Binnenland.

MEETING van de Friesche Afdeeling van den Ned. Bond van Jongelingsvereenigingen op Geref. Grondslag.

De op Woensdag 28 Oct. jl. gehouden Meeting van de Friesche Calvinistische Jongelingschap is bij vernieuwing uitnemend geslaagd. Dank zij de flinke organisatie der Afdeeling, de offers der vrienden, de zorge der Meeting commissie en den bijstand van de Leeuwarder „Phénix", De drie zalen Visser waren geheel gevuld, toen de wakkere voorzitter Ds. Gideon Boekenoogen van St. Annaparochie de vergadering, ruim half twee opende, een paar coupletten van het Bondslied liet zingen, en voorging in een aangrijpend gebed.

Kort en krachtig heette de Voorzitter de honderden welkom, vrienden en belangstellenden uit alle oorden der Provincie met zonnige aangezichten saamgestroomd. Wijzende op het voorrecht, van den Heere God ons geschonken, gaf de afdeeling getuigenis met hoeveel energie wordt opgekomen voor de Gereformeerde Beginselen, welker toepassing op alle terrein, in 's levens worsteling om de Eere Gods, eerst een Recrutenschool eischt te doorloopen. Met verzekering, dat de vergadering kwart voor vijf secuur zou worden gesloten, zoodat niemand op heete kooien behoefde te zitten om naar alle richtingen tijdig den vertrektrein te kunnen halen, stelde de Voorzitter de Sprekers van J den dag zeer sympathiek aan de bezielende schare voor, die daarop geestdriftig aanhief:

„Ons wenkt het beeld der Vaad'ren."

Waarbij een guit, met het oog op de te ver wachten verschijning van een Saulsfiguur met een Davidshart, ooiijk ef kens fluisterde:

„Ons wenkt op groote Zooien, " „het beeld van Van der Molen."

Doch eerst verkreeg Dr. B. Wielenga uit de stad van Fontanus het woord over het aangekondigde, zeer nieuwsgierige onderwerp: Zionisme en Chiliasme of , , De eeuwige Jood een teeken der tijden, "

Zeer interessant aan de hand van de volgende zes stellingen:

1. Het Zionisme in zijn meest algèmeenen vorm is het streven, aan de Joodsche natie weer een zelfstandig volksbestaan in haar eigen land te verzekeren. • 11

2. Oorzaak van het ontstaan van het Zionisme is het verlevendigd besef, dat zelfs in de eeuw van nationale en burgerlijke vrijheid, de assimilatie (ineensmelting) met de andere volken niet gelukken zal.

3. Dat die assimilatie, ook na 19 eeuwen verstrooiing niet geheel geschied is, is een wereldprobleem, dat alleen in hét licht der bijzondere openbaring kan worden opgelost.

4. Toch is het Zionisme niet een Godsdienstige beweging, die aan Chiliastische verwachtingen voedsel geeft, maar een zuiver nationale, politieksociale, hoogstens ethische beweging, die aan het oude. Orthodoxe Messianisme vijandig is.

5. Het is mogelijk, dat eens eene groote, massale overplanting van Joden door het Zionisme slagen zal; maar een opbloei van de Joodsche natie tot volk zal noch naar Zionistisch-politieke, noch naar Chiliastisch godsdienstige idealen worden verwezenlijkt.

6. Het Zionisme is in zoover een machtig teeken des tijds, dat het heenwijst op een onbewust gevoel van het naderend einde, en dus bewijs is van de spoedige wederkomst van Christus. Spreker begon met een vraag van Frederik de Groote, die vroeg: „Geef rne een bewijs van de waarheid des Bijbels." Een predikant tot wien de vraag gericht was, antwoordde: de Joden. Hij had er kunnen bijvoegen: en het land Kanaan. Verder begon Spr. te behandelen de legende van den eeuwigen Jood, zooals deze zich voordeed gedurende de eerste dagen der Christengemeenten en later omtrent het jaar 1543. Ahasveros is de verpersoonlijking van het volk dat eeuwen leefde. Is Kanaan eeuwen het centrum vr.n gedachten en voorstellingen voor geheel de wereldgeschiedenis geweest, ook nu zijn op dat vergeten plekje aller oogen gericht. Het Jodendom wil naar Kanaan temg, maar heeft thans zijn verwachting gesteld op het geld, op den God dezer eeuw. Vergelijk daarom Jozua en den tegenwoordigen leider van het Zionisme.

Zal Zion het middelpunt worden van een nationalen Jodenstaat ? Zal Christus een aardsch koninkrijk herstellen in Kanaan voor Zijn wederkomst ?

Beide vragen beantwoordt Spr. met een beslist neen. Spr. vraagt verder, wat is teajood? Is het een afstammeling van Juda? neen; van Jakob? neen. Hij spreekt alle talen, en toch, ieder kent een Jood. De Jood is „Job" onder de volken der aarde, en draagt immer het kenmerk van lijden. Overal liet zijn pad bloed en tranen achter zich.

Gewone menschen laat men met vrede, alleen het buitengewone trekt aan. Is dat zoo niet met de Joden? Het Joodsche volk droeg een stempel van Godswege. De ondergang van Jerusalem is de genadeslag aan een misdadig volk toegebracht en heeft het tot den huldigen dag het genadebrood van zijn vijanden moeten eten. In de geschiedenis zien we één groot marteltijdperk, dat slechts eindigen zal op den laatsten dag.

Gedurende de middeleeuwen waren ze in werkelijkheid vogelvrij verklaard. Ze mochten geen handwerk drijven, enz.

De Reformatie schonk hun betere behandeling, maar de Revolutie deed voor hen de zon der vrijheid opgaan, en, op bevel van Napoleon, verklaarde het Sanhedrin: „Parijs zal ons Zion zijn."

Maar waarom is dan het Zionisme juist ontstaan in dit huidige tijperk der vrijheid voor den Jood?

Vóór Spr. het antwoord geeft op deze vraag, schildert hij den moord van Kisjenew in afgrijselijke tafereelen, en wijst er op hoe de statistiek aangeeft, dat ongeveer 80 pCt. van de Joden wordt verdrukt. Spr. beschouwt daarna de stoffelijke omstandigheden van den Jood in Oost-Europa, en schildert den toestand, waarin hij verkeert ten opzichte van openbare betrekkingen. De Jood leeft als op een vulkaan. Het staatsrecht van West Europa heeft den Jood tot een staatsburger gemaakt, maar toch, waar een straatjongen den Jood met vuil werpt, daar gaat de regeering hem met wetten beschermen. Hij is en blijft een Jood (en dit is nog immer een scheldnaam).

Het Zionisme is geen sporadische!poging van den enkeling, maar een nationale beweging geworden, die thans staat onder leiding van Theodoor Herschel. Spr. schildert het enthousiasme, dat onder de menigte leefde op het internationale congres der Joden in Bazel, waar de gedachte van 't Zionisme werd belichaamd in een plan der toekomst.

Het Zionisme is het zoeken van een eigen volksbestaan der Joden, in den weg i^an een eigen volksbewustzijn. Het wil zich ontworstelen aan de cultuurvolken, waarin de Joden leven, om zich een eigen bestaan te verzekeren.

Daarom moet de term „Zionisme" ruim worden opgevat, opdat de Jood aan zijn oorspronkelijke roeping zal kunnen beantwoorden. De wereld slaat met een glimlach deze beweging gade. Is het Zionisme een smachtend verlangen naar den Christus, die nog immer wordt verwacht? — Neen, het Zionisme is geheel iets anders. Het is ten openbaring, on-Messiaansch. Het is geen godsdienstige, maar een zuiver nationale politiek sociale beweging, naarEngelschimperialistisch model,

Het Zionisme is aan alle hoog gevoelen gespeend en wil enkel zijn een zuiver politieke beweging. Het geeft aan Chiliastische verwachtingen geen voedsel. Het is een beweging, die aan het oude Orthodoxe Messianisme vijandig is.

God zal het wonder om Israël als natie te herstellen, niet doen.

De scheur in het voorhangsel zal niet worden genaaid. Maar de Jood is en blijft voor de Kerk een teeken van Gods gerechtigheid. Hij is de droeve caricatuur van wat hij vroeger geweest is.

Waaraan heeft het Joodsche volk verdiend, dat iedereen bijna anti-Semitisch is? Is het niet, omdat hij geroepen heeft:

„Zijn bloed kome over ons en onze kinderen!"?

Dat volk is ook een teeken van Gods trouw. De aristocratische trekken van den koning zijn in het caricatuur niet uitgewischt. De eenige ood blijft het stempel der verlatenheid dragen en toch blijft hij nationaal. Toch heeft de Jood verschillende deugden, die den Christen beschamen. (Denk aan de zorg der kinderen voor de ouders).

God zal straks de groote massa toebrengen, en de enkele bekeerde Joden zijn slechts voorboden van den komenden rijken oogst. Israel zal nationaal gered worden in Zijn volheid.

Ten slotte noemt spr. het Zionisme een machtig teeken des tijds, dat heen wijst op een onbewust gevoel van het naderend einde, een bewijs van de spoedige wederkomst van Christus. De Jood blijft ons de type van den jagenden en zoekenden mensch naar Christus.

Een warm applaus vertolkte treffend den dank der vergadering. Had de stem iets forscher, de woordenkeus soms meer inheemsch kunnen zijn, het geheel was boeiend en leerrijk. Bij het einde van de wintercampagne zal men de rede in druk zeer gaarne zien verschijnen,

Aan debat was weinig behoefte voor 't moment. Vriend Popta van Witmarsum vroeg alleen of de verharding der Joden, die men algemeen waarneemt, ook volgt uit de stelling, dat de Joden als volk de zonde tegen den Heiligen Geest gedaan hebben.

Dr. Wielenga bevestigde deze vraag, en wees er op, dat de Joden niet persoonlijk, maar als volk die zonde hebbei bedreven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen