Voor Kinderen.

VERZAMELEN.

VI.

DE DIEREN.

Het dierenrijk levert echter nog meer, dat voor verzamelaars - te gebruiken is, dan we reeds opnoemden. Slakkenhuisjes, schelpen, horentjes en dergelijke, vindt men in vele soorten en verscheidenheden, de een al mooier dan de andere. Ook daarvan kunt ge heel aardige verzamelingen aanleggen, vooral wijl het niet moeilijk is vreemde soorten te krijgen, d. w. z. zulke, die ge juist in ons land niet vindt.

We zullen echter hier van afstappen, om nu nog even te kunnen spreken over verzamelingen van dingen die door menschen gemaakt zijn, b. V. prenten, munten, boeken enz. Nemen we b. v. maar eens munten^ waarvan ik wel eens bij een jongen een heel aardige verzameling heb gezien.

Maar, zult gij zeggen, ik heb geen geld om munten te koopen. Die kosten veel geld. Natuurlijk zilveren en gouden zijn duur. Maar dat behoeft ook niet. Stel u vooreerst maar eens met koperen tevreden. Die kosten weinig en het gebeurt niet zelden, dat iemand tegen zijn zin eens een duit of een vreemd muntstuk in handen krijgt, dat hij dan wel missen wil. Als men weet dat gij ze graag hebt, zijn er wel menschen die om u denken ook.

Ge kunt b. v. munten verzamelen uit vorige dagen en ook uit onzen tijd, maar uit verschillende landen. Uit ons land b. v. halvestuiverstukken, centen, halve centen. Uit Engeland stuivers en halve stuivers enz. Het is niet alleen aardig maar leerzaam ook, 'zulke kleine muntstukken van alle soort bijeen te hebben, waarop het land en het jaartal, dikwijls ook het wapen des rijks en het beeld van den vorst staan afgebeeld. Ge leert er vooral de verschillende geldsoorten en geldswaarden uit kennen, wat heel nuttig is. Te beter wanneer ge opmerkt welk deel elke munt is van een grootere. Zoo'n opgaaf van vreemde munten vindt ge in vele almanakken en op wandkalenders.

Kunt ge ook munten uit ouden tijd bijeen krijgen, des te beter. Ge bespeurt dan b. v. hoe vroeger menige provincie van ons land zijn eigen munt had. EfoUandsche duiten enZeeuwsche en Utrechtsche en zoo meer, met verschillende wapens en opschriften. Ook ziet ge dan, als ge het een weinig uit kunt breiden, hoeveel makkelijker de rekening van het geld nu is, dan in de tijd toen men rekende bij duiten, oortjes, pietjes, zestal ven, dertiendal ven en zoo meer.

Verzamelingen van prenten zijn altijd heel aantrekkelijk voor velen. Landschappen, kasteelen, steden, bergen, veldslagen, natuurtooneelen, allerlei wordt op platen voorgesteld, en wie dat nu eens rangschikt en netjes bewaart en vooral zorgt dat hij er wat van weet te vertellen, heeft een genot dat nog in later jaren blijft voortduren. Verstaat ge de kunst van kleuren, dan kunt ge menigmaal de prenten nog veel verfraaien, doch pas op, wie niet knap in de kunst is, bederft meer dan hij mooi maakt.

DE MOORSCHE POSTBODE.

Niet lang geleden spraken we over den postbode in China, die het vrij wat moeilijker heeft dan bij ons.

Nu zond mij iemand dezer dagen iets dat hier volgt en dat zien doet hoe het vak van briefbesteller ook elders en wel in Marokko, op de noordkust van Afrika, lang niet begeerlijk is; leest maar eens:

Het voorbeeld van de Moorsche postboden, die de hun toebetrouwde brieven, door de brandende zandwoestijnen van Noord-Afrika dragen, kan wel dienen tot beschaming en opwekking.

Iemand, die veel in Marokko heeft gereisd, schreef hieromtrent^

Wij ontmoetten den postbode, — een armen vermagerden Arabier, met een lederen brieventasch om den hals gehangen. Hij stond even stil, om te zeggen, dat hij van Fez kwam en naar Tangiers ging. Mijn reisgezel gaf hem een brief mede naar Tangiers, en toen stapte hij weer voort.

Deze is de eenige postdienst in Marokko en het leven van de loopers is allermoeilijks. Zij eten niets op de reis, behalve wat brood en vijgen. Des nachts rusten zij slechts eenige uren, slapen dan met een touw aan den voet gebonden. Eer zij gaan slapen, steken zij het uiterste einde van het touw in brand, opdat zij wakker zullen worden, als het touw verteerd is, en het vuur hun voet bereikt. Zij reizen geheele dagen zonder een boom te zien of een druppel water te vinden; dringen door bosschen, waar het wilde zwijn verblijf houdt; beklimmen hooge bergen, waar zelfs het muildier geene vastigheid voor den voet kan vinden; zij zwemmen over rivieren, laten zich soms van steilten afrollen, en kruipen op handen en voeten langs rotsige hellingen op. En dit zoowel onder de heete Augustus-zon, als bij hevige naj aars-regens of den verzengenden woestijnwind.

In vier dagen leggen zij den weg af tusschen Fez en Tangiers, en in acht dagen den afstand vani Tangiers tot Marokko. Zoo doorkruisen zij het keizerrijk van het eene eind tot het andere — alleen^ barrevoets en met schamele kleeding bedekt. Als de reis volbracht is, vangen zij spoedig den terugtocht aan, met dezelfde moeielijkheden in het verschiet, — alleen slechts om eenige stuivers te verdienen.

En dan zullen er geen boden zijn, in voldoenden getale, om de Boodschap des Heils te brengen aller volken, in den dienst des Heeren ?

Dit verhaal is genomen uit een blad dat de Heidenbode heet en 't welk veel bevat dat ge wel lezen moogt. Ook is er een Kleine Heidenbode^ waar ge misschien nog meer aan hebben zoudt. Beide bladen vertellen veel belangrijks over de zending en de heidenwereld, en hoe vroeger ge daarmee goed bekend raaakt, hoe beter.

Over eenige vragen in een volgend nummer.

HOOGENBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen