Uit de Pers.

Uitnemend is wat de Roeper de vorige week over de tot stand gebrachte vereeniging schreef. Het luidt aldus:

Wat een jaar geleden een onmogelijkheid scheen, is thans reeds een voldongen feit. Den lyden Juni dezes jaars heeft de vereeniging van da Kerkengroepen, respectievelijk bekend onder den naam van »Ne derduitsch Gereformeerde Kerken" en »Christeh)ke Gereformeerde Kerk" in de Keizersgrachtkerk der Ned Geref., ten aanhoore van eene groote schare belangstellenden plaats gehad De ongeveer 700 Gere formeerde Gemeenten in ons vaderland, die zich onvoorwaardelijk buigen onder het Woord van God en het juk van Christus; die de Gereformeerde Behidenisschriften als uitdrukking van hun geloof erkennen, en gezamenlijk onder de vigueur van de Dordtsche Kerkorde wenschen te leven, treden van nu voortaan onder den naam van: DE GEBEPOEMEBBDE KERKEN IN NEDEELAND in de wereld op.

't Was waarlijk een treffend en hartverheffend gezicht, toen, na voorlezing van de acte van vereeniging, de Voorzitters der beide Ssmodes (Dr, Kuyper en Ds. Gispen) elkander, namens de 700 Gereformeerde Gemeenten in Nederland, tellende ongeveer 400, 000 leden, de broederband reikten als bewijs, dat, wat hen ook van elkander mocht gescheiden hebben, die allen van dit oogenblik af, onder één naam, strevende naar hetzelfde doel, den Kerkelijken weg zouden bewandelen.

Ia zulke oogenblikken komt, wij bekennen het gaarne, het verstand niet ten volle tot zijn recht. Men leeft bij indrukken van het oogenblik. Het geroelsleven treedt op den voorgrond.

Nu wij echter van achter de Synodale tafel in de Plantage-en Keizersgrachtkerk tot de Gemeente en de studeerkamer teruggekeerd zijn, en het nuchtere verstand weer zijn rechten doet gelden, gaat het beter een oordeel uit te spreken over de dingen, die geschied zijn. 't Is goed ook, dat wij gelegenheid heben kalm te overdenken, wat door anderen, of ook door ons zelf is verricht.

Ook wij hebben, als afgevaardigd door de Gemeenten in Gelderland, ons gering deel gehad in de tot standbrenging van de éénheid der Gereformeerden in Nederland.

Bij de beraadslagingen en stemmingen stond deze zaak bij ons steeds op den voorgrond, dat de zoo gewenschte en van God gewilde vereeniging van de Gereformeerde belijders niet mocht verhinderd worden door eenige zaak, die niet het wezen der Kerk des Heeren betreft, noch eea hinderpaal is, dat de eeie Gods tot haar recht komt.

Hieraan hebben wij ons van ook stipt gehouden, dank zij den trouwen God, die ons de genade daartoe verleende, zoodat wij in staat werden gesteld zelfverloochening te beoefenen in sommige zaken.

Deze bekentenis sluit van zelf in dat er van onze zijde wenschen onvervuld zijn gebleven. Ja, er waren zaken, die wij anders gewenscht hadden, doch die onze broeders — toen nog aan de overzijde — niet voor inwilliging vatbaar achtten, ook al waren ze ons tot een tweede natuur geworden, terwijl Gods Woord ze nergens veroordeelt.

Gelijk het ons is gegaan, zoo zal dat ook wel met de broeders, die nu met ons één zijn, het geval geweest zijn.

Ook zij hebben een weg van zelfverloochening in zaken die niet het wezen der zaak betreffen, moeten behartigen.

Nu kan men wel gaan onderzoeken, wie van beide het meest de les, zelfverloochening te beoefenen, be; hartigd heeft, doch wij achten dit tot niets nut. 't Is voor ons de vraag maar, of wij, hetgeen wij te Amsterdam onder den invloed van bekwame en talentvolle broeders gedaan hebben, ook nu nog zouden doen, nu wij aan stille overpeinzing in de studeerkamer overgelaten zijn. Het antwoord op deze vraag luidt bevestigend. Van harte spreken wij het uit, dat wij, terugziende op de gewichtige Synodedagen, den Heere danken, dal hij de zaken tot zulk een einde bestuurd heeft als waartoe wij gekomen zijn, n.l. de eenheid van de Gereformeerde belijders des Heeren,

Wij zullen ons daarom ook onthouden van elk napleiten over eene of andere zaak, die wij anders gewenscht hadden, in het bewustzijn, dat er niet meer aan te veranderen is, en dat terugkomen op het beslotene met het doel om in afkeurenden zin daarover te spreken, niet dan schadelijk zal werken, met het oog op de eenheid in de praktijk, die nog volgen moet.

Wij zouden dan ook allen broeders, die geen principiëele bezwaren hebben tegen de besluiten die gemeenschappelijk genomen zijn, willen toeroepen: Onthoudt u van kritiek.

Een ontijdig, ongepast woord kan oorzaak worden van veel ellende, en is koren op den molen van onze tegenstanders, die niet nagelaten. hebben in troebele wateren te visschen, zonder echter op een goede vangst te kunnen roemen.

Tot hiertoe heeft de Heere de tegenstanders beschaamd, die zoo gaarne een juichtoon hadden aangeheven over het mislukken der vereeniging.

Op wreking bedacht van de ondervonden nederlaag, hebben wij er ons op voor te bereiden, dat zij op allerlei wijze de gesloten vereeniging in een verkeerd daglicht zullen stellen.

Zien wij toe, dat wij den vijand niet van wapenen en kruit voorzien.

Wie het wel meent met Zion, zal van nu voortaan, vergetende wat achter is, zich uitstrekken naar hetgeen voor is. Veel ligt voor ons, dat reeds lang had behooren gedaan te zijn. Teveel is ongedaan gebleven, omdat men het te druk had met dingen, die een vrucht waren van menschelijke inzichten

Van nu voortaan worde het anders. Als één man trekke men op, in naam van den Heere der Heirscharen, tegen de vijanden van onzen Heere en Koning, die onder tal van namen optreden, en het rijk van onzen Heere Christus bestrijden.

Waren we vanwege onze tweeheid vaak machteloos, doordat wij de wapenen, in plaats van tegen den vijand, tegen elkander richtten, blijke het, dat wij in onze ef«heid sterk zijn, — en dat zullen wij, daar de Heere, de God der legerscharen, met ons is, Die Zijn genade en kracht niet onthouden zal, wie door Zijn Woord zich laten leiden.

Onberekenbaar is het nut en den zegen, die de Gereformterde Ketken op Godsdienstig en maatschappelijk gebied onder de verschillende geledingen van ons volk kunnen afwerpen, onder den zegen des Heeren, Hiertoe is echter noodig eendrachtelijk samenwerken en het aanwenden van alle krachten en gaven, die de Heere in Zijn ontferming heeft geschonken, _

Nu wij tot vereeniging zijn gekomen, zijn we niet tot het rustpunt genaderd, maar aan het begin van nieuwe werkzaamheid. Terecht werd in devereenigde zttting te Amsterdam opgemerkt door een der hooggeachte sprekers, dat, nu de reformatie der Kerk eerst recht beginnen moet. En zoo is het. Er is nog veel te doen. Duizenden zijn achtergebleven, en buigen nog onder een zondig juk, die eigenlijk bij ons behooren; die een sieraad zouden zijn voor de Gemeente des Heeren, en nu hun talenten verspillen aan een hopelooze zaak. We mogen dezulken niet aan zichzelf overlaten.

Stemmen wij in met de bede van den Godsman uit oude dagen:

Breng, Heer'! al uw gevang'nen weder I dat wij dan ook de hand aan den ploeg slaan, en niet rusten voor de eenheid van alle Gereformeerden ons vaderland gebracht is niet alleen, maar gaan wi) ook in de wegen en heggen, om het verlorene en afgedwaalde te zoeken en in behoudene haven te brengen.

Zij daartoe ons oog op den Heere en onze ver wachting van Hem, Die Zijn kracht in zwakheid vol* brengt, en Die den levendmakenden Geest niet zal onthouden aan het werk, dat in afhankelijkheid van Hem verricht wordt. Zoo zij het.

We danken Ds. Lindeboom van J.utfen voor dit' goede woord.

Wie liefheeft pleit niet na, maar geniet in de vreugde dat alle pleiten eindelijk uit heeft,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen