Met stillen rouw

Met stillen rouw in het hart gedenken ok wij het heengaan van onzen hooggechatten broeder Ds. Gispen in de ruste, ie God voor zijn volk heeft weggelegd. Want in hem is zulk een kostelijke chat aan onze Kerken ontnomen.

Man van singuliere gaven in alles, wist ij, die nooit wetenschappelijke studie geoten had, zoo vol, zoo rijk en zoo diep e schatten van Gods Woord voor de geeente te ontsluiten. En zoo als hij dat oord kende, kende hij ook het menscheijk hart in al zijn nooden, worstelingen, twijfelingen en afdwalingen. Daarom was zijn prediking' altoos frisch, aangrijpend, sprekend tot het hart. Daarom bleef, trots het klimmen zijner jaren, de gemeente altoos even gaarne naar hem luisteren en stroomden de kerken bij hem vol. Hij gaf levensbrood aan den hongerige, medicijn voor den kranke, een pelgrimsstaf voor den moede. De eenvoudigste kon hem volgen en de meest geleerde genoot van de fijnheid zijner opmerkingen, de raakheid zijner beelden, het eigenaardig licht, dat hij over eiken tekst deed opgaan. Bovenal, hij sprak nooit of hij voelde, dat er een Woord Gods tot zijn ziel was gekomen, dat hij tot de gemeente te brengen had. Daarin lag het geheim van de wondere bekoring, die van zijn prediking uitging.

En niet minder dan door zijn prediking heeft Gispen invloed uitgeoefend door den uitnemenden arbeid, dien hij leverde voor de pers. Voor de journalistiek had hij zeldzame gaven. Hij leefde mee in heel het leven van zijn tijd, kerkelijk en poliliek, sociaal en wetenschappelijk, wist op boeiende wijze zijn meening te zeggen over al de brandende vraagstukken van den dag, deed dit steeds op origineele wijze en gaf daarbij blijk van een gezond oordeel en scherp opmerkingsvermogen. Zijn brieven aan een vriend in Jerusalem waren jarenlang het groote aantrekkingspunt in de Bazuin en schiepen als 't ware een nieuw journalistiek genre, waarin Gispen wel nagevolgd, maar zeker niet overtroffen werd. Niet het minst was dit te danken aan de kostelijke gave van humor, die hem eigen was; beter dan iemand zag hij zoowel bij tegenstander als vriend het dwaze, het gemaniereerde, het onnatuurlijke, en wist op zoo geestige wijze, met zulk een gullen lach op de lippen, met al het bekrompene en kleinzielige den spot te drijven, dat zelfs wie een tik op de vingers kreeg, hem toch nooit gram kon zijn.

Daarbij was Gispen, het werd terecht in een niet christelijk blad opgemerkt, nooit exclusief. Hoezeer hij met al den ernst van zijn geloofsovertuiging de Gereformeerde belqdenis liefhad en voor die overtuiging steeds rond en open uitkwam, hij was nooit blind voor de gebreken in eigen kring en wist het goede ook in andere richtingen te waardeeren. Partijman wilde hij niet zijn. Het nemini me mancipavi: ik heb mij aan niemand verknecht, was ook zijn leuze. Hij had slechts één Heer, zijn Meester in de hemelen. Hem te dienen en te verheerlijken was de lust van zgn hart.

Hoe rijk de vrucht van zijn levensarbeid voor dien Heer is geweest, zal eerst de toekomst openbaren. Om lof van den mensch was het hem, die in beminnelijke bescheidenheid zichzelf steeds op den achtergrond hield, nooit te doen. Hij was zichzelf daartoe te diep bewust van het gebrekkige, dat ook onzen uitnemendsten arbeid aankleeft. Maar zijn blijmoedig en kinderlijk geloof zal blgven getuigen, ook nadat hij gestorven is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen