Een treurig tegenbeeld levert,

Een treurig tegenbeeld levert, wat de Weèker dezst dagen schreef.

Een onzer Gereformeerde Kerken - de naam wordt niet genoemd - had zich tot den Kerkeraad der Chr. Geref. Kerk gericht met het volgende schrijven:

„De raad der Gereformeerde Kerk alhier „veelt zich gedrongen om ter uwer kennisse te „brengen, dat hij niet liefdeloos en werkeloos „wil nederzitten, waar ter deser plaatse buiten „de Kerk, die hij de eer heeft te dienen, nog „eene andere kerkformatie is, die naar hij aan „neemt, ook wenscht te buigen onder Gods „Woord en te leven naar eene zelfde belijdenis „en onder eene zelfde verordening.

„Bad niet onze lijdende Borg en Hoogepriester: „Vader, ik wil dat zij één zijn" en dringt die „bede niet om weg te doen, al wat die eenheid „in den weg staat? Het is uit dezen hoofde, „Brosders, dat ondergeteekenden vragen: Heeft „deze bede ook bij u de begeerte gewekt, om „in eenigheid des waren geloofs wederkeerig „met hen te leven? en zoo ja: Zijt gij bereid „om met ons te overleggen, welke weg daartoe „het spoedigst en het veiligst leiden kan?

„Het zal ons eene oorzaak van groote vreugde „zijn, op deze vragen een gunstig antwoord van „u te ontvangen."

U.t dit schrijven spreekt, men voelt het, een broederhart.

Er is hier geen woord van verwijt over hetgeen in het verleden ligt. De blik wordt alleen gevestigd op het droeve van den gedeelden toestand der Kerk, die met Christus bede niet bestaan kan. En de uitnoodiging, om saam een weg tot hereeniging te zoeken, is zoo ruim mogelijk gesteld.

Ziehier wat de Wekker, die dit schrijven publiceert, er aan toevoegt:

Men moet toch maar durven. De kerkeraad, ie bovenstaand verzoek aan den kerkeraad der hrist. Geref. Gemeente richt, is ontstaan na 1886 door de Doleantiebeweging. Deze kerke aad dacht er in die jaren niet over, zich te voegen bij de Kerk in ons vaderland geopenbaard als de Kerk die zich boog onder Gods Woord en de gereformeerde belijdenis, n.l. de hrist. Geref. Kerk in Nederland. Da kerkeraad keurde toen ook het oprichten van tegenkerken goed. Later vereenigde men met de Cbrist. Geref. Kerk, doch niet eerder voordat de laatste haar beginsel, in 1888 te Assen nog gehandhaafd, verloochend had. Een deel der Christ. Geref. Kerk bleef voortbestaan, en nu zal men dat gedeelte ook ontrouw willen maken aan het beginsel van 1834, overeenkomstig artikel 27—29 onzer belijdenis?

Men moet maar durven. Onder opheffing van I den tekst: „Vader, Ik wil dat zij één zijn heeft men in 1892 eene vereeniging trachten tot stand te brengen, welke nu nog de droevige vruchten van strijd en verwarring en leergescbil draagt. Zou men nu waarlijk meenen, dat wij van die treurige vrucht ook gediend zijn?

Wil men waarlijk vereeniging, welnu, de weg om tot de Christ. Geref. Kerk over te gaan, staat nog altijd open. Dien weg wilde men in 1886 niet 'op. Zon bedoelde kerkeraad thans tot andere gedachten gekomen zijn? Of zit er wat andera achter? Wil men ten tweeden male scheuring brengen in de Christ. Geref Kerk?

Teekent de Friesche Kerkbode hier niet terecht bij aan, dat heel dit stukje één zonde is tegen de broederlijke liefde.

En evenzeer zijn we het van harte met haar eens, dat uit dit antwoord wel blijkt, dat de tijd voor zulke welgemeende pogingen blijkbaar nog niet rijp is.

Er zal nog wel een geslacht over heen moeten gaan, voordat de broederband weer trekgen gaat.

Maar dat dit eens geschieden zal, is zeker.

Waar eenheid in het geloof is, daar kan op den duur de zondige verdeeldheid geen stand houden.

Bloed is dikker dan water, zeggen onze naburen.

En geestelijke verwantschap trekt nog sterker dan verwantschap door bloed alleen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen