de biecht af te nemen. Maar zij wees dit af en sprak toen den priester zoo ernstig en roerend aan, dat deze begon te weenen en haar nauwelijks eenige woorden kon toespreken. Toen hij den kerker verliet, zeide hij haar: »Ik ben gekomen, om u te troosten, doch gij moogt dit mij wel doen."

Bij een bezoek harer dienstbode, wier tante zij tevens was, sprak onze Lowysken van hare kinderen, die in Engeland waren. »Troost en vermaant ze, " riep zij deze getrouwe dienstmaagd toe, die hare meesteres daareven had vermaand tot lijdzaamheid en standvastigheid in den Heere, al kostte haar het afscheid bittere tranen, Eindelijk brak den zgsten Juli aan. Lowysken werd uit de gevangenis gehaald en naar de strafplaats gevoerd, waar zij met het zwaard gedood werd.

SCHOBLAXDT B.4RTHELSZ.

In de eeuw der hervorming lag in Zeeland een beroemde stad, Reimerswaal (Roemerswaal) geheeten, waarvan nu niets meer rest, daar zij door de zee verzwolgen is. In die stad is Schoblandt Barthelsz, een der martelaren van het jaar 1568, geboren. Toen hij gevangen genomen werd — het was op vastenavond van 1568 — woonde hij in A.ntwerpen. Met hem werden Hans van Hues én Joris CoÓmans, als hij belijders des Heeren, in den kerker geworpen. Het was voor dit drietal een voorrecht, dat zij samen opgesloten werden, want nu konden zij elkaar troosten en opbeuren en met brieven van hen allen de kerk daar buiten vermanen. Zoo schreven zij den i7den Maart: »Aangezien het Gode behaagd heeft, dat wij om zijnen naam en de getuigenis des Evangelies zullen lijden, zoo maken wij u bekend, lieve broeders, dat wij nog welgemoed zijn, hoewel het vleesch gedurigen strijd voert tegen den geest en wij menigmalen luisteren naar den raad van de aardsche slang." Wij troosten elkaar met voorbeelden als van Jozef in Egypte, van de jongehngen in den brandenden oven, van Daniël in den leeuwenkuil, allen bewijzen van Gods trouwe en genade. »Daarom, lieve broeders en zusters, wordt niet mismoedig wegens onze gevangenschap; want dit is de wil van God. Het is ook geene nieuwe noch vreemde zaak; maar bidt den Heere om volharding te geven tot den einde."

Toen onze Schoblandt den 23en Maart ondervraagd werd door den Markgraaf van Antwerpen, zeide deze: »Zoudt gij niet tot den schoot der Heilige Roomsche kerk willen terugkeeren, " waarop de martelaar antwoordde: „Gaarne wil ik mij keeren tot hetgeen God mij m zijn Woord leert."

De rechtzaak werd daarop naar Brussel verwezen, van waar het bericht kwam, dat Schoblandt moest sterven, de anderen zouden in den kerker nog blijven. De veroordeelde was hieronder welgemoed en zong in zijne banden: »Nu laat Gij Heere uw dienstknecht gaan in vrede naar uw Woord enz.

Op zijnen sterfdag verzocht hij den cipier hem geene priesters te zenden, „want, " zeide hij, »zij kunnen inij niet helpen; ook heeft de Heere mij zaligheid m mijn hart verzekerd, en dit doedelijk kleed moet ik slechts afleggen om mijn Bruidegom te gemoet te gaan". Daarna zong hij met Joris Coomans (Hans van Hues was overleden in de gevangenis) den 4den Psalm en bad. Heengaande riep hij zijn broeder toe: »Vaarwel, Joris, ik ga u voor, volg mij na", en Joris hernam.: »Ja broeder, ik zal u volgen." Onderweg ontmoette Schoblandt verscheidene broeders, die hij tot afscheid toeknikte. Op de strafplaats werd hij aan een paal gebonden en levend ver­ brand. Dat geschiedde den loden (volgens anderen den 3den^ Juli 1568.

Joris Coomans heeft zijne vrienden niet lang overleefd. Jezus Christus was zijn deel en erve, daarom aarzelde hij. niet voor zijne rechters zijn geloof te belijden. De markgraaf erkende, dat die halstarrigheid hem tegenviel. »Ik heb u laten zetten, opdat gij u zoudt beteren, en zie, gij wordt van dag tot dag erger", zeide hij. Hierop sprak Joris vrijmoedig: sMgnheer, zoolang ik gevangen heb gezeten, heb ik menigen traan geschreid, en mij, naar mijn vermogen door Gods genade verbeterd; zoodat ik geloof, dat het de schuld mijner zonden is, dat ik in gevangenschap verkeer. Doch volgens uwe bedoeling ben ik niet voornemens mij te verbeteren, al zoudt gij mij ook levend verbranden, zooals gijlieden mijn medebroeders hebt gedaan". De martelaar verlangde ontbonden te worden en met zijnen Heere te zijn. Dat beleed hij ook. Hierdoor vertoornd legde de Markgraaf hem het zwijgen op en toen hij dat nog niet deed, werd hij in een donker gat gezet. Zoo bracht hij de laatste dagen zijns levens op de aarde door. Eindelijk brak de dag van zijn sterven aan. Het was de 13de of r4de Augustus 1568, toen hij de martelaarskroon ontving uit de handen van den Heere, die hem verwaardigd had om zijns naams wil te lijden en te sterven.

V DE GAAY FORTMAN,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen