Voor Kinderen.

TWEE WERELDEN.

BEVREDIGD,

XII.

Zooals te begrijpen was, kon grootvader niet wijgen over hetgeen met zijn kleinzoon was oorgevallen.

De dominee had er trouwens al van ge'noord. „En nu weten we eigenlijk niet wat te doen" zei de oude man verdrietig. Bij den bakker lijft Kobus toch niet. Wie weet hoe gauw stuurt-die hem ook weg. Mijn kleinzoon valt nu.bitter tegen. Ik had altijd gehoopt, dat hij mij in het timmervak zou opvolgen, maar daar omt niets van. En toch is Kobus niet lui f onverschillig".

„Neen wezenlijk niet" zei de dominee; „hij is een van mijn beste leerlingen op de catechisatie en niet slordig ook. Trouw in 't komen en stipt in 't leeren. Maar ik denk dat hij in 't bakken en timmeren geen lust heeft", „Neen hij wil teekenen, maar wat geeft dat? " „Teekenen" Dat leeit hij immers? " „Nu niet meer. En dat was ook bouwkundig teekenen, zooals bij het timmeren te pas komt." u daar hield hij ook wel van, maar liefst eekent hij landschappen en dieren en menschen. Hij had laatst den voorzanger uitgeteekend, en 't leek sprekend'".

„Hebt u hier ook zulke teekeningen ? " vroeg de predikant.

„Ja zeker, wilt u ze eens zien? " Meteen stond de oude man op, ging naaiF

een andere kamer en kwam weldra terug met een pak, dat hij op tafel lei en opende. Daar kwamen allerlei teekeningen voor den dag, ook, tot niet gericge verbazing van den dominee zijn eigen afbeeldsel.

„Dat dacht u zeker niet" sprak grootvader lachend: „vindt u dat het lijkt? " 't Is lastig, ook hier, over zichzelf juist te oordeelen, vriend. Maar ik zou zeggen : Ja 't lijkt heel goed. Hoe heeft hij dat zoo weten te maken ? " te maken ? "

„Wel hij zag u zoo dikwijls voor zich op den predikstoel en zoo, denk ik, heeft hij het klaargespeeld".

„'tis knap" zei de leeraar, de teekeningen een voor een beziende. Dat had ik niet achter Kobus gezocht. Mij dunkt als hij last en aanleg heeft voor de teekonkunst is het daarmee best te beproeven."

„Ja, maar dat zal heel wat kosten, dominee; en dat kunnen zijn ouders onmogelijk betalen. 't Was veel beter dat hij wat verdiende". „Ik zal eens over de zaak nadenken" zei de leeraar, die nu over wat anders ging spreken en daarna vertrok

Nu moet ge weten dat de predikant een zeer bemiddeld man was, wat heel goed kwam. Want al bediende hij meer dan één dorp, toch zou hij moeilijk hebben kunnen leven van zijn jaarwedde. Nu gaf hij die grootendeels weg aan de armen.

Hij hield van Kobus, gelijk die van hem. De leeraar nu had zeer goed opgemerkt, dat de jongen allesbehalve een suffer was en ook dat de teekeningen bijzonder goed waren, althans voor iemand die nog zoo weinig had geleerd. Wie weet, als Kobus zich wat meer oefende, wat er dan van hem groeien kon. £n zoo duurde het niet lang of de predikant verscheen weer op de Zandhoeve om er met Kobus ouders en met grootvader over te spreken, 't Slot van de zaak was dat Kobus verlof kreeg den bakker zijn diensten op te zeggen en voortaan zich aan de teekenkunst te wijden. Men zou dan zien hoe 't ging. De dominee zou het onderwijs betalen, dat in de naaste stad werd gegeven, waarheen onze vriend driemaal per week een wandeling moest maken. Dat deed hij echter gaarne. Zijn groote vreugd was, dat hij nu niet meer in de bakkerij behoefde te zijn en zich geheel overgeven kon aan datgene waarheen zijn hart hem trok.

Van Rika, aan wie hij alles geschreven had, kreeg Kobus een briefje, waar onder anderen in stond, dat hij heel goed gedaan had, met geen timmerman of bakker te wordtn, daar hij wel wat beters kon doen. Hij moest nu maar zien heel knap te worden. Dan zouden de menschen hem ontzien, hij zou een heel heer wezen, en dan moesten ze geen van beiden op bet dorp blijven. Daar kon iemand toch nooit verder komen; er woonden ook zulke boersche menschen.

't Was gelukkig maar, dat Kobus op deze taal weinig lette. Hij was al te verblijd dat het zoo liep. Op het dorp vond hij het opper best; met de menschen kon hij bet nog even goed vinden als Rika vroeger, eer de groote stad haar hoof: je in verwarring had gebracht. Nu 't eenmaal zoo/er was als thans, zou alles wel gaan.

Wij lezen in Exodus 35 vs 30, 31, 34, 35 en vervolgens in hoofdstuk 36 : i. „Daarna zeide Mozes tot de kinderen Israels : Ziet, de Heere heeft met name geroepen Bezaleël, den zoon van Uri, den zoon van Hur, van den stam van Juda. En de Geest heefc hem vervuld met wijsheid, met verstand, en met wetenschap, namelijk in alle handwerk. Hij heeft hem ook in zijn hart gegeven anderen te onderwijzen, hem, en Ahóliab, den zoon van Ahisamach, van den stam van Dan. Hij heeft ze vervuld met wijsheid des harten, om te maken alle werk eens werkmeesters, en des allervernuftigsten handwerkers, en des borduurders, in hemelsblauw, en in purper, in scharlaken, en in j6ja linnen linnen, en des wevers; makende alle werk, en bedenkende vernufu'gen arbeid. Toen wrocht Bezaleël, en Ahóliab, en alle man, die wijs van harte was, in denwei ken de Heere wijsheid en verstand gegeven had, om te weten, hoe zij maken zouden alle werk ten dienste des faeiligdoms, naar alles, dat de Heere geboden had."

Hieruit, gelijk uit meer, blijkt ons, dat de gaven en krachten die in den mensch zijn, ook voor kunst en arbeid, hem door God zijn geschon ken. Een kunstschilder, een toonkunstenaar, een bouwmeester kunnen ook door hun werk God prijzen, hun Maker, die hun 't verstand gaf en de bekwaamheid, 't Komt er echter mede op aan om gaven en krachten te besteden tot eei des Heeren, die er in te bedoelen, endatd; en helaas veel kunstenaars niet,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen