Voor Kinderen.

DE BLINDE KUNSTENAAR.

IV.

DE SCHULDIGE.

Al hun moed bijeengarend, begaven de twee mannen zich naar het orgel, vanwaar de geheimzinnige tonen nog steeds door klonken.

De koster had zich van een lantaarn voorzien en voorzichtigheidshalve zijn dikken wandelstok meegenomen. Zoo gingen ze er op af, terwijl inmiddels ettelijke buren, die mee het vreemde geluid hoorden, zich op straat hadden begeven of uit de geopende vensters elkaar toeriepen, wat die muziek in den nacht toch beduiden mocht.

De koster was nu de orgeltrap genaderd. Voorzichtig bleef hij staan, en riep:

„Wie is daar op het orgel? ”

Hij wachtte even, doch er kwam geen antwoord.

Hij herhaalde zijn geroep, doch weer vernam hij niets.

„Dan er op los!" zei de koster.

Nu gingen beide de trap op, weldra betraden zij het orgel, de koster lichtte met de lantaarn rond; het schijnsel viel op .... blinden Joseph!

De knaap zat voor het speeltuig en speelde er wakker op los, als ware hij de organist die den dienst leidde. Van het binnenkomen der twee had hij blijkbaar niets vernomen.

Ziende dat zij met geen geesten, maar slechts met een knaap en nog wel den bekenden, blinden te doen hadden, bekwamen de twee mannen van alle ontsteltenis. De koster trad toe en legde de hand op Joseph's schouder.

De jongen uitte een kreet van schrik, en staakte onmiddelijk zijn spel.

„Wat doe je hier? " vroeg de koster driftig. „Is dat een manier van doen; zoo'n burengerucht bij nacht te maken. En hoe durf je het wagen, zoo ongevraagd op het orgel te komen en te spelen? ”

„En weet je wel, vriendje", voegde de buurman er min geruststellend bij, dat het je leelijk ks^n opbreken. Je hebt de rust in de buurt gestoord, je hebt zonder verlof eens anders eigendom gebruikt, je werd bij nacht aangetroffen op een plaats waar je niet behoort, — dus zal er heel wat kunnen zwaaien als de politierechter er achter komt”.

Joseph doorleefde angstige oogenblikken. Gelukkig had hij aan de stem den koster herkend, die bij wist, dat hem niet ongenegen was, en wiens grs^mstorigheid al begon te minderen.

„Och mijnheer, " sprak Joseph smeekend, vergeef me dat ik....”

vergeef me dat ik...." Op dit oogenblik werd er weer luid gebeld. Ook kon men duidelijk voetstappen en stemmen daarbuiten vernemen.

„Weet je wat, buurmati", sprak de koster, „ik zal den jongen meenemen in mijn huis. Ga jij naar buiten, want de buurt loopt uit, en zeg aan de vrienden wat er gebeurd is en dat zij gerust weer naar bed kunnen gaan. Anders duurt de onrustigheid misschien wel den halven nacht”.

De buurman ging zijn boodschap doen, de koster nam Joseph mee, sloot weer de deur, en vroeg toen den knaap eens uit te leggen wat hij eigenlijk op het orgel was komen doen“.

't Viel onzen Joseph niet moeilijk daarvan uitlegging te geven. Hij vertelde van zijn harmonica van zijn iust om te weten hoe het orgel in elkaar zat, en de vriendelijkheid van den organist en ook dat hij, Joseph, zoo gaarne eens zelf het orgel zou bespelen. „Toen ik eenmaal wist", zei de knaap, „hoe het orgel werkt, wilde ik ook eens beproeven, cf ik nu de tonen kon voortbrengen. Maar ik wist dat niemand mij verlof daartoe zou geven. Daarom wilde ik het in 't geheim doen”.

„En begreep je dan niet dat het toch zou gehoord worden? " vroeg de koster, die geroerd werd door het eenvoudig verhaal van den armen, blinden knaap.

„Wel een beetje", zei Joseph, „en daarom begon ik met heel zacht te spelen. Maar het ging zoo goed en het klonk zoo mooi, dat ik eindelijk aan niets dan aan het spel dacht, en 't zoo luid deed dat de menschen bet hoorden, Nu zal oom ook merken, dat ik 's nachts niet thuis ben geweest, en als dan nog de rechter het hoort....

En Joseph barstte uit in tranen.

„Kom jongen, " sprak de koster goedhartig „wees nu maar bedaard. Het zal zoo'n vaart niet loopen. Maar haal voortaan niet meer zulke dwaze streken uit, want anders kon het wel eens mis worden. Met je oom zal ik wel spreken, in de hoop dat hij 't je vergeven zal, dat je zoo de vrijheid hebt misbruikt. En de rechter zal er ook wel buiten blijven. Maar weet je, wie het hooren zai? de Deken i) en dat kon wel eens ten gevolge hebben, dat je voortaan geen voet meer op het orgel mocht zetten. Maar nu gaan we rusten, je hebt ons leelijk gestoord. Heb js soms nog honger? ”

Joseph kon niet goed neen zeggen. Hij, kreeg een stuk brood, at het haastig op, sn kreeg toen voor dien nacht een slaapplaats bij den koster. Wel bood Joseph, voor v/ien dag en nacht gelijk, waren, aan naar huis te gaan. Maar de koster zei terecht: „Joegen dat zou allicht weer burengerucht geven en je hebt al genoeg op je kerfstok. Morgen echter, kun je gaan”.

En zoo geschiedde, 't Was juist geen lieflijke ontvangst die Joseph verbeidde. Want oom had de af wezigheid van den knaap laat in de nacht bemerkt, en was dcodelijk ongerust hem gaan zoeken. Thans moest Joseph alles opbiechten en 't gevolg was een niet onverdiende straf van acht dagen te moeten thuiszitten, iets waar de knaap altijd bijzonder veel tegen had. Doch oom zei: „Wie 's nachts er uitloopt, moet dan maar over dag thuis blijven”.

1) Keti priester van de Engelsche kerk, die het opzicht had over de kerkelijke zaken.

CORRESPONDENTIE.

Verschillende vragen hopen we in het volgend nummer te beantwoorden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen