Buitenland.

Frankrijk. E en stichtelijke samen­ komst van rechtzinnigenenliber alen.

In het kerkgebouw der Gereformeerden te Nimes vereenigden zich den 23sten Januari een 12 a 1400 personen. Een dertigtal predikanten waren opgekomen. Met welk doel? De openingswoorden van den heer Dardien, voorzitter der vergadering, zullen het verklaren. Deze leeraar zette toch uiteen dat deze samenkomst geheel en al in overeenstemming v/as met de traditie der Geref. kerk van Nimes, die altijd erkend had dat de liberale en rechtzinnige richtingen wettig recht van bestaan hadden in de Gereformeerde kerk. Paulus, aldus betoogde de heer Dardien, wilde de eenigheid des Geestes bewaren door den band des vredes. Eenheid in de leer is onmogelijk in eene kerk waarin men vrg onderzoek wil. De ware eenheid is die van de liefde en van het christelijk gevoel. De heer Dardien wilde een der moeilijkste en duisterste stukken van de dogmatiek behandelen en zal zijne hoorders daartoe saamroepen. Maar inmiddels was het mogelijk om gemeenschappelijk aan het heil der zielen te arbeiden.

Na dit woord toog men ook aan het werk om Gods koninkrijk uit te breiden, achtereenvolgens namen de heeren Chabas, Winault, Trial en Rabut het woord. Men had zich voorgenomen om te spreken over Joh. 3 : i —18. De predikant Chabas van Bezier begon met de noodzakelijkheid van een nieuwe geboorte aan te toonen. Uit het korte verslag dat van deze samenkomst gegeven werd in een der Fransche bladen, konden wy niet opmaken of deze spreker het woord wedergeboorte in den schriftuurlijke beteekenis opvatte, of dat hij de beteekenis daarvan verwaterde.

Daarna nam de predikant Winault het woord, die den nadruk legde op de noodzakelijkheid yan het berouw, betoogende dat de zonde opstand is, die de rebellen doet veroordeelen. Zeker in tegenspraak met hetgeen het liberalisme leert, stelde de spreker, dat wij niet verantwoordelijk zijn aan ons geweten, maar aan God. Zonder Jezus Christus is de zónde onherstelbaar en is de zondaar veroordeeld en der wanhoop overgegeven. Het geloof in de vrije genade, werkt niet onzedelijk, gelijk sommigen beweren, maar wekt wroeging en brengt berouw voort.

Dê heer Trial van Nimes bespreekt daarna de vraag: »hoe men gered zal worden." Men moet eerst in zich zelven het instinct der volmaaktheid opwekken en Jezus Christus beschouwen. Daarop zal de aspiratie naar de volmaaktheid en het gevoel van zonde volgen Hij wees daarbij op de gelijkenis van den verloren zoon, en drong ook aan op de noodzakelijkheid van een oogenblikkelijke bekeering, tevens de zonde brandmerkende en zijn hoorders tot zelfverloochening vermanende. Uit dit woord van den heer Trial is duidelijk den moderne te proeven, gelijk in dat van den predikant Minault, den verwaterden rechtzinnige.

De rede van den predikant Trial maakt, naar wij vermoeden, een ongunstigen indruk op sommige hoorders, vandaar dat de laatste spreker, de heer Rabut, predikant te Nimes, noodig vond om op de bekeeringen der boetvaardige zondares, van Zacheus, van Simon Petrus en van den moordenaar aan het kruis te wijzen. Hij achtte het ook zijne roeping zijne hoorders te vermanen om het geneesmiddel (voor de doodelijke krankheid der zonde) niet in zich zelven te zoeken, maar in God en in het kruis van Christus.

En wat zegt nu de Eglise Libre van deze samenkomst, waarvan dat blad een verslag per telegraaf ontving ? »Men gevoelde dat zij, die deze samenkomst organiseerden, elkander kennelijk wederkeerig • concessiën gedaan hadden. Immers de leerstukken van de verzoening, van de rechtvaardigmaking door het geloof werden met stilzwijgen voorbijgegaan. Maar toch, niettegenstaande dat men allerlei voorzorgsmaat-, regelen nam en men van beide zijden alles deed om elkander niet te kwetsen, kwaro.en zich toch twee richtingen, tv/ee opvattingen, twee onderscheidene geesten te openbaren."

Hiermede zijn wij het geheel eens. Maar na eenigen tijd zal het gezien worden, dat de moderne orthodoxie steeds meer naar het modernisme overhelt, en dan zal men het moeten belijden dat men niet als »evangelischen" of als rechtzinuigen naar vereeniging met modernen of liberalen zocht, maar dat men in beginsel tot het liberale kamp behoorende, voeling zocht met hen die de lijnen hunner moderne gevoelens meer consequent doortrokken.

Wij vermoeden dat dergelijke samenkomsten als te Nimes gehouden worden, om al wat in Frankrijk Protestant heet, weder onder eene officieele synode te vereenigen.

Wij achten dit een zeer betreurenswaardig feit en blijven te vergeefs uitzien naar een principieel verzet tegen een streven, dat eindigen moet op de verwoesting der Gereformeerde kerken in Frankrijk.

Merkwaardig is het hoe een Fransch blad de Protestant Valentinois in een artikel over de geloovigen in de verstrooiing oordeelt over de pogingen die door allerlei vereenigingen in het werk gesteld zijn om de Fransche bevolking tot het Protestantisme over te halen. Genoemd orgaan zegt daarvan: »Men heefc naar nieuwe arbeidsvelden omgezien, waarop men zich eertijds met zekere gretigheid wierp. Men heeft voor die werken belangrijke offers gebracht. Men heeft zich laten inpakken door schijnbaar schitterende resultaten, maar waarvan op den duur niets is blijven staan. Men heeft met spoed groote dingen willen tot stand brengen én dikwijls heeft men niets gedaan. Men weet geen regel of verhouding in zijne sympathiën en in zijne offers te houden. Men heeft gezondigd door den grondslag niet goed te leggen. Men heeft niet begrepen, dat het de eerste plicht was om de kerk zelve te bewaren en te versterken, om te arbeiden aan haar herstel en aan het dichten van hare bressen, en dat de zekerste manier om dit te doen, hierin bestaat, was te waken over elk van hare leden en hen te gaan zoeken die verloren gaan."

Maar dan zal het noodig zijn, dat het brood van Gods heilig en onfeilbaar Woord aan de schare weder voorgezet worde. Het evangeliseeren met een halfevangelie onder eene bevolking die in conflict kwam met haren bisschop en die om den bisschop een Protestantsch evangelist laat spreken, geeft geen vruchten. Het geld aan zulke evangelisatiën uitgegeven is eenvoudig weggeworpen.

Verwekke de Heere ook in Frankrijk mannen die medelijden hebben met het gruis van Zions muren.

Door het Panama-schandaal is de pauselijke politiek ten opzichte van Frankrijk eenigermate in de klem geraakt. De Roomschen die op uitnoodiging van den paus zich nedergelegd hebben bij de Fransche republiek, hebben zich gedrongen gevoeld om, nu de corruptie in regeerende kringen in den laatsten tijd zich zoo vreeselijk openbaarde, tot den paus de vraag te richten, wat hun nu te doen stond? Zeker wilde men van den paus weten of men nu nog mocht voortgaan, een republiek te steunen, waarvin de leiders in getale bleken, omkoopbaar te zijn. De paus antwoordde, dat de Fransche Roomschgezinden zich rondom de bestaande regeering moesten blijven scharen, terwijl hij te kennen gaf, dat de vereeniging met de tegenwjordige regeering, het eenige middel is om den vrede op het gebied van den godsdienst, de eendracht onder alle burgers, de eerbied voor het gezag, gerechtigheid in het openbare leven te herstellen.

Dit advies kan alleen gegeven zijn, wanneer de paus niet aan de mogelijkheid denkt van een coup d'état, die door den een of anderen pretendent of gelukzoeker kan worden ondernomen. Het komt ons voor, dat wanneer van daag of morgen een krachtige hand naar de teugels van het bewind greep, deze niet op veel tegengtand zou hebben te stuiten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen