Overheid en religie

Amsterdam, 30 Deo. 1904.

Bij de jongste debatten over de begrooting heeft Dr. de Visser een woord gesproken over de verhouding tusschen den Staat n de religie, dat niet in de paperassen van de Handelingen mag begraven worden.

Hij zeide er dit van:

Een Christelijk staatsman is voor mij niet iemand, die a tort et a travers een Christelijken Staat naar de gedachte van zijn hoofd wil vormen en fatsoeneeren; maar een die met Staat en volk Christelijk handelt in dezen zin, dat hij er het beste van zijn hoofd en hart voor over heeft, om zijn volk langs historischen weg van het gebrekkige tot het betere op te voeren. Daarbij is de taak van den Christelijken staatsman om te zoeken, welke loten van den nieuwen tijdgeest op dien ouden stam kunnen en moeten worden ingeënt. Ik stem terstond toe, dat deze kunst een zeer fijne en zeer moeilijke is. Voor mij zijn zedelijkheid, recht en staat Christelijk, omdat zij onder den invloed van het Christendom zijn geworden en leven, maar niet Christelijk, omdat zij tot datzelfde Christendom moeten opleiden. Dit is en mag nooit de roeping zijn van recht en van Staat, omdat deze immer op treden met dwingende kracht, en de godsdienst alleen tiert in de sfeer van volkomen vrijheid.

Wie den Staat te hulp roept voor het Christelijk gelosf, staat feitelijk dit laatste tegen. En dat niet alleen, hij misvormt den eersten, omdat hij zijn beschouwing van het Christendom aan het georganiseerde volk zal moeten opleggen. Ja, Mijnheer de Voorzitter, ik ga nog verder. Ik ken geen grooter vijand van den Staat dan den staatsman, die hem wil leiden en wringen naar een bepaald-dogma. Van dat streven toch moet het gevolg zijn verzwakking van de nationaliteit en aantasting van de persoonlijke vrijheid.

Zonder met elk woord in te stemmen, mogen wij toch wel uitspreken, dat deze verklaring ons van harte verblijdde.

Indien heel de Christelijk-historische groep, ook de schake^ring, die in Friesland gevonden wordt, hiermede instemt, dan zouden we zeker een schrede verder zijn gekomen op den weg, die naar vereeniging leidt.

Het is volkomen juist wat Dr. de Visser opmerkte, dat noch het staatsbelang noch de persoonlijke vrijheid duldt, dat de staat een bepaald dogma tracht in te voeren.

We zouden er alleen aan willen toevoegen, dat ook Christus' eigen woord dit verbiedt. Mijn Koninkrijk is niet van deze wereld. En: wie het zwaard neemt om mijn zaak te verdedigen, zal door het zwaard vergaan.

Alleen met geestelijke wapenen mag de Christelijke Kerk strijden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen