Uit de Pers.

In de Geref. Kerk bespreekt Ds. Lingbeek de oude quaestie, hoe te doen, zoo in het Hervormd Genootschap ongeloovige leden uwer Gemeente bij een anderen kerkeraad belijdenis gaan doen, en dan eischen, bij u tot het H. Avondmaal te worden toegelaten. Avondmaal te worden toegelaten.

Eerst herinnert hij aan het te Amsterdam gebeurde in 1886, en vraagt dan, of thans die toen zoozeer gewraakte toestand verbeterd is? Helaas, neen.

Zóó was 't in den jare 1886.

Nu tellen wij reeds 1913,

­ Er is in dien tijd veel veranderd.

De Synode onzer Kerk »giDg om< . Aan de jarenlange tyrannie der liberalen over de Kerk van Christus is, tenminste voor een tijd, een einde gekomen.

Maar wat ook veranderde en omging, nog altijd ligt in onze Kerk dieeelfde steen des aanstoots en geen poging is, voor zoover ons bekend is, gedaan om dien eindelijk eens af te wentelen.

En zoo is dan in menige, menige orthodoxe gemeente de toestand dezelfde als door inzender hierboven werd geschetst. Üe predikant kan arbeiden en zijn best doen om de gemeente uit haar diep verval op te richten en bij de waarheid te behouden. Maar aan den éénen kant lijdt zijn werk voortdurend afbreuk, doordat al wat der waarheid vijandig is, en tegen den dienst des Heeren gekant, zich gemakkelijk in eene naburige gemeente laat aannemen om dan, in de eigene gemeente weergekeerd, voor de heerschappij van het ongeloof te gaan ijveren. Aan den anderen kant wordt, wat hij met veel moeite heeft opgebouwd, voortdurend afgeknaagd door de Afscheiding, die met leedvermaak zulke toestanden opmerkt, er tergende de getrouwen op wijst, en hun tot moedeloos wordens toe toeroept: hoe kunt gij in zulk een kerk nog langer blgven?

In één woord: onze orthodoxe gemeenten zijn als een kaars, die aan beide kanten is aangestoken en die, hoe gij haar ook vasthoudt, mOet vergaan.

Dit ergert Dr. L. zeer diep:

Maar niet minder reden vinden wij hier om den orthodoxen leden onzer besturen, vooral onzer Synode, toe te roepen: Bekommert 't u dan ganschelijk niet, dat wij vergaan ?

Vliegt het vuur u niet van alle kanten uit naar buiten, als gij hoort wat de geloovige gemeenten, terwijl gij het bestuur in handen hebt, hebben te lijden ?

Kunt gy nog over één ander ding met elkander zitten te beraadslagen, zoolang zulke steenen des aanstoots voor uwe geloofsgenooten niet zijn uit den weg geruimd?

Maar nu de slotsom. De reglementen, zegt Ds. L., zijn nu zoo verramponeerd, dat thans de kerkeraad in elk geval machteloos staat.

En wat moet dan de predikant, de ouderling doen, die trouw aan zijn Zmder wil blijven?

Weigeren ?

Niet tot het H. Avondmaal toelaten ?

­Het Sacrament heilig houden?

Helaas, neen.

Vraagt eindelyk iemand of er, wanneer dat alles niet mocht baten, geen reden voorhanden is om met' onze kerk te breken, dan antwoorden wij van neen.

In zulke verschijnselen zien wg een oordeel des Heeren over ons en onze Kerk.

Onder dat oordeel wegloopen, zal het oordeel niet wegnemen en ons niet baten.

Wat wel zal baten, is als het oordeel ons brengt tot een nauwer onderzoeken van onze wegen en tot een vermeerderd zoeken van het aangezicht des Heeren. Voor onszelf en voor onze kerk.

Eén ding begrijpen we hier niet. De schrijver zegt:

Het zal ons tot een nauwer onderzoek van onze wegen brengen, en men begint met welbewust het Sacrament des Heeren onder zijn persoonlgke leiding te laten ontheiligen.

Altoos hetzelfde raadsel.

Waarom is nu Ds. L, op dit cardinale punt niet doorgegaan?

Hij loopt er liever omheen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen