Uit de Pers

Kernachtig en bondig is, wat de Amst. Kerkbode de/.e week over het karakter van de «samenkomsten der geloovigen" zegt:

De Christus Gods, als Koning gezalfd over zijn volk, roept dit volk op gezette tijden saam, ton einde te ontvangen de bediening van zijn Woord en zijn Sacramenten.

In dat licht moet de aankondiging der godsdienstoefeningen, die staan gehouden te wordci), door de geloovigen bezien.

Dat is geen inbeelding, maar werkelijkheid.

Indien in den hemel de levende Christus niet waakte en voor zijn kerk zorgde, er ware al sinds lang van geen kerk en dus ook van geen samenkomsten der kerk, en evenmin van eene bediening

des Woords en der Sacramenten aan die kerk, sprake.

De wateren der zonde en der vijandschap van de geestelijke boosheden in de lucht, niitsgaders van de zichtbare trawanten van deze, hadden reeds sinds lang de kerk, met al wat bij haar hoort, weggespoeld van den aardbodem.

Dat zij er nog is; dat zij, na telkens hernieuwde inzinking, weer opwaakte; dat wat voor haar welwezen noodig is, gedurig weer in haar wordt go handhaafd, is alleen de vrucht van de nooit sluimerende waalc? aamheid, waarmede haar Koning uit de hemelen de oogen op haar houdt gevestigd, om in haren nooddruft te voorzien.

Dat kan nooit te scherp worden geformuleerd; dat kan nooit te vaak worden uitgesproken; zóó alleen wordt ten volle erkend, dat de écnige troost van die geheele kerk, evenals van ieder harer leden, daarin ligt, dat zij Jezus Christus eigen heetcn kan.

Niet altijd treedt dat echter voor het bewustzijn der geloovigen genoegzaam helder op den voorgrond; het recht verstand dier waarheid ging wel eens teloor of werd althans verzwakt.

De Christus toch roept wel zelf zijn gemeente saam, maar Hij doet dat door menschen als tusschenpersonen.

Van Hem is de ordinantie, dat het geschieden zal, rechtstreeks gegeven in het Woord; van zijnentwege is de dag aangewezen, waarop de samenkomsten zullen woi'den gehouden; Hij heeft laten bekendmaken, wat in die bijeenkomsten geschieden zal; maar de nadere bepaling van het aantal malen, van het uur, van de plaats van samenkomst gaf Hij over in handen zijner dienaren.

Niet dat deze daarbij naar willekeur zouden mogen te werk gaan; gerekend moet daarbij steeds met wat het profijtelijkst is voor de bevordering van dat doel, dat naar des Konings Woord in het oog moet gehouden; daarbij moet te rade gegaan met de beschikbare gelegenheden en krachten, om die op het voordeeligst te schikken en te ordenen; zooveel mogelijk moeten alle behoeften in het oog gehouden en geen belangen worden veronachtzaamd; en daarom is van belang elke bepaling, ook aangaande de plaats en het uur van samenkomst.

Aan degenen, die gesteld zijn om voor de belangen der gemeente zorg te dragen, is deze taak op de schouderen gelegd; met wenschcn en wenken hun medegedeeld zullen zij, zoo noodig, daarbij rekenen; maar zij zijn het, die ten slotte de roeping hebben, om de bepalingen dienaangaande te maken; hun vergadering is het alzoo die, van Christus' wege, de sainenkomsten der gemeente uitschrijft; deze zorgt, dat in die samenkomsten de bediening des Woords en der Sacramenten geschiede.

Voor dit laatste zijn weer de dienaar, of zoo er in eene kerk meer dienaren zijn, deze dienaren gezamenlijk aangewezen, om, uit naam en me het gezag door den Koning verleend, deze taak te vervullen.

Zóó is de geestelijke achtergrond dezer dingen; hoe vaak ook, door onze kortzichtigheid aan den éénen kant en allerlei menschelijke onvolkomenheid en bezoedeling aan den anderen kant, het gezicht daarop voor het bewustzijn verduisterd moge worden.

Geestelijk bezien roept ons de Koning zelf, om de bediening van zijn Woord te ontvangen; om voor onze kinderen den H. Doop te zoeken; om als getrouwe onderdanen aan te zitten, ter verkondiging van zijn dood; om, door het leggen van de gaven der liefde op het altaar, zorge te dragen, dat des Heeren barmhartigheid schittere, te midden van zooveel nood en ellende als er geleden wordt; en eindelijlc, om door gezamenlijk gebod en dankzegging den Naam des Heeren openlijk aan te roepen en den wierook tot verheerlijldng des Vaders te ontsteken.

De namen en de personen der dienaren vallen daar zelfs eenigermate weg; het meest bij de bediening der Sacramenten, gebonden als zij daar zijn aan de vaste vormen in het Ijedienen en, daaraan voorafgaand, aan het uiteenzetten en op het hart binden van de beteekenis van dit Sacrament in de gegeven formulieren; minder, ter oorzake van de verscheiden eigenaardige gaven waarmede de Koning zijn dienaren voorzag bij de bediening des Woords; maar toch, ook bij di laatste, zóó, dat de dienst zelf op den voorgrond trede en de dienende persoon eerst daarna in aanmerking komt.

Hoezeer dat alles nu menigeen, als waren het geheel vreemde, dusver onbekende dingen, in de ooien klinkt, is geen geheim.

Men gaat dan niet op, om de bediening des Woords, maar om dezen of genen leeraar te hooren; men is in zekeren zin niet lidmaat der kerk, maar volgeling van dezen of dien predikant; de eenheid van den dienst wordt om de veelheid der personen voorbijgezien.

Dat mag niet vei'geten overal, waar b. v. eene kerk, om de veelheid harer leden, drie of zes of iwaalf of zelts meer gebouwen wellicht heeft, waarin van harentwege op éénzelfde uur des Zondagsmorgens even zooveel personen optreden om te spreken.

Gaat het dan naar de ordinantie van Christus en gelijk het in eene rechte kerk betaamt, d.in dient het, voor wat den inhoud van wat gesproken wordt aangaat, onverschillig te zijn in welk van die gebouwen men zich nederzet.

Het grooter aantal gebouwen mag toch niet gerekend worden voor dien dienst ingericht te zijn, opdat allerlei richtingen en kleuren zich daar vrijelijk zouden kunnen vertoonen; dio veelheid van gebouwen is immers alléén veroorzaakt door de onmogelijkheid, om allen aan ééne plaats te verzamelen; en dies moet, niettegenstaande die veelheid, aan elke plaats dezelfde boodschap gebracht, hetzelfde Woord bediend worden.

Niet een dozijn verschillende boodschappen, maar de ééne boodschap door een dozijn onderscheiden personen overgebracht. Zoo moet het wezen; en eerst dan kan er sprake zijn van eene kerk, zich openbarende naar den eisch des Heeren; van een kerkeraad, die zich bewust is van zijn roeping en die roeping vervult; van eene openbaring van het lichaam van Christus, waarbij een geloovige gehouden is te blijven of zich te voegen.

Dan toch treedt de Christus met zijn Woord, zijn ordinantie, zijn ingestelden dienst wéér naar voren; dan wordt de beteekenis van de kerk, gelijk zij zich moet openbaren in den door den Christus voor haar bepaalden vorm, weer verstaan; dan raakt de beslissing van de vraag, waar wij ons voegen, weer vast aan den geestelijken wortel, waarvan ook onze Gereformeerde belijdenis spreekt: de oefening van de reine predikatie des Evangelies en de reine bediening der Sacramenten; het zich aanstellen alzoo naar het zuivere Woord Gods; venverpende alle dingen, die daartegen zijn; houdende Jezus Christus voor het eenigc Hoofd.

Dit alleen is liet ware standpunt.

Van den Christus roeping, bestel en dienst uitgaande.

Aller menschen werk slechts het vensterglas, waardoor het licht dat van Hem uitgaat, naar binnenstroomt met de volheid zijner stralen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen