Heel ons volk

Amsterdam, I Maart 1907.

Heel ons volk heeft meegeleefd in het ontzettende treurspel, dat op onze kusten plaats vond.

Een kreet van ontzetting steeg op toen de eerste mare kwam van het offer, dat de zee had gevergd. Aan rampen van aardbevingen, van verstikkingen in mijnen, van stormen, die veel schepen doen vergaan, rampen waarbij niet minder menschen omkwamen, waren we in den laatsten tijd schier gewend geraakt. Maar dat aiies vond in het buitenland plaats en sprak niet zoo machtig tot ons gevoel. Maar nu dat sterkgebouwde schip, met zijn talrijke bematining en passagiers, dat bijna de haven binnen was, vlak bij onze kust werd opgelicht door de golven en op de bazaltblokken werd neergeploft, om in twee stukken te breken en weg te zinken In de diepte, zagen we als voor onze oogen dien doodstrijd der bemanning en werden de snaren der ziel met Innerlijk medelijden bewogen.

En dat diepe medelijden met hen die zoo plotseling den dood in den golven vonden, ging gepaard met die angstige spanning of de weinige schipbreukelingen, die op het wrak een schuilplaats hadden gevonden, nog gered zouden kunnen worden. We zijn trotsch op die kloeke zeehelden, die geen doodsgevaar ontzagen om worstelende door de brekers heen die mannen en vrouwen te bereiken. Onze Prins Hendrik, die zelf toeijlde om het reddingswerk te lelden, heeft daardoor de liefde en dank van heel ons volk verv/orven. En een zucht van verlichting ontsnapte aan de borst, toen eindelijk het bericht kwam, dat de laatste levenden waren gered.

Bevreemdend is het echter, dat met de reddingboot alleen een pastoor der Roomsche Kerk uittoog om geestelijke huip en bijstand te bieden. Voor den moed van dien pastoor hebben we allen lof.

Bij hem althans leefde het besef, dat in zoo bangen nooi niet alleen voor het lichaam, maar ook voor de ziel hulp noodig v/as.

Maar voor ons, Protestanten, ligt hierin iets beschamends. Niet éea predikant ging mee aan boord Zelfs hoorde men niet van eenige geestelijke vertroosting, die aan de geredden of aan de diepbedrcefde familieleden der gestorvenen gebracht werd. Rome trad terstond handelend op, maar de Protestantsche Kerken lieten alleen bij de begrafenis van zich hooren.

Nu kan dat aan toevallige omstandigheden liggen, omdat aan den Hoek van Holland juist een pastoor woont. Maar dit feit staat toch niet op zichzelf. Onze soldaten in A'jeh spreken met de grootste bewondering en liefde over een pastoor, die hun gevaren deelt, voor hun geestelijke behoeften zorgt, hun zieken verpleegt. Telkens leest men in de dagbladen, dat gekwetsten of verongelukten op straat ia een roomsch gesticht worden binnengebracht en daar met de grootste zorgvuldigheid verpleegd worden. Een ijver, waartegenover Protestantsche onverschilligheid vaak maar al te droef afsteekt.

Met zekere laatdunkendheid op dezen „ijver in goede werken" van de Roomsche Kerk neer te zien, baat u niet. Rome wint daardoor in de publieke opinie aan invloed en kracht. Veeleer hebben onze Protestant sche Kerken tot zichzelf in te keeren, en te vragen of het woord van Christus ook niet tot ons gesproken is: Laat uw licht schijnen voor de menschen, opdat zij uw goede werken mogen zien en uw Vader, die in de hemelen is, verheerlijken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen