Humpata.

Tot onze blijdschap verklaarden reeds drie predikanten hunne bereidwilligheid om, werd hun de weg geopend, naar Humpata te trekken.

Ter nadere toelichting van deze zaak kan ten deele ook onderstaand stuk dienst doen, dat ons op verplichtende wijze werd toegezonden.

Het luidt als volgt:

Van jongs af koesterde hij de begeerte den Heere in het Evangelie te dienen, bij voorkeur onder de Heidenen. In 1893 had hij zich naar de Zuid-Afrikaansche Republiek begeven, waar hij eenigen tijd als ondervnjzer fungeerde en het eerst met de Kaffers kennis maakte.

De begeerte om eene goede gelegenheid te vinden, om aan zulke arme medemenschen zoo al niet als zendeling, dan toch als onderwijzer met het Evangelie bekend te maken, deed hem het koene besluit nemen, om naar Mossammedes te gaan.

Geheel op eigen kosten en risico ondernam hij de reis naar Humpata, die nog al kostbaar en niet zonder gevaar is. Voor hij zich aan boord had begeven, werd hij, reeds in de Kaapstad, aangenaam verrast door de ontmoeting van Ds. Vorster en zijn gezin, die voor den tijd van drie jaar van de Gereformeerde kerk te Bethulie was losgemaakt, om gedurende dien tijd de Gereformeerde kerk te Humpata te dienen.

In diens gezelschap bevond hij zich aan boord van genoemd stoomschip. Na eene voorspoedige reis kwamen zij behouden in de schoone haven van Mossammedes aan.

De reis werd verder per ossenwagen voortgezet. Geen brandende hitte, geen versmachtende dorst, geen moeilijkheden en wederwaardigheden, geen gevaar voor verscheurend roofgedierte konden den jeugdigen reiziger ontmoedigen.

Zich aan de hoede des Almachtigen aanbevelend en met het geweer in den arm legde hij telkens des avonds zich onder den ossenwagen ter ruste, en, trots het huilen der wolven, soms dicht in de nabijheid, sliep hij soms zóó zacht, alsof hij zich op eene door zijne moeder zacht gespreide legerstede had neergevleid.

Eindelijk bereikte hij, na velerlei hindernissen en ontmoetingen met zijn reisgezelschap het einddoel der reis: Humpata.

Daar trachtte hij al spoedig zijn doel te bereiken. Om in zijn levensonderhoud te voorzien, gaf hij onderwijs aan kinderen van, Ds, V, en die van enkele boeren.

Bij de eerste gelegenheid zocht hij de Kaffers in hunne woonplaatsen op. Op een afstand van twee uren van Humpata b.v, wonen vele Kaffers bijeen. Na de eerste kennismaking ging hij des Zondags geregeld deze Heidenen bezoeken, om hen met het Evangeliei, bekend temaken. Omdat hij met de taal der boeren goed op de hoogte was en zij ook die .taal kenden, was hij zeer goed in staat, hen op eene verstaanbare wijze toe te spreken.

De barbaren bewezen hem geene gemeene vriendelijkheid. Op het bepaalde uur was telkens de ve/gaderplaats met belangstellende hoorders gevuld. Telkens gaven zij ondubbelzinnige blijken van toegenegenheid,

In korten tijd had hij de hartelijke vriendschap en het vertrouwen der Heidenen gewonnen, wat soms een zendeling eerst na jaren langen arbeid gelukt.

Zoo was spoedig dè tijd genaderd, dat hij repatriëeren moest, want hij had zijne ouders eene gelofte gedaan.

De Kaffers betuigden hun hartelijk leedwezen over zijn vertrek en namen op eene hartelijke wijze afscheid van hem, met de bede, dat hij toch vooral terug mocht keeren.

Zoo is onder den kennelijken zegen des Heeren de begeerte naar het Evangelie bij de Kaffers gewekt. En daaruit laat zich hunne bede verklaren: > Kom over en help ons"

In hoofdzaak was dit wel bekend, maar toch was én de herinnering aan én de aanvulling van het bekende, allerminst overtollig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen