Geen Exodus.

Prof. Visscher merkt in het Gereformeerde Weekblad op, dat hij door de Doleantie een Exodus te noemen, geenszins bedoelde een oordeel uit te spreken over de beweging van 1886. Indien hij het doel der actie van 1886 had willen karakteriseeren, dan zou hij gezegd hebben, dat ook toen gemikt was op vrijmaking der Kerk. Het woord Exodus gebruikte hij alleen, omdat de uitslag niet aan dat doel beantwoord had. Voorts erkent hij gaarne, dat de Gereformeerde Kerken in haar streven ok nu niet van separatisme mogen bechuldigd worden:

En wij hebben zelfs de verwachting uitgeproken, dat nog de Gereformeerde kerken zich p dat standpunt plaatsen, en daarom zullen edewerken om zoo mogelijk de vrijmaking te erwezenlijken. Wel een bewijs, dat wij ons het treven der Gereformeerde kerken als geheel eschouwd niet separatistisch van aard denken. ij zijn ten volle overtuigd, dat zij waarlijk oelen op behoud van oas volk bij de belijenis ons van de Vaderen overgeleverd.

Het misverstand, dat door het woord xodus ontstaan kon, is daardoor voldoende pgehelderd. We hebben geen oogenblik getwijfeld aan de goede bedoeling van Prof. Visscher, maar waar we in menig opzicht van harte sympathiseeren met zijn streven, moest te meer zorg gedragen worden, dat niet een min juiste terminologie ons in den hoek van een valsch separatisme drong.

Ten slotte merkt Prof. Visscher op, dat de weg van 1886 niet de eenige is en het zoeken van een anderen weg tijd en geduld vordert.

Daarover kan geen verschil tusschen ons zijn. Maar dat wij den weg van i886 niet den eenig mogelijk achten om tot vrijmaking te komen, zal evenmin verrassen. En al zou het zeer zeker te wenschen zijn, dat in afzienbaren tijd die vrijmaking bereikt werd om de velerlei hooge en ernstige belangen, die daarmede verbonden zijn, de Heraut begrijpt zeker evengoed als wij, dat de jarenlang kunstmatig aangekweekte wanbegrippen en kerkeKjke antipathieën, die zich soms nog bovendien op personen concentreeren, niet gemakkelijk overwonnen worden. Er zal een strijd gevoerd moeten worden om de Gere formeerden weer te verzamelen om de belijdenis, die van geen volkskerk weet. En wie merkt op de bitterheid, die het optreden van den Gereformeerden Bond heeft gewekt, niet het minst bij hen, die in theologische beginselen ons het meest nabij schenen te staan, die gevoelt, hoe diep die waanvoorstellingen en illusies wortelen, zelfs bij menschen, wier ontwikkeling betere dingen zou doen hopen, en hoe noodig het is, dat met het zw? ard der beginselen de worsteling wordt aangevangen, opdat wij worden vrijgemaakt door het Woord des Heeren zelf

Naar het ons voorkomt, heeft Prof, Visscher niet te klagen, dat we zijn. optreden met wantrouwen hebben begroet. Of er behalve Separatie en Doleantie nog een derde weg te vinden is, zal de toekomst ons moeten leeren. Gaarne willen we echter geduld oefenen, en we zijn het hierin met Prof. Visscher van harte eens, dat aan elke actie moet vooraf gaan een bearbeiding van het volk, dat nog aan de Gereformeerde belijdenis vasthoudt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen