Voor Kinderen.

Door helpen geholpen.

XIII.

VREUGD EN LEED.

Toen juffrouw Warder aan den avond van dien dag ter ruste zou gaan, herinnerde zij eensklaps het pakje, dat zij ontvangen en in haar zak gestoken had. Zij opende het. Er lagen banknoten in, de weduwe telde en vond er twintig, elk van vijf dollars, samen een tweehonderd vijftig gulden.

Hoe verheugd de weduwe was, kunt ge u misschien niet voorstellen, vrienden, want geen van u heeft nog ooit voor anderen veel te zorgen gehad en was denkelijk ook niet in een vreemd land waar niemand was om u te helpen.

Juffrouw Warder echter vond dit geschenk veel te groot, en nam zich voor om dat aan den zeeman en zijn vrouw te zeggen, zoodra zij weder kwamen. Hen opzoeken ging niet, wijl zij niet recht wist waar de lieden woonden.

Den volgenden morgen, toen de meisjes naar school waren en Kareltje rustig sliep, gaf moeder behoorlijk een plaats aan al hetgeen zij gisteren hadden ontvangen. En nogmaals verbaasde zij zich over zooveel en zoo velerlei. De zieke had er reeds wat van gebruikt, dat uitnemend voor hem was; en ook voor de gezonden was 't geen de mand had opgeleverd lang niet te versmaden. Dat was trouwens reeds den vorigen avond gebleken. En wederom dacht de weduwe bij zich zelf: Wat is de Heere toch trouw en goed, dat Hij ons zoo het nieuwejaar doet ingaan, en ons in dezen barren tijd zoo trouw verzorgt en zulke goede vrienden toezendt.

Ik behoef er wezenlijk geen spijt van te hebben, dat ik mijn vier dollars weggaf. Wel is het mij juist ten goede geweest.

Een paar dagen daarna, toen Karel, die nu zooveel versterkends kon krijgen als hij maar behoefde, al mooi begon te beteren, ging de moeder op een ochtend de deur uit naar den goudsmid^ aan wien zij kort geleden de speld en de ringetjes had verkocht. Zij was aan die dingen gehecht en, zoo dacht zij, nu de Heere mij zoo vriendelijk een zoo rijke verrassing heeft beschikt, mag ik er althans wel gebruik van maken om terug te koopen wat ik slechts uit nood wegdeed. Wat ik er voor kreeg is het in alle geval meer dan waard.

In den winkel gekoiuen, vond zij daar de juffrouw. Toen zij deze vroeg den juwelier en goudsmid te spreken, ging de vrouw weg om haar man te zoeken. Waar die op het oogenblik zat weet ik niet, doch het duurde heel lang eer zijn echtgenoote terugkwam, en toen met de boodschap dat haar man zeker niet thuis was. Zij had hem overal gezocht, maar nergens gevonden.

Den vQlgend, en dag ging de weduwe, die ge-

zegd had dat zij weer zou komen, nog eens op een ander uur, waarop de meisjes thuis waren om op Kard te passen. De goudsmid was nu wel thuis, doch liet heel lang op zich wachten.

»Ik kom u vragen om mij de speld en de ringetjes weer terug te verkoopen, " zei de weduwe, lik wil er graag nog iets meer voor geven dan twee dollars."

De goudsmid scheen eerst de geheele zaak vergeten te zijn, doch eindelijk sprak hij: > 0, Ja, nu herinner ik 't mij. Maar, lieve vrouw, dat zal moeielijk gaan. Want dan zoudt gij wel zes dollars moeten geven, "

sZes!" riep juffrouw Warder verbaasd. sGij zeidet zelf, dat ze haast niets waard waren, en dat ge nog bang waart er op te verliezen en zoo meer. Ik dacht dat ge blij zoudt wezen jdat ik ze u weer afkocht, "

»o. Ja, " zei de goudsmid nu, »maar, ziet gij, 'tis nu een ander geval. Gisteren kwam hier al een rijk heer uit de stad om kamers te zien — want we verhuren zomers ook kamers. Net lag daar de speld, die ik maar wou versmelten. »Hè, " zei hij, »dat is een mooi ding, nog ouderwetsch. Ik geef er u dadelijk zes dollars voor.""

»En hebt gij dat gedaan? " riep de weduwe angstig-

sNeen, nog niet, " sprak de slimme goudsmid. «Want om de waarheid te zeggen, ik dacht, misschien komt gij later nog eens om die dingen en zou 't mij spijten als ze weg waren. Maar ge ziet nu wel, dat ik het u voor niet minder dan zes dollars kan geven, en dan verlies ik er nog bij, want nu reken ik heelend'al niets voor de twee ringetjes. Evenwel voor zes kunt gij alles krijgen, 'tis alleen om u pleizier te doen."

Dat de man onwaarheid sprak, geloofde juffrouw Warder vast en zeker. Ze zeide het echter niet en antwoordde alleen:

«Het spijt mij, baas, maar zes dollars kan ik er niet voor missen. Gij moet dan maar doen ' wat gij meent dat goed is, "

Dat leek echter den man blijkbaar niet, «Hoor '^ eens, " zei hij, »omdat gij het zijt, zal ik 't doen voor vijf, ofschoon die mijnheer er meer—" »Ik zal er over denken, " sprak juffrouw Warder, die nu volkomen begreep dat de man haar maar wat verteld had, «Wilt gij wachten tot overmorgen? "

iGoed, " was 't antwoord, smaar ook niet langer."

De weduwe ging heen en begaf zich naar mevrouw Denham, die, zooals gij weet, nog altijd de japon niet had betaald. Ditmaal was de dame thuis, en zelfs toonde zij zich thans buitengewoon vriendelijk, wat juffrouw Warder anders niet van haar gewoon was.

sik heb u wat lang laten wachten, " sprak de dame, terwijl zij het geld neertelde, smaar het trof zoo ongelukkig, dat ik niet thuis was. Hier is nog een dollar bovendien, daar moet ge uw meisjes wat voor koopen, "

De weduwe wilde dat niet aannemen, doch mevrouw Denham stond er op dat zij 't doen zou, ^n sprak eindelijk: p

»Nu moet ik u nog iets vragen: Ik ben uw eerste en oudste klant hier. Wilt ge mij beloven 4ls er soms meer werk komt deze maand — 't kon toch wezen, mij 'teerst te helpen? "

sHeel goed, " sprak de weduwe; »ik heb op het oogenblik niets anders èn kan dit dus niet afslaan."

afslaan." Nu deed mevrouw Denham aanstonds een groote bestelling van allerlei dingen, zoodat de weduwe zeker wel voor haar alleen een maand werk zou hebben. En toen zij naar huis ging was het haar wonderlijk te moede, doch kon zij den Heere danken, die zoo voor haar zorgde en betoonde dat Hij het is, die den wees en de weduwe staande houdt.

AAN VRAGERS.

K. B, te W. Op uw vraag waarom in zeker boek de post een s snelle Mercurius" genoemd wordt, dient tot antwoord, dat Mercurius in de fabelleer de bode der goden is. Vandaar heeft hij dan ook vleugels aan zijn hoed en aan de voeten.. Uit Hand. 14:12 zien wij, hoe de heidenen van Lycaönie, die Grieken waren, Mercurius als bode der goden erkenden, en daarom een der twee boden der waarheid die tot hen kwamen, Mercurius noemden, wijl hij 't woord voerde, de boodschap overbracht.

HOOGENBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen