De „zaligverklaring“ van Jeanne

De „zaligverklaring" van Jeanne d'Arc, die dezer dagen te Rome zal worden afgekondigd en straks wel door haar „heiligverklaring" zal worden gevolgd, heeft aan­ eiding gegeven, dat de Roomsche pers ok in ons land zich in het bijzonder met eze heldengestalte uit Frankrijks historie eeft bezig gehouden en den roem van haar deugden op hooggestemden toon verkondigt.

Al valt het moeilijk in het levensbeeld K van Jeanne d'Arc, gelqk dit v/erd overge­ G leverd, de juiste grenslijn te trekken, die m verdichting van werkelijkheid scheidt, toch h voelt ook de protestant bewondering voor Ihdohsna het eenvoudige landmeisje uit Domremy, dat met de lelieblanke vaan in de hand, moed insprak aan moedelooze mannen, het zwaard greep om haar land en koning te redden, het leger zegevierend ter overwinning tegen Engelands overheersching leidde en daarbij al haar kracht putte uit haar onwankelbaar geloof aan haar goddelijke roeping. Haar psychisch leven met zijn l geheimzinnige stemmen en wonderbaarlijke a visioenen, moge evenals de profetische gave zebpzdg haar geschonken, ons voor een psychologisch raadsel plaatsen, we denken er toch niet aan met een platvoersche rationalistische critiek de oplossing van dit raadsel alleen in bedrog, opzettelijk of onopzettelijk, te zoeken. Een heroïsche inspiratie valt bij haar zeker niet te ontkennen, al kleedde die inspiratie zich voor haar bewustzijn in de geloofsvormen van haar tijd. En al kunnen we moeilijk van haar martelaarsdood spreken, omdat ze niet stierf voor haar religie — haar beulen waren even goed roomsch als zij — toch wekt haar tragisch uiteinde op den brandstapel wel diep de deernis van het menschelijk hart en omgeeft haar vaderlandsliefde met meer dan heroïschen glans.

Te verwonderen is het dan ook niet, dat de Roomsche Kerk zich van deze in Frankrijk zoo populaire figuur wil meester maken om het getal harer „heiligen" te vermeerderen, al verzwijgt de Roomsche Kerk daarbij wijselijk, dat niet de wereldsche maar de geestelijke rechtbank haar als heks, ketterin, afvallige van het geloof en afgodendienares veroordeeld heeft. De Roomsche Kerk, in wier naam dit vonnis geveld is, heeft tegen Jeanne d' Are dus wel iets goed te maken. Maar wel klinkt het ietwat zsaderling als de Maasbode Jeanne d' Are verheerlijkt, door te beweren, dat ztj „door God geroepen werd om in de wereldgeschiedenis een rol te spelen van allesoverheerschende beteekenis, een rol waardoor toch immers verhinderd werd, dat het Roomsche geloof, het Katholieke leven van toen, in zijn hart getroffen werd door overheersching van het Protestantsche Engeland over het Katholieke Frankrijk".

Nu weegt men in een panegyrie niet elk woord op een goudschaaltje, maar dat Jeanne d'Arc, die in 1431 stierf, verhinderd heeft, dat het Protestantsche Eiigeland over het Katholieke Frankrijk heerschte, is toch wel wat te kras. Natuurlijk weet da Maasbode evengoed als wij, dat Engeland in 1431 nog geheel Roomsch was, evenals Frankrijk, en moet de uitdrukking „het Protestantsche Engeland" wel proleptisch bedoeld zijn. Maar ook zoo opgevat, toont dit citaat toch, tot welke extravagantiën men vervalt, wanneer men in Jeanne d'Are niet een nationa'e heldin, maar een heilige en martelares voor het Roomsche geloof wil vereeren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen