Uit de Pers.

Gaven we een vorig maal u't de Bazuin Ds. Gispen's officieelen zwanenzang, ziehier iets uit Dr. Bavinck's eersteling.

Omtrent Ds. Gispen schrijft hij:

Wars van eenzijdigheid, liet hij beurtelings naar deii eenen en naar den anderen kant zijne stem K'aarschu.wend tegen alle overdrijving uitgaan. Begiftigd met iets van dien fijnen geest, die onder den naam van humor bekend staat, zag hij in de wijsheid der menschen nog altijd iets van hunne dwaasheid en ijdelheid doorgltiren tn speurde zijn oog in der sn^nschen dwaasheid nog altijd een trek van hooge.e u-ijsheid. Daarom behoorde hij nooit geheel tot de eene of tot de andere partij. Waar een ander de lichfzijde zag, mericte hij de scha duwzijde op; en als menigeen niets dan gebreken ontdekte schiep hij er behagen in, om de deugden in het licht te stellen. Hij iag-de dingen, de vr.iagstnkken en personen andeis dan ieder ander. Hij had eene eigene visie en gaf die in ^ijne «Brieven aan een Vriend te Jeruzalem" weer. En daarom v/aren deze zoo geliefd en werden zij zoo gs'etig gelezen. Zij hadden eene frischheid en oorspronkelijkheid, welke iedereen boeide, ook dengene, die er soms de dupe van was.

Verrassend waren zij ieder oogenblik, omdat zij de indrukken vertolkten van een door en doo; persoonlijk, individueel karakter.

Ook voor dezen H, Redacteur van de Bazuin is thans de ruste aangebroken. Zij lijkt hem zelf be geerlijk toe, en onzerzijds zij ze hem van harte ge gund. Maar v/ij nemen van hem als Redacteur geen afscheid, zonder hem uit naam van de Cura toren der Theol. School, van de medewerkers en lezers van de Bamiin openlijk dank te zeggen voor de getrouwe diensten, die hij door dezen zijnen arbeid den kerken bewezen heeft; voor de inspan ning en toewijding, die hij zich getroost, voor de aangename uren, die hij vooral door zijne Brieven aan de lezers verschaft heeft. Met leedwezen zien wij hem ook als Schrijver dezer Brieven heengaan. Zoo gaarne hadden wij gezien, dat bij, als Redac teur aftredende, toch deze Brieven voortgezet had. Maar de geachte Briefschrijver meende anders te moeten beslissen. Wij hebben dit besluit te eerbiedigen, doch hopen, dat hij nog menigmaal iets op het hart moge hebben, hetwelk tot spreken en schrijven hem dringt, en dat hij daarvoor dan eene plaats begeere in de Bazuin. Hare kolommen blij ven voor zijn woord ten allen tijde geopend.

Dan zegt hij omtrent zijn eigen optreden:

Met het oog op de geschiedenis van de Bazuin, en op hare vroegere leiders had de thans optredende H.-Redacteur redenen genoeg kunnen vin den, om de door Curatoren op hem uitgebrachte benoeming onder dankbetuiging voor de eer be leefdelijk van de hand te wijzen. Valsche nederigheid behoeft volstrekt niet te baat genomêS^cte worden, om tegen het opvolgen van Brummelkamp en Gispen in den persarbeid op te zien.

En wat hem er meer van terug had kunnen houden, is die persarbeid zelf. Wie rust en stilte en vrede begeert moet zich niet werpen in den stroom van het zenuwachtige, gejaagde, overspan nene persleven. De reusachtige ontwikkeling van de pers in deze eeuw heeft haar wel tot eene macht gemaakt, maar tot eene macht zoowel ten kwade als ten goede; zij heeft eene buitengewoon zware verantwoordelijkheid gelegd op de schouders van hem, die aan haar arbeid zijne krachten geheel of gedeeltelijk wijdt.

En als dan de toestanden, waarin de pers op treedt, van kritieken aard zijn; als er zooveel verdeeldheid is ook onder broeders en zonen van hetzelfde huis; als er zooveel gevajr bestaat, om wantrouwen te voeden, bedoelingen te miskennen, door woorden te kwetsen; en als daarbij de zwakheid van eigen moed en de kleinheid van eigen kracht beseft en het woord der Schrift bedacht wordt, dat wie in woorden niet struikelt, een volmaakt man is — dan is er overvloedige reden, om zich van den arbeid voor de pers te onthouden en in stilheid sterkte te zoeken.

Maar er kunnen omstai-digheden zijn, die, ons persoonlijk voor ons zelven, afgedacht van anderer oordeel, de vrijheid ontnemen, om ons terug te trekken en den plicht opleggen, om te doen wat onze hand vindt om te doen. De Bazuin is van haar ontstaan af te nauw met de Theologische School verbonden geweest, dan dat zij, die aan deze School arbeiden, voor haar lot onverschillig zouden mogen zijn. Zij heeft een te schoon verleden achter zich, zij vertegenwoordigt een te merkwaardig stuk in de historie der Nederlandsche kerk, zij is draagster van eene te edele traditie, dan dat de nieuwe Redacteur, toen hij er toe geroepen werd, haar zijne diensten weigeren mocht. En zoo heeft hij althans tijdelijk, zoolang deze arbeid hem geen hindernis in den weg legt voor de vervulling der taak, die in de eerste plaats op zijne schouders rust, met de leis|ing van dit weekblad ten voordeele van de Theologische School zich belast.

En voorts omtrent de samenstelling der redactie dit:

Er is daarbij, wat rnoed geeft en de .taak vergemakkelijkt, Im.Tiers staat den H Redacteur de Heer C Mulder terzijde, die in dienstvaardigheid nimmer tekort schiet, allerlei zorgen voor de uitgave steeds gaarne op zich neemt en nu ook weer zijne hulp, zijn raad en daad rnet groote bereidwilligheid heeft toegezegd.

Voorts is de H, - Redacteur van de Bazuin door een staf van medewerkers omringd, die verreweg het grootste deel van hare kolommen week aan week met hunne pennevruchten vullen, allen voor hun eigen stukken de volle verantwoordelijkheid dragen, en alzoo den arbeid van den Redacteur aanmerkelijk verlichten.

En eindelijk is de Redacteur zelf, gelijk * ij vertrouwen mag, aan de lezers van de Bazuin niet onbekend Eene lange introductie meent hij niet noodig te hebben. Met vreugde des harten en met dank aan God heeft hij indertijd de vereeniging der kerken begroet, die uit de Scheiding van 1834 en uit de Doleantie van 1886 geboren zijn. Met blijdschap verneemt hij telkens, dat de ineensmelting der plaatselijke kerken voortgaat, en de on derscheidingen van A en B wegvallen.

Op dezen grondslag moet voortgebouwd worden, ook met betrekking tot de opleiding van de toe komstige dienaren des Woords, v/elke thans de broederen nog verdeeld houdt Ook in deze zaak zal er allengs meerdere overeenstemming komen, als het belangrijke vraagstuk maar van alle zijden in het licht gesteld en onder de oogen der kerken gebracht wordt. Er is geen reden, om te dezen aanzien te vreezen, wel, om met het oog op het verleden te hopen en te vertrouwen. De Heere gaf ons reeds zooveel; Hij z.al ook dit mindere ons niet onthouden, indien wij bet van Hem begeeren in Christus' naam

Voor die eenheid, welke in kerk en opleiding zoo dringend noodzakelijk is en naar vermogen ook door de Bazxiin zal bevorderd worden, is het echter geenszins vereischt, dat allen hetzel'de den« ken en oordeelen en het bovendien nog zeggen op dezelfde wijs. Er zijn vele soorten van stemmen in de wereld en gecne derzelve is zonder stem. God heeft in de eenheid de verscheidenheid lief. En ook in de gemeente worden aan de leden verschil lende gaven des Geestes geschonken, opdat zij deze ten nutte en ter zaligheid van elkander gewilliglijk en met vreugde zouden aanleggen.

De Bazuin heeft van meet af dit standpunt in genomen. Zij laat allerlei stemmen hooren, die uit de Gereformeerde kerken opkomen. Zij is geen per soonlijk blad. Redacteur en medewerkers verschillen waarschijnlijk onderling in niet onbelangrijke punten; en ook voor anderen blijft zij, voorzoover dit mogelijk is, ruimte beschikbaar stellen.

Te midden van de andere bladen, die er in de Gereformeerde kerken verschijnen, zal dus de Ba ztnn ongetwijfeld een eigen toon, en naar wij ho pen, eén zeker geluid laten hooren. Maar dat deert niet, mits de eerc Gods voor allen het hoogste zij en de broederlijks leefde blijve. Eenvormigheid is ook in de kerken een vloek.

Vergelijking tusschen dezen redacteur en zijn voorganger is niet wel mogelijk. Ze zijn daartoe te andersoortig, boeiend elk op eigen terrein en met eigen gaven.

Wat naar Jeruzalem ging en wat uit Kampen te komen staat, verschilt tezeer in inhoud en strekking.

Toch zal de Bazuin er niet minder belangrijk < .!oor worden; en we zullen ook onze lezers in staat stellen, van het beste wat ten beste gegeven wordt, het profijt te hebben.

Slechts één vraag zouden we ons willen veroorloven.

In het slot van onze tvi'cede aanhaling wordt van het titelblad overgenomen de uitdrukking: Ten voordeele der Theologische School.

Vergissen we ons, of is dit in 1892 alleen financieel bedoeld ?

En ook, gaat men het anders vertolken, verkrijgt het dan niet een antithetischen zin, en loopt daardoor het accoord, op dit tetder punt in 1892 getroffen, geen gevaar?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen