De jongste samenkomst onzer kerken

Amsterdam, 25 September 1908.

De jongste samenkomst onzer kerken in synodale vergadering, heeft zich gekenmerkt door een zeldzaam broederlijken geest, die wel het best daaruit bleek, dat alle gewichtige besluiten met eenparigheid van stemmen werden genomen.

Dit wil daarom niet zeggen, dat er nooit verschil van meeuing was. Bij sommige voorstellen is dat verschil ook rond en eerlijk uitgesproken. Maar dat verschil leidde geen oogenblik tot animositeit. Eer was er een drang van broederlijke liefde, om trots dit verschil van inzicht toch tot eenheid van besluit te komen. Geen meerderheid dreef met stemmen dommekracht haar gevoelen door; geen minderheid bleef hardnekkig een non possumus handhaven. Men zocht en vond een middelweg, waarin beide groepen, zonder verloochening van eigen overtuiging, zich konden vereenigen. En bij het afscheid nam elk lid der Synode den indruk mede, dat nog geen Synode zoo kalm, zoo rustig, zoo broederlijk-eensgezind was verloopen als deze Synode te Amsterdam.

Reeds daarom is deze Synode van hooge beteekenis voor den gang van ons kerkelijk leven. Toen in 1892 de beide Gereformeerde kerkengroepen saamvloeiden in de eerste generale Synode te Amsterdam, was er wel bij menigeen vrees, of broeders met een zoo verschillend historisch verleden achter zich en met zoo veelszins anderen kijk op de vraagstukken van het kerkelijk leven, op den duur wel in vrede saam zouden kunnen wonen. Geheel ongegrond was die vrees niet. Aan beide zijden stonden uitersten, die door overdrijving vaak tot botsing aanleiding gaven. Meer dan één Synode kwam saam, terwijl de barometer op storm stond, en de atmosfeer met electriciteit overladen was. En alleen aan de genade en trouwe onzes Gods was het te danken, dat, trots de geprikkeldheid der kerkelijke hartstochten, een scheur in de pas tot stand gekomen eenheid niet getrokken werd. Maar allengs heeft men elkaar over en weer beter leeren verstaan. Het wantrouwen in eikaars bedoeling week. De band der eenigheid des geloofs werd sterker gevoeld. En althans op deze Synode was de tegenstelling van A en B, om deze namen te gebruiken, geheel verdwenen.

Voor die verrassende uitkomst zij de dank gebracht aan God den Heere, die zoo onze kerken heeft geleid. Daarom gaan we vol moed en hope de toekomst tegen. Verschil van inzicht zal er altijd ook in onze kerken wel blijven. Voor de rechte ontwikkeling van ons kerkelijk leven is dat zelfs noodig. Door wrijving van gedachten wordt de waarheid eerst gekend. Maar dat verschil van inzicht mag niet een tegenstelling v/orden, waardoor de band der liefde schade lijdt, en onze beste kracht in broedertwist wordt verteerd. Onze kerken hebben een te ernstige roeping in ons volksleven tegenover de machten van ongeloof en zedelgk bederf, dan dat ze de wapenen tegen zonen van 'tzelfde huis zouden keeren, in stee van tegen den gemeenschappelijken vijand.

Moge die roeping ook door onze kerkelijke pers nog beter worden verstaan. Er is niet altijd heilig vuur op het altaar gedragen. En onze kerken lijden daaronder. Wantrouwen kan zoo licht gezaaid worden, maar als die plant eenmaal wortel heeft geschoten, is het zoo moeielijk haar weer uit te rukken. Zij daarom aan ieder, die als voorlichter van ons volk wenscht op te treden, de geest van wijsheid en voorzichtigheid geschonken, waardoor de jongste Synode onzer kerken zich heeft gekenmerkt.

Wie den vrede.van Jerusalem liefheeft, bidt daarom.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen