Offepande des Lofs.

Amsterdam, 12 April 1901.

Eerst nu ontvingen we Dr. Bavinck's; Offerande des Lofs, een boekske waarmee we daarom zoo ingenomen zijn, omdat het de idéé van de belijdenis in al haar stralen doet uitschieten, en dit doet op zoo bevattelijke wijze, dat ook het gewone kerkelijke publiek het gemakkelijk volgen kan.

Vooral in onzen tijd was aan zulk een geschrift behoefte. Lange jaren heerschte een Christelijk universalisme, dat de kerken afbrak. Bij reactie dook nu het confessionalisme weer op, en begon de kerken te herbouwen. Doch juist hierin stak het gevaar, dat de gemeenschappelijke grondslag van alle Christelijke belijdenis onzichtbaar zou worden.

En lees nu, hoe treffend juist en schoon Dr. Bavinck hiertegen zijn waarschuwing schrijft:

„Toch, al zijn de verschillen nog zoo groot, die tusschen de belijdenissen der Christelijke kerken bestaan, wij mogen ten slotte de eenheid niet over het hoofd zien, die er desniettemin op duidelijke wijze in openbaar wordt. Zoo licht loopen wij gevaar van eenzijdigheid. Het valt niet tegen te spreken, dat-er verschil en strijd is over ieder artikel des geloofs. Maar starende op wat de geloovigen van elkander scheidt, vergeten wij toch al te licht datgene, wat hen samenhoudt en verbindt. Achter de oneenigheid wijkt de overeenstemming dikwerf al te diep voor onzen blik terug.

„En toch is ook deze overeenstemming aanwezig. De geloovigen zijn allen een, niet uitsluitend in geestelijk opzicht, wijl zij al te zamen Christus ingelijfd en leden van zijn lichaam zijn, maar ook nog in dien uitwendigen zin, dat een zichtbare band alle Christelijke kerken en belijdenissen omsloten houdt en tegenover alle niet-Christenen afzondert.

„Wel is er geen Christendom boven de geloofsverdeeldheid. De verschillen tusschen de ontelbare Christelijke kerken en belijdenissen zijn aan de punten van overeenstemming niet mechanisch toegevoegd. Men kan de eerste van de laatste niet aftrekken, zoo, dat er een volkome gelijke som overblijft. Elke belijdenis is een organisch geheel. De Roomsche is Roomsch ook in de belijdenis van de twaalf artikelen des geloofs, welke door alle kerken worden aangenomen. Gereformeerden en Lutherschen, Wederdoopers en Remonstranten zijn van elkander onderscheiden niet alleen in de leer van de verkiezing, van de kerk, van het sacrament, maar ook in die van God, van Christus, van schepping en voorzienigheid, van verzoeningen rechtvaardiging.

„Maar er is toch een Christendom in de geloofsverdeeldheid; eene eenheid, die, goed bezien, veel grooier en van oneindig meer beteekenis is dan alwat de geloovigen onderling verdeelt en scheidt. Al moge die eenhé d zich niet laten losmaken uit de verscheidenheid, zij is toch desnielemin waarlijk en werkelijk in haar aanwezig en komt er klaar en duidelijk in voor den dag. En al bepaalt zich eerfè geschreven confessie dikwerf hoofdzakelijk tot uiteenzetting van het verschil; in de ongeschreven artikelen, in de gebeden, in de vruchten des geloofs, in de werken der barmhartigheid komt eene treffende overeenstemming aan het licht. De onvolkomen belijdenis der lippen Iaat menigmaal aan het geloof des harten geen recht wedervaren.”

Dit is het juist. De pluriformiteit, mits als uitstraling van het ééne leven in den gemeenschappelijken wortel.

En deze overtuiging nu is in heel dit boekske in bondige en toch glasheldere taal aan het woord.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen