Voor Kinderen.

IN EN DOOR HET LEVEN.

VI.

IN DEN VREEMDE.

Dat men over een tocht naar het Oosten zoo oordeelde, was niet onbegrijpelijk. Daaraan waren, als gezegd, allerlei gevaren verbonden en geen geringe.

In de middeleeuwen was dit zelfs in bijzondere mate het geval, en gaf aanleiding tot de kruistochten. Uit dien tijd dagteekent. naar men wil, 't spreekwoord: „Om zeep gaan." Met die zeep wordt bedoeld zeep uit Jeruzalem, dié oudtijds in de geneeskunst zeer beroemd was. Haar te gaan halen, was echter zóó gewaagd, dat de uitdrukking ongeveer dezelfde beteekenis kreeg als: „Om het leven komen."

Nu was dit in den tijd waarvan wij hier spreken, wel anders geworden, maar toch duurde de reis nog altijd heel lang, verscheiden maanden, en bad ook nog andere bezwaren dan de ontzettend hooge kosten. Deze laatste kwamen vootal daaruit voort, dat men, cm in het Oosten veilig te reizen en niet uitgeplunderd te worden, telkens een gewapend geleide noodig had, wat zeer kostbaar was. Maar tevens werd de reiziger bedreigd door stormen op de zee, door roovers te water en te land, door vijandige menschen en wilde dieren.

Wij kunnen ons moeilijk zulke tijden voorstellen. Toch hebben de menschen van toen zich er niet door laten ontmoedigen.

We weten b.v. hoe in denzetfden tijd waarvan we bier spreken, ook een koopman te Londen lust kreeg om een reis naar het Heilige Land te doen. Hij volbracht ook zijn voornemen, doch geraakte in het Joodsche land in groot levensgevaar. Een leeuw vertoonde zich namelijk plotsehng op zijn weg en dreigde den koopman te veiscaeuren. Doch de Heere God bewaarde den reiiiger, die nog als door eeu wonder werd gered.

Toen bij nu veilig en wel weer in Engeland was teruggekeerd, gevoelde hij zich vervuld van lof en dank aan God voor zijn gelukkige redding. Daarom nam bij een zekere som gelds en bepaalde, dat elk jaar in een kerk over zijn uitredding zou gepredikt worden, en wel op den vetjaardag daarvan. Uit de rente van^ net geld zou voor de preek worden betaald.' Die preeken motsten ook gehouden worden, al was hij zelf reeds ge& torven.

Zoo is ook werkelijk geschied. Nog altijd wordt jaarlijks te Londen de preek geaouden, welke men de „Leeuwenpreek" noemt. Of het er vol bij loopt weet ik niet, doch we zien dat er wel reden was om een tocht naar Jeruzalem niet licht op te vatten.

Toen eenmaal tot de reis besloten was, werden groote toebereidselen gemaakt. Men kon toen maar niet zoo als nu, een plaatskaatt nemen voor Alexandrië in Egypte b.v. De heer Knobel en zijn vrouw zouden met den reiswagen naar Venetië gaan. Daar lagen altijd schepen die op de Levant voeren, d. i. Turkije en Griekenland. Op zulk een schip kon men dan plaats bespreken naar het Oosten. Op reis werden meestal de Joniscbe eilanden aange-• daan, die toen aan de republiek Venetië behoorden; verder eenige Gcieksche plaatsen en eilanden en eveneens Turksche (wat wij nu Griekenland noemen, stood onder Turksch gezag). Dan gmg de reis verder zuidwaarts ooeestal naar Egypte, van waar men het Heilige Lind bereikte. Gij zult wel zeggen dat dit een omweg was, maar eigenlijk Palestina heeft slechts één haven n.l, Jaffi of Joppe en die is nog ver van veilig-'t Was veel gemakkelijker uit Egypte lüét land Kanaka te bereiken.

De beide dochtertjes konden bezwaarlijk de groote reis meemaken, hoe gaarne de ouders dit ook zouden gewild hebben. Waren er geen dringende redenen geweest, dan zouden de laatsten zelf niet zijn gegaan. Zij hadden echter bloedverwanten in Saksen van waar zij, gelijk wij weten, zelf indettijd gekomen waren. De meisjes zouden dus bij de familie in Saksen vertoeven, zoo lang de ouders afwezig waren, dat kon naar men berekende hoogstens een jaar zijn. Of dit uitkwam zullen wij zien.

Intusschen hielden de lessen op het heerenhuis op, tot groote spijt van Chrisiina, die er steeds met lust aan had deelgenomen.

BRIEFWISSELING.

V. K. te G. L. Uw brief in orde ontvangen,

G. te K. De boeken der Maccabtëa behooren tot de zoogenaamde Apocriefe, die ge in oude Statenbijbels tusschen het Oude en het Nieuwe Testament vindt. Er staat zeer terecht echter een waarschuwing bij om deze boeken niet op een lijn te stellen met de Kanonieke, die den Bijbel vormen.

De Maccabeesche boeken, drie in getal, bevatten echter volstrekt niet de geschiedenis, (waarover de Schrift zwijg) van het Joodsche volk, van 400 vóór Caristus tot het jaar i. In dien tijd bad men geen nieuwe Godsopenbaring omtrent den komenden Verlosser. De Maccabeesche boeken nu vermelden alleen den opstand, door welken de Joden zich vrij vochten van de overheerscning der Syriërs onder welke zij ongeveer 200 jaar vóór Chiistus waren gekomen.

Om een vrij volledig overzicht te hebben van de 400 jaar hierboven aangeduid, kan men terecht bij Fiavius Josephus. Dat was een Joodsch geschiedschrijver, die kort na Christus leefde en die ons ook den ondergang van Jerusalem verhaalt. O/er het laatste gedeelte der 400 jaar kan men ook bij andere oude schrijvers wel iets vinden. Een zeer goed overzicht van een en ander geeft het boek „Geschiedenis der Israëlieten" enz. door T. M, Looman.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen