Buitenland.

Duitschland. De Gemeinschaftsbeweging.

Ten gevolge van de Oxforderbeweging in 1875, waarvan Pearsall Smith de ziel geweest is, ontstonden de Duitsche sGemeinschaften«, dat zijn vereenigingen van belijders van den Christus tot onderlinge opbouwing.

Deze beweging organiseerde zich in drie conferenties. Ie De radicale, sterk.Darbystisch gekleurde Blankenburger Conferentie, die in 1886 het eerst saamkwam. Zij was tegen de Volkskerk gericht. Luther heeft haar wel gesticht, maar deze reformator »zaaide daardoor op het vleesch«. Elke Theologie is volgens deze conferentie uit den Booze.

2e. De meer gematigde voorstanders der Gemeinschaften vereenigden zich in den Gradauer Conferentie, die in 1888 gesticht, sedert 1898 in "Wernigerode saamkomt. Haar voorzitter is graaf Pückler.

3e. De Eisenacher Conferentie, in 1901 door Lepsius gesticht, is steeds meer eene Theologische vereeniging geworden, die zich »ook« met de Gemeinschaften bezig houdt. Deelnemers zijn o. a. Von Bodelschwing, Kahler, Cremer, Lütgert.

De Pinksterbeweging, die in 1907 van uit het door aardbevingen geteisterd Californië zich over de wereld verspreidde, leidde tot de wildste geestdrijverij (het spreken in tongen en doorelkander bidden), 'maar ze heeft er ook toe medegewerkt j dat de toestanden helderder werden. Tegenwoordig zijn er Gemeinschaften in alle staten van Duitschland te vinden. De van haar uitgaande »Jugendbund für entschiedenes Christentum.in Deutschland« telt 11, 500 leden; de Bijbelkringen aan Hoogescholen hebben 8000 leden, de Duitsch-Christelijke Studentenvereeniging 800.

De bodem was in Duitschland reeds voor de Gemeinschaften bearbeid door de pia desideria (vrome wenschen) van Spener, den vader van het Piëtisme. Toch openbaart zich in den tegenwoordigen tijd het gemeenschapsleven eenigszins anders dan dat van de Piëtisten der 18e eeuw. De Piëtisten hebben zich niet georganiseerd gelijk de mannen der Gemeinschaften van den tegenwoordigen tijd. Dit was ten tijde van het Piëtisme ook minder noodig. Immers het rationalisme had in de kerk nog niet zoo den boventoon, dat men gedwongen was organisatie tegenover organisatie te stellen. Tegenwoordig is dit anders. In menige gemeente zijn de predikanten of is de predikant der landskerk modern. De menschen die eene verkondiging van den Christus begeeren, vereenigen zich dan in een Gemeinschaft.

In Luthersche kïingen is men van oordeel, dat de Gemeinschaftsbeweging een Gereformeerd karakter draagt. Calvinistische vroomheid brengt toch mede, dat men buigt voor de transcendente Majesteit Gods. Daaruit volgt, dat depraedestinatie geleerd wordt als uitvloeisel van den ondoorgrondelijken wil van Gods majesteit. Deze brengt het niet tot eene volkskerk, maar tot het spreken van een »uitverkoren schare», en daardoor tot Gemeinschaft of secte. Het Donatisme (het zoeken van eene kerk van louter geloovigen) kleeft het Calvinisme steeds aan.

Dat dit oordeel onjuist is, behoeft geen breed betoog. Immers wordt over het hoofd gezien, dat de Gereformeerde kerken niet alleen de praedestinatie aannemen, maar dat zij daarnaast ook de leer des verbonds belijden, waardoor juist het vallen in de dwaling van Donatus en van Jean de Labadie vermeden wordt.

Engeland. De B ij belbond.

In de maand Mei houden verschillende Chr. vereenigingen te Londen hare jaarvergaderingen. Het is ondoenlijk, van alle iets mede te deelen vanwege de menigte dier vergaderingen. Wij spraken reeds over de samenkomst van mannen, die trachten het Protestantsch karakter der Engelsche Staatskerk, tegenover veler streven om haar te romaniseeren, te handhaven. Doch terecht wordt door sommigen ingezien, dat wanneer het streven der Ritualisten, die Roomsche leeringen en ceremoniën in de Staatskerk brengen, moet wederstaan, het nog veel meer eisch is de macht van het ongeloof te wederstaan. Het heeft ontroering gewekt dat sommige Episcopaalsche predikanten verklaard hebben, dat zij wel de geloofsbelijdenis der XII artikelen voorlazen, maar dat zij dit deden zonder aan datgene wat er in uitgedrukt staat, te gelooven. Zou het ook niet de Kerk des Heeren verontrusten, dat zoovele dienaars der Kerk de belijdenis inzake het Woord Gods hebben losgelaten ? Het Verwondert ons daarom niet, dat er in Engeland een Bijbelbond opgericht is, welke ten doel heeft de oude belijdenis der Kerk omtrent Gods Woord te handhaven. Eigenlijk moest zulk een bond overbodig zijn. De Episcopaalsche Kerk heeft hare aarts-bisschoppen en bisschoppen, en de vrije Kerken hebben hare kerkelijke ver^ gaderingen. Doch het blijkt, dat het Engelsche Episcopaat tegenover het modernisme onmachtig staat, terwijl op de jongste vergadering van de Engelsche Methodistische Kerk op 600 afgevaardigden slechts 7 leden genegen waren, terug te komen op de benoeming van een modernist tot hoogleeraar. In andere Kerken is het wellicht niet zoo erg, maar laat de invloed van het modernisme zich toch gevoelen. Daarom is het stichten van een bond om de waarheid van Gods Woord te handhaven, noodzakelijk.

Den 19den Mei kwam die bond in het Church House te Westminster onder voorzitterschap van Generaal-Majoor Owen Hay samen. In het verslag van de handelingen van dien Bond werd medegedeeld, dat in het verloopen jaar 330 meetings en diensten werden geleid, terwijl 5000 exemplaren eener brochure: „Onze Heiland en Zijn Bijbel" door Preb. Fox werden verspreid. De voorzitter verklaarde, dat de Bond ernstige studie van Gods Woord zoekt te bevorderen en de aanvallen die gedaan worden op het gezag van dat Woord, wilde afweren. Hij voegde er aan toe, dat deze beginselen in de kerken niet zoo gevolgd werden, als het wel betaamde. De bestudeering van Gods Woord werd niet ter harte genomen gelijk het behoort, en daaraan was het te wijten, dat de kerk in haar getuigenis zwak is. Dr. W. H. Griffith Thomas zeide in een krachtige toespraak, dat men het betreuren moest dat de Bond behoorde te strijden, maar dat, zoolang het noodig was, de Bond den strijd zou voortzetten. Hij toonde ook aan, dat hetgeen zij, die den Bijbel critiseerden, zeiden, veel tegenstrijdigheid vertoonde, en dat het daarom noodig was, dat zij voortdurend hunne beweringen wijzigden. Terwijl zij er zich op beroemden eene wetenschappelijke methode te volgen, vervielen zij in de grootste logische fouten. Dr. Mc. Caig zeide, dat de losscheuring van de Schrift de oorzaak was van vele ellende in de kerk. De leer van de onteilbaarheid van het Woord, gegrond op zijn. algeheele inspiratie, was steeds door de Kerk, ook in hare donkerste periode, beleden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen