GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

INGEZONDEN STUKKEN.

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

INGEZONDEN STUKKEN.

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

[Buiten virantwoordelijkJitid van de Redactie]

Geachte Redactie

Hetgeen in de laatste tijden geschiedt met betrekking tot de Theol. School te Kampen trekt niet alleen de aandacht, maar ik geloof dat door velen, niet alleen uit de vroegere Chr. Geref. maar ook uit de vroegere Ned. Geref. pijnlijk gevoeld is het heengaan der Proff. Bavinck en Biesterveld en het besluit van Dr. Bavinck, waarbij hij de redactie der Bazuin neerlegt. Ik geloof werkelijk, dat ook vele B-broeders, al schrijven ze niet in de bladen, dien toestand diep gevoelen.

Het is mijn doel niet om te schrijven over de Arnhemsche Synode of ovei de Proff. Ba vinck en Biesterveld, noch over de Curatoren. Daar is al te veel over geschreven. Maar ik wenschte wel te spreken over iets, dat naar ik hoop, nog in veler hart leeft bij A en B.

Het is toch opmerkelijk en tevens bedroevend, dat wanneer men de stukken leest in de verschillende bladen, men eenerzijds Jde schuld van den huidigen toestand geeft aan „de Doleerenden" zooals men ze dan liefst noemt of aan enkelen uit hen, en andererzijds aan de partij die „een beginsel" maakt van de eigen inrichting.

En dan wordt er wel geklaagd, dat wij tot bespotting geworden zijn voor de wereld, maar ik vraag toch met allen ernst: Is het wonder ? Zal het zoo beter worden?

Als de een schrijft: Heilig A en schuldig B, en de ander alleen schuld schijnt te kunnen vinden bij zekere mannen van A, meent men dan voor God waarlijk, dat dit de wijze is om uit de ellende te geraken?

Zijn wij dan blind? Is er in de gansche geschiedenis van '92 af geen oorzaak om te erkennen, dat van beide zijden de hand in den boezem gestoken moet worden ?

Ik meen, dat voor ons als kerken toch ook geldt en voor de woordvoerders in de pers, wat in 't persoonlijk leven naar Gods Woord ook de eenig rechte weg is.

Als twee broeders met elkander in onmin geraakt ïiju, meent men dan dat ze elkander vinden willen door eikander de schuld te geven, of door uit te zoeken wie wel de eerste aanleiding geweest is, of door op een weegschaaltje te wegen, wie de meeste schuld heeft ?

Of is het naar Gods Woord en de practijk van het Christelijk leven alzóó, dat beiden schuld moeten erkennen ? Ja, dat ook degene die voor zichzelven meent, dat de ander meer schuld heeft, nochtans de eerste nog moet zijn om (niet voor den vorm, maar) in oprechtheid schuld te erkennen en de broederband te bieden ? Dit geschiedt niet — en daardoor woedt de strijd voort en daardoor zijn wij zelf schuld, dat wij tot een bespotting worden.

Het is wel mogelijk, dat het verkrijgen van eenheid in opleiding voor langen tijd nu onbereikbaar zal zijn na de benoeming van nieuwe hoogleeraren te Kampen, maar — aan den broederstrijd en de verwarring kan een einde komen, als het zoowel van de eene als van de andere zijde ernst is om niet slechts te strijden voor eigen ideeën (waarvoor tevergeefs van één van beide zijden besliste aanwijzing uit Gods Woord te geven is) maar om de verbreking van de eenheid der kerken en de toenemende verwijdering nog te voorkomen.

Het trof mij daarom zoo smartelijk toen Ds. Gispen onlangs schreef, dat men in onze dagen niet meer scheen te moeten komen met de vermaning om in de schuld te komen, maar dat men maar beproeven moest langs den weg van redeneering uit de ellende te komen. Ik gevoelde, dat er waarheid lag in zijn schrijven, als men de bladen leest, doch is het niet diep treurig als in de Geref. kerken dit de toestand is ?

Dit woord moest mij van het hart met de bede, dat men eens niet met redeneering zich zocht vrij te maken, maar dat waarlijk overwogen worde of, dit niet in de eerste plaats de weg is tot herstelling van wat nu reeds bedorven werd. Want om 't met , deze namen eens uit te drukken : noch Amsterdam nóch Kampen gaat in dezen vrij uit. ƒ " /

Met dank voor de plaatsing

G. L. GORIS, V. d. m.

Hoek van Holland, 30 Dec. 1902.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zondag 11 januari 1903

De Heraut | 4 Pagina's

INGEZONDEN STUKKEN.

Bekijk de hele uitgave van zondag 11 januari 1903

De Heraut | 4 Pagina's