Met machteloosheid geslagen.

Wie in dezen zomer de handelingen der Haagsche Synode vergeleek met die der Synode van Utrecht, heeft wel gevoeld hoe scherp het contrast was.

Alle hoop van de broeders in de Hervormde Kerk was gevestigd op een „orthodoxe" Synode. Wanneer de Synode „om" was, dan zou wel blijken welke veerkracht in de vaderlandsche Kerk nog school. Het kon langer of korter duren; de omzetting der classicale en provinciale besturen ging niet in één dag; maar de orthodoxie won veld en het legerke der modernen kromp voortdurend in.

Welnu, deze Synode was in haar meerderheid orthodox.

Ze begon met tot haar voorzitter te kiezen den rechtzinnigen predikant Ds. Gunning. En juist deze Synode toonde dieper dan ooit, met welk een machteloosheid de orthodoxie in de Hervormde Kerk geslagen is.

Over de zaak-Bahler spraken we reeds en we laten dit droeve proces thans rusten.

Maar er stond zooveel meer op het Synodaal Agendum.

De plannen tot reorganisatie der Hervormde Kerk waren thans in behoorlijken vorm gegoten; ondersteund door duizenden in de Hervormde Kerk, werden ze bij de Synode aanhangig gemaakt; de rapporten der praeadviseerde commissie waren breed, omslachtig; maar de Synode zelf was hopeloos verdeeld, toen het op een beslissing aankwam. En ten slotte, omdat de kracht tot baren ontbrak, ging het heele reorganisatieplan in den doofpot van een commissie, die de „zaak nader zal onderzoeken en verslag zal doen aan de Algemeene Synodale Commissie vóór i Mei e. k.”

Niet minder belangrijk was het vraagstuk van het „nader verband tusschen Kerk en Zending" te leggen. Reeds lang hebben de Gereformeerde broeders gevoeld, dat de particuliere Zendingsgenootschappen een aanklacht zijn tegen de Hervormde Kerk, die voor de Zending niets doet. Een krachtige actie kwam op, om tusschen de Kerk ea de Zending een nader verband te leggen, de eerste stap in de goede richting. Maar de bezwaren waren zoovele; Kerkomarming zou leiden tot Kerkverarming; en het slot was, dat een nader verband „voorlbopig" niet zal worden gelegd.

En om nu nog een proeve te leveren van dit Synodaal onvermogen: op deze Synode kwam ook in een der laatste zittingen aan de orde de reorganisatie van de Theologische faculteiten. Ook dit vraagstuk o g was primordiaal. Het beheerscht voor een groot deel het kerkelijk leven. Het was door de orthodoxe groep aan de orde gesteld. In de Tweede Kamer had het tot onderwerp gestrekt van een ernstige beraadslaging. Bij de politieke verkiezingen was het een shibboleth geworden. Zelfs de Synode scheen een vorig jaar even onder den indruk en vroeg aan alle theologische professoren in haar dienst een officieel advies. Die adviezen kwamen in. De zaak was dus rijp voor behandeling. Maar de rapporteerende commissie adviseerde „eene afwachtende houding aan te nemen en zich van elke handeling in deze zaak te onthouden." En de Synodale leden waren zoo suf en moe van al hun arbeid, dat ze maar besloten de geheele zaak te verschuiven tot een volgeade Synode.

De reorganisatieplannen in den doofpot eener commissie.

Het verband tusschen Kerk en Zending „voorloopig" niet nader te regelen.

En de zaak der Theol. faculteiten verschoven naar een volgende synode, met het schooae praeadvies „om zich van elke handeling in deze materie te onthouden.”

Toont deze orthodoxe Synode niet, hoe machteloos, hoe onvruchtbaar, hoe geesteloos de Hervormde Kerk is?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen