Voor Kinderen.

Pas op de Sleintjes !

II.

Een paar woordjes, waarmee ook vaak zeer wonderlijk wordt omgesprongen, zijn: dewijl en terwijl.

In onze tegenwoordige taal beduidt het eerste soihdat" en het tweede «tijdens". Zeg ik: i> dewijl hij kwam ging ik heen", dan is het komen van dien ander de r^ifif« van mijn heengaan. Zeg ik nu in plaats van sdewijl'Vêrze/g? '/, dan beduidt het: op denzelfden tijd dat hij kwam ging ik heen. Maar dan behoeft zijn komen met mijn gaan in geen verband te staan.

Nu worden »dewijl" en «terwijl" zeer dikwijls verward en ge begrijpt, als men dat b.v. doet in een volzin als hierboven, dit dan, om iets te noemen, juist niet beleefd of vriendelijk kan klinken voor |den man die komt. Even verkeerd echter is de manier, waarop velen het woord «terwijl" gebruiken. Zoo las ik onlangs-«De kinderen zongen fraaie liederen, terwijl zij van de ververschingen ruimschoots gebruik maakten".

Dit wil nu letterlijk zeggen, dat die kinderen al etende en drinkende met volle monden zaten te zingen! Of 't mooi geklonken zal hebben?

De fout is dat men «terwijl" gebruikt alsof het beteekende «en ook" en dat ts niet zoo. 't Kan alleen gebruikt worden als tweeërlei werkzaamheden gelijktijdig gebeuren.

Nu komt bij dat alles, dat men «dewijl" en «terwijl, " allebei kan verkorten tot «wijl, " waardoor dat woordje dubbelzinnig wordt en zooals | we gezien hebben, dan wel eens heel iets anders kan beteekenen dan er bedoelt wordt. Daarom is 't beter, het niet te gebruiken, als er vergissingen uit kunnen voortkomen.

't Ontbreekt ons trouwens niet aan woorden in zoo'n geval, als: omdat, daar, aangezien, alzoo, overmits enz.

Dat laatste woord moet ge vooral niet men mits verwarren. Nog wel zoo dwaas is omdat «mits" te gebruiken en tegelijk te doen als stond het pr niet.

Dat doen zij die zeggen «mits conditie, " want beide woorden moeten beteekenen »op voorwaarde"; dus is er één te veel. Overmits beteekent, zooals we zeiden, ongeveer 't zelfde als «dewijl" en «daar", maar wordt in de taal van het dagelijksch leven weinig of niet gebruikt.

»Geld mafcen."

Nu vijftig jaren geleden leefde in Duitschland een zeer wijs man. Dr. Barth geheeten. Hij was - — wat velen die wijs heeten niet zijn — tevens een godvreezend man.

Vrome menschen zijn vaak rijker in hemelsche dan in aardsche schatten. Zoo ging het Dr. Barth ook. Eens had hij in zijn huis te Möttlingen weken lang vele gasten gehad, wat hij niet weigeren kon, en hem ook wel aangenaam was. Maar toen zij nu weg waren en 't huis ledig, bleek dat laatste ook 't geval te wezen met de voorraadkast. Nu die waswel te vullen, zult ge zeggen. Maar ge moet weten dat de geldkist ook leeg was; en hoe nu daarin wat te krijgen?

Dr. Barth wist daar zoo gauw geen raad op; hij moest brood hebben, doch kon den bakker niet betalen.

In dezen nood ging hij tot een vriend, dien hij vroeg hem, als "t kon, eenige guldens te leenen. Doch, hoe treurig! De vriend moest verklaren, dat hij niets had om te leen te geven, en ongeholpen moest de doctor aftrekken.

Wat zou hij nu doen? Reeds had hij den Heere gebeden hem te helpen. Nu kwam de gedachte bij hem op, dat God zeker op een andere wijs redding geven zou. Vurig biddende wandelde hij van de woning zijn vriends huiswaarts.

En zie — wat gebeurde? Nauwelijks was hij thuis of de postbode verscheen en bracht hem een pak. Hij opende het; het bevatte geld; veel meer dan hij had willen leenen. Dat werd hem echter nu niet geleend maar geschonken en wel door een aanzienlijke hoogeboren vrouwe, de hertogin van Wurtemberg.

Bij het pak was een brief waarin zij schreef, hoe zij wist, dat hij veel voor anderen deed en dus wel eens in ongelegenheid voor zich zelf kon komen. Zij had daarom geen rust gehad, vóór zij het geld bijeengelegd en over de post verzonden had.

Hoe verheugd Dr. Barth was en hoe hij den Heere dankte, kunt gij begrijpen.

Den volgenden Zondag hield hij catechisatie met de kinderen. Zijn hart was nog geheel vervuld van de wonderbare wijze, waarop het den Heere had behaagd zijn gebed te verhooren. Hij kon dan ook niet nalaten te spreken van het vertrouwen op God en het vast geloof in Hem. en zei daarbij o. a. een versje op waarin komt, dat wie gelooft alles doen kan, of, zooals er in 't Duitsch staat: «maken".

«Zou zoo iemand ook geld kunnen maken? " vroeg hij aan de kinderen.

Daar wist geen zoo aanstonds het antwoord op. Zij raakten wat verlegen.

Dr. Barth zei toen eenvoudig:

«Ja, vrienden, wie gelooft kan dat ook. Ik verzeker u, dat ik het zelf heb ondervonden."

En zoo is het ook, doch let er wel op, dat Dr. Barth niet aan het geld verkleefd was. Hij heeft altijd zijn tijd, zijn kracht en ook geld voor anderen ove r gehad: voor vrienden, voor het koninkrijk Gods, zoowel in zijn land als onder de heidenen. Toch was hij, als ik zei, ver van rijk. Hij liet bij zijn sterven niet meer na dan eenige honderden guldens. Maar hij had in den hemel een schat dien mot noch roest verderven kon, en die niet mindert maar een erfdeel is in eeuwigheid.

CORRESPONDENTIE.

B. te F. In dank ontvangen. We hopen er weldra gebruik van te maken.

De inzenders van vragen zullen wel een weinig geduld willen hebben; er zijn ook vragen, waarop het antwoord niet zoodadelijk te geven is. We zullen echter zooveel mogelijk trachten aan ieders wensch te voldoen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen